Wat zijn apocriefe boeken?

Het woord apocrief komt van het Griekse woord apokrufos, wat ‘verborgen’ betekent. De gedachte was dat de meeste bijbelse boeken voor iedereen bedoeld waren. Maar de inhoud van sommige boeken was ‘verborgen’, alleen bestemd voor ingewijden. Die boeken werden ‘apocriefe boeken’ genoemd. De apocriefe boeken zouden geheime kennis bevatten. Die kennis was niet bestemd voor de massa, maar voor een selecte groep van ingewijden in de wijsheid.
Oorspronkelijk was de aanduiding apocriefe boeken een positieve aanduiding. Later werd de term gebruikt om de boeken aan te duiden die niet bij de canon hoorden. Apocrief werd zo een tegenstelling van canoniek.

In de protestants-christelijke traditie heeft het Oude Testament dezelfde boeken als de Hebreeuwse Bijbel. De boeken die alleen in de Septuaginta te vinden zijn, werden in protestantse kring ‘apocrief’ genoemd. Deze boeken, zoals Judit, 1 en 2 Makkabeeën en Sirach, kregen geen officiële status: ze waren niet gezaghebbend, maar  men vond ze welnuttig om te lezen.
In de katholieke traditie tellen de meeste van deze boeken wel officieel mee. Ze heten daar de deuterocanonieke boeken.

De apocriefe boeken bij het Nieuwe Testament zijn minder bekend dan die bij het Oude Testament. Allerlei apocriefe boeken bij het Oude Testament horen in sommige tradities namelijk wel bij de Bijbel. Maar dat geldt niet voor de apocriefe boeken bij het Nieuwe Testament.