Onreinheid van personen in de Bijbelse reinheidswetten

Mensen konden door verschillende oorzaken onrein worden, bijvoorbeeld door:

Zwellingen, uitslag of plekken op de huid konden duiden op huidvraat. Deze huidziekte had onreinheid tot gevolg, die pas voorbij was als de huidaandoening was verdwenen of als de aangedane persoon was overleden. De persoon met huidvraat moest afgezonderd worden van de gemeenschap.
Als de aandoening genezen was, volgde er een ‘reinverklaring’ door de priester. Daarna moest de genezen persoon een reinigingsoffer brengen, zijn kleren wassen, zijn haar afscheren en tot slot zijn lichaam wassen. Daarna kon hij weer toetreden tot de gemeenschap. De regels die golden bij huidvraat zijn voornamelijk te vinden in Leviticus 13-14.

Bepaalde vloeistoffen die door het lichaam worden uitgescheiden, namelijk (menstruatie) bloed, zaad en vloeiingen na de bevalling, maakten een persoon onrein. De periode van onreinheid die het gevolg was, was afhankelijk van de soort uitscheiding. Zulke vloeiingen werden waarschijnlijk als verontreinigend gezien doordat ze verbonden werden met voortplanting. Aan de voortplanting werden sterke, ongrijpbare krachten toegekend.  
Regels over deze soort van onreinheid staan met name in Leviticus 12 en Leviticus 15.

Onreinheid werd ook veroorzaakt door het aanraken van een lijk, een menselijk bot of een graf (Numeri 19). Omdat doden nu eenmaal begraven moesten worden, kon deze onreinheid niet helemaal vermeden worden. Maar om weer rein te worden moest men uitgebreide reinigingsrituelen ondergaan.

Omdat onreinheid volgens de Tora besmettelijk is, kon iemand ook onrein worden door het aanraken van een onrein persoon of voorwerp (bijvoorbeeld Leviticus 5:3 en Numeri 19:16). Maar men hoefde in zulke gevallen niet buiten de gemeenschap geplaatst te worden.