Hoop doet leven – tweede advent

Het jaar 2025 is in de Rooms-Katholieke Kerk tot Jubeljaar uitgeroepen, met als thema ‘Pelgrims van Hoop’. In het Oude Testament was het Jubeljaar het vijftigste jaar. Dan werden mensen vrijgelaten die vanwege financiële problemen in dienst van een volksgenoot moesten werken, en kregen mensen het stuk land terug dat ze in de loop van de tijd hadden moeten afstaan vanwege schulden. Op die manier werd alles weer rechtgetrokken en had iedere Israëliet een stuk van het beloofde land voor zijn levensonderhoud.

Paus Franciscus riep op om in dit Jubeljaar ‘zangers van hoop te worden in een egoïstische wereld’. Nu we bijna aan het eind van 2025 zijn gekomen, is ‘hoop’ een woord gebleken dat hard nodig is in deze wereld. Er zijn zoveel ogenschijnlijk uitzichtloze situaties. Veel jongeren vragen zich af wat ze in deze wereld kunnen doen, waaruit ze hoop kunnen putten.

Tegelijkertijd hoor ik steeds meer dat jongeren die totaal niet zijn opgevoed met de Bijbel, ineens interesse tonen in het christelijk geloof. Ze gaan de Bijbel lezen en ontdekken een totaal nieuwe werkelijkheid. Er is hoop!

De Bijbel staat vol met teksten die over hoop gaan. In feite is er al sprake van hoop direct nadat Adam en Eva ongehoorzaam aan God zijn geworden (Genesis 3). God belooft daar dat een nakomeling van Eva de tegenstander van God, die hen heeft verleid, zal verslaan. En God maakt kleren voor Adam en Eva, een troostrijk gebaar. Als een moeder zorgt Hij voor hen, ook al hebben ze zijn aanwijzingen zo openlijk genegeerd. God zoekt de mens op: ‘Adam, waar ben je?’ In feite is dat het begin van de missionaire opdracht: in naam van God zoeken wie verloren is.

Ook na de zondvloed gaat God verder met zijn geschiedenis met de mensen. Noach krijgt de belofte dat de aarde nooit meer door een zondvloed ten onder zal gaan. God sluit een verbond met Noach en het teken daarvan is de regenboog. Jaren geleden was er een grote evangelisatie-actie met dat thema: Er is hoop. Ik herinner me het speldje dat ik op mijn jas droeg, met die woorden en een regenboog, en de sticker met deze woorden die mensen op hun auto plakten.

Hoop betekent vooruitkijken naar wat komen gaat. Verwachten dat er iets gaat gebeuren. Er zit ook vreugde in dit woord, zoiets als van een kind dat uitkijkt naar zijn verjaardag. In het Oude Testament is er de hoop op een Vredevorst, de Messias, de Gezalfde van God, die blijvend vrede zal brengen.

Advent is een prachtige tijd van verwachting, van hoop. We lezen de verhalen uit Lucas over Zacharias en Elisabet, die zo lang hadden gewacht op een kind. We lezen de prachtige lofzang van Maria en staan stil bij Jozefs aarzelingen, maar ook bij zijn moed om als man van Maria een baby te verwelkomen in deze wereld, die niet van hem is.

Paus Franciscus noemde deze mensen ergens ‘de kleine mensen’. En hij zegt dat God juist zijn geschiedenis schrijft met deze mensen, niet met de ‘groten van de aarde’. Volgelingen van Jezus kiezen er daarom juist voor om de zwakken in de samenleving te beschermen. Hen voor wie de ‘groten’ geen oog hebben. Dat maakt de kerk een baken van hoop in een tijd die zoveel mensen een hopeloos gevoel geeft.

De Bijbel blikt vooruit en laat ons de geschiedenis zien als een verhaal vol hoop. Het gaat ergens naartoe, de eeuwen gaan niet rond en rond, waarbij de geschiedenis zich steeds herhaalt. We kijken uit naar de komst van de Heer Jezus; ook daarop mogen we ons voorbereiden in deze adventstijd. Eens zal Hij weer komen en zal er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde worden geschapen. We mogen vol verwachting uitkijken naar Gods toekomst. Laten we intussen ‘pelgrims van hoop’ zijn, woorden vol hoop spreken en daden vol hoop laten zien in deze wereld.

Hetty Lalleman