Handelingen 9:32-42 – Preekinspiratie

Handelingen 9:32-42 – Giel Schormans – De onrustige voeten van de apostel

Komende zondag is het roepingzondag in de protestantse kerk en ook in de rooms-katholieke kerk. Vanuit dat perspectief kijk ik graag met je naar de tekst Handelingen 9 de verzen 32 tot en met 42. En daarbij een paar observaties.

Het eerste wat mij opviel was de enorme dynamiek die in dit gedeelte zit. Petrus is onderweg van plek naar plek, van Lida naar Joppe. En later zal hij naar Cesarea gaan. Je zou dat onrustige voeten van de apostelen kunnen noemen. En door in beweging te komen groeit hij ook en verandert hij ook. En komt hij iets op het spoor van de grensverleggende liefde van Christus.

Dat inspireert mij in dit gedeelte: het transformatieve, maar ook het grensverleggende van de roeping tot het ambt als predikant of als je werkzaam bent als kerkelijk werker. Het brengt je nog eens ergens en je ontdekt ook iets gaande weg van wie God is. En ook dat je soms de verrassende ontdekking hebt dat je komt als geroepen, dat je nodig bent en dat God door mensen heen werkt als Petrus, jij  jou en mij.

Beweging dus aan de andere kant ook stilstand. Eneas, al 8 jaar verlamd. Tabita, gestorven. Kern van dit gedeelte is eigenlijk de beweging van Pasen die vanuit Jeruzalem uitstroomt de wereld in. Zoals Jezus ook had gezegd: “Jullie zullen mijn getuigen zijn in Jeruzalem, in Judea, Samaria tot aan de einde van de wereld.” Nou, dat die beweging de wereld nu ingaat en dat hij sterker is dan alles wat het leven tot stilstand brengt. Eneas krijgt nieuwe kracht. Tabita wordt opgewekt. Die beweging van de geest is hier zichtbaar.

En dit gedeelte lijkt een soort overgang te zijn naar hoofdstuk 10. En het lijkt alsof Petrus in dit gedeelte daar ook wordt voorbereid waar hij bij Cornelius terechtkomt in het huis van een Romein. En dan blijkt dat de grens tussen Jood en heiden wordt geslecht. Ook Cornelius ontvangt de Heilige Geest. Samaria is een grensgebied. De mensen in dit gedeelte zijn joodse mensen die Griekse namen dragen. Dus het lijkt alsof in dit gedeelte Petrus eigenlijk stapje voor stapje ook over zijn eigen grenzen wordt geduwd, richting daar waar de geest hem hebben wil.

Ik zei al, dat vind ik ook een inspirerend iets, dat grensverleggende ook van het ambt. Dat je soms gebeld wordt om  ergens heen te gaan.  dat een beroepingscommissie komt. Je geeft er gehoor aan en opeens ben je op een plek waar je misschien niet per se wilde wezen, maar waar je  misschien wel nodig bent.

Vier karaktertrekken van Petrus vallen mij op. Hij is beschikbaar, hij is flexibel. Hij is afhankelijk. Hij bidt voordat hij Tabita een woord toevoegt. En hij is bescheiden. ‘Eneas Jezus genees je.’ En dat is eigenlijk een hele andere Petrus dan die we tegenkomen voor Pasen waar hij veel meer de regie wil houden.

Ook dat is blijkbaar iets van het ambt vanuit die vier perspectieven te leven. Bescheiden  beschikbaar, flexibel en ook gehoorgevend aan datgene wat  wat op je afkomt, betekent dus ook dat je het niet in eigen kracht hoeft te doen.

We komen Petrus tegen en zijn roeping die is er ter ondersteuning van de gemeente. Ze worden de heiligen genoemd. Nou, heiligen zijn in de Bijbel mensen die apart zijn gesteld tot een dienst. Dus de gemeente heeft haar eigen roeping en Petrus roeping is om die roeping te ondersteunen. Hij maakt een pastorale rondreis, een soort visitatie en verkondigt het evangelie.

En we zien dat dat evangelie vrucht draagt in levens van mensen als Tabita. Haar naam wordt ook genoemd. En dat is ook prachtig. In de meeste antieke schriften komen gewone mensen helemaal niet voor. Alleen de halfgoden en de en de echte ja helden zeg maar. In het evangelie komen we mensen tegen als Tabita. Mensen die in stilte eigenlijk veel goeds doen. En Tabita is voor mij een soort ja eerbetoon zou je kunnen zeggen hè. Dat een naam genoemd wordt voor al die gemeenteleden die een maaltijd rondbrengen, een bezoekje brengen, die gewoon in stilte doen wat er gedaan moet worden.

Ze is leerling, dat betekent ook iets dat de gemeente leerling mag zijn. En tegelijkertijd in wat ze doet  representeert ze ook iets van de diagonale roeping van de kerk. Dat is ook mooi in dit gedeelte, het apostolaat en het diaconaat dat bij elkaar komt.

Laatste punt wat mij opviel  wat ik ook erg mooi vind in dit gedeelte is het geloof van de gemeente. Petrus wordt geroepen terwijl Tabita al gestorven is. Nou, Martha en Maria roepen Jezus terwijl Lazarus nog leeft. Ja, uit die roep zeg maar klinkt een enorm geloof en ook een enorme verwachting. De gemeente heeft daar al kennis van het paasgeloof van Elia en Elisa en  en Jezus die opgewekt werd uit de dood en die dat geloof wordt niet beschaamd.

Roeping tot predikant, werkzaamheid als kerkwerker vraagt eigenlijk om een bedding van geloof waarin het kan functioneren. En het mooie aan het predikantschap vind ik zelf is dat je soms merkt dat het geloof van de gemeente beschamend veel groter is dan je eigen geloof, maar dat je ook door het geloof van de gemeente zelf wordt opgebouwd. Mooi als je dat mag ervaren.