De munten in het Oude Testament

In het Oude Testament komen we de namen van enkele munten tegen, zoals de sjekel en de dariek. Er zijn er nog meer (lokale) munten geweest, maar die worden niet genoemd in de Bijbel.

De meest gebruikte betaaleenheid in het Oude Testament is de sjekel. De sjekel was van zilver. Het was nog geen geslagen munt, maar hij had wel een vast gewicht, zodat hij als munt gebruikt kon worden.

Vanaf de vijfde eeuw voor Christus, tijdens de Perzische overheersing, kwam in Judea een lokale munt in gebruik. Op deze munt stond in Aramees of Hebreeuws schrift de provincienaam jhd (jehoed).

In de hellenistische tijd kwamen er steeds meer lokale munten in omloop. Vanaf circa 100 voor Christus sloegen lokale Hasmonese vorsten (bekend als de Makkabeeën) behalve de officiële rijksmunten ook eigen koperen munten, als teken van hun onafhankelijkheid. Op deze munten stond een oud-Hebreeuws opschrift. Er stonden geen afbeeldingen van de vorst op, maar wel van symbolen als de ‘hoorn des overvloeds’ en de granaatappel.

Munten kwamen niet helemaal in de plaats van betaling met goederen en metaalstukken. Een voorbeeld hiervan is te vinden in Nehemia 7:69. Daar bestaan de belastinginkomsten van de tempel niet alleen uit munten, maar ook uit mantels en schalen.