Een vreemdeling bij God te gast

₂Ik had mij voorgehouden: Ik moet mij beheersen

en mijn tong voor zonde behoeden,

mijn mond met een muilband bedwingen

te midden van mensen zonder God of gebod.

₃En ik zei dan ook niets, geen woord,

ik zweeg en vond geen verlichting,

ik voelde steeds heviger pijn.

₄Het brandde in mijn binnenste,

bij mijn zuchten laaide een vuur op

en mijn tong begon te spreken:

₅‘Geef mij weet van mijn einde, HEER,

van de maat van mijn levensdagen,

laat mij weten hoe vergankelijk ik ben.

₆U maakte mijn dagen een handbreed lang,

mijn levensduur is niets in uw ogen,

niet meer dan lucht is het bestaan van een mens, sela

₇niet meer dan een schaduw zijn levenspad,

niet meer dan lucht wat hij rusteloos najaagt,

hij vergaart en weet niet wie het toevalt.’

₈Wat heb ik dan te verwachten, Heer?

Mijn hoop is alleen op U gevestigd.

₉Bevrijd mij van al mijn zonden,

bespaar mij de hoon van dwazen.

₁₀Ik zei niets, opende mijn mond niet,

want U was het die mij dit alles aandeed.

₁₁Houd op mij nog langer te kwellen,

ik bezwijk onder de slagen van uw hand.

₁₂U kastijdt de mens als straf voor zijn zonde,

U tast zijn schatten aan zoals een mot een kleed,

niet meer dan lucht is een mens. sela

₁₃Hoor mijn gebed, HEER,

luister naar mijn hulpgeroep,

wees niet doof voor mijn verdriet,

want een vreemdeling ben ik, bij U te gast

zoals ook mijn voorouders waren.

₁₄Wend uw straffende blik van mij af,

dan beleef ik nog vreugde

voordat ik heenga en niet meer ben.