Inleiding 2 Korintiërs (NBV)

De tekst die is overgeleverd als de tweede brief van de apostel Paulus aan de gemeente in Korinte, is waarschijnlijk samengesteld uit delen van verschillende brieven van Paulus. De delen waaruit 2 Korintiërs is samengesteld, zijn waarschijnlijk niet lang na elkaar geschreven, mogelijk allemaal in het jaar 56.

Op het moment dat Paulus 2 Korintiërs schrijft is zijn relatie met de gemeente grondig verstoord: In 2 Korintiërs 2:5-11 schrijft hij over ruzie die er de laatste keer geweest was tussen hem en de gemeente. Daarmee is 2 Korintiërs een van de eerste documenten in de kerkgeschiedenis over een belangrijk conflict tussen een gemeenschap van christenen en hun leider.

De spanningen bepalen de manier waarop Paulus de Korintiërs aanspreekt. Hij wil ze met persoonlijke en theologische argumenten weer achter zich krijgen.

Andere thema’s zijn het lijden van Paulus (2 Korintiërs 1:5), troost (2 Korintiërs 1:3-7), het verbond tussen God en zijn volk (2 Korintiërs 3:6-18), verzoening (2 Korintiërs 5:14-21), vrijgevigheid (2 Korintiërs 8-9), opschepperij (2 Korintiërs 10-12) en mystieke ervaring (2 Korintiërs 12:1-10). Ten slotte valt op dat de brief, zonder dat dit uitgewerkt wordt, geschreven is vanuit een theologie waarin de heilige Geest belangrijk is.

2 Korintiërs is een van de meest persoonlijke brieven van Paulus. De brief bevat veel lange zinnen en veel theologisch taalgebruik. Opvallend zijn de korte vragen en antwoorden die Paulus gebruikt om op besliste wijze zijn tegenstanders de mond te snoeren (zie bijvoorbeeld 2 Korintiërs 11:22-23).

De tweede brief aan de Korintiërs is een van de meest persoonlijke brieven die Paulus geschreven heeft.

De tweede brief aan de Korintiërs begint met een redelijk standaard openingsformule met afzender, geadresseerden en een groet. 
Vervolgens gaat het in 2 Korintiërs 1:15 – 2:13 over diverse problemen, zoals over de gewijzigde reisplannen en het straffen van degene die Paulus verdriet heeft gedaan.
Meestal wordt 2 Korintiërs 2:14 – 7:4 gezien als Paulus’ verdediging van zijn apostelschap, maar de tekst kan niet los gezien worden van zijn bedoeling om de relatie met de Korintiërs te herstellen. 
In de hoofdstukken 8 en 9 spoort Paulus de Korintiërs aan om gul bij te dragen aan de collecte voor de gemeente van Jeruzalem. 
In 2 Korintiërs 10:1 – 13:10 probeert Paulus op felle toon de Korintiërs te overtuigen zich van de schijnapostelen af te keren. 
In 2 Korintiërs 13:11-13 eindigt Paulus zijn brief met een groet en de standaardzegen, die nu nog steeds in kerken gebruikt wordt.

Over het algemeen is men het erover eens dat 2 Korintiërs echt door Paulus is geschreven. Deskundigen zijn het er echter niet over eens of de tekst oorspronkelijk één geheel was. Het is ook mogelijk dat de brief door een latere redacteur werd samengesteld uit twee, drie, vier of zelfs vijf brieven die Paulus aan de Korintiërs zou hebben geschreven. 

Er zijn verschillende delen van 2 Korintiërs die zelfstandige brieven geweest kunnen zijn: