De functie van een schild

Een schild was een verdedigingswapen dat het lichaam van de soldaat beschermde tegen aanvallen.
Bij de belegering van een stad konden schilden ook gebruikt worden om de stadsmuur tijdelijk hoger te maken. Ze werden dan op houten rekken gehangen en boven op de stadsmuur neergezet.

Schilden waren over het algemeen gemaakt van hout of riet en bekleed met leer of metaal. Houten schilden konden ook versterkt zijn met metalen randen en knoppen.

Er werden verschillende soorten schilden gebruikt. Soldaten die een pijl en boog gebruikten, hadden vaak een klein rond schild, met een metalen knop in het midden. Dit gaf ze de mogelijkheid om beide handen bij het schieten te gebruiken. Ook soldaten op een strijdwagen konden beter uit de voeten met een kleiner schild.

Soldaten met lansen droegen vaak een manshoog, langwerpig schild, waar ze zich helemaal achter konden verschuilen. Zo’n groot schild was ook nodig wanneer een aanval werd uitgevoerd op een stad: het beschermde de soldaat tegen pijlen en stenen die vanaf de stadsmuur werden afgevuurd.

Soldaten konden ook als groep optrekken, met grote schilden boven hun hoofden en om de groep heen, een zogenaamd stormdak. Dit wordt beschreven in Nahum 2:6.

Het schild wordt in de Bijbel vaak gebruikt als beeld van bescherming. Met name in de Psalmen zien we vaak het beeld van God als schild. Bijvoorbeeld Psalm 7:11: “God is het schild dat mij beschermt”. In Efeziërs 6:16 worden de gelovigen opgeroepen om “het geloof als schild” te dragen.