Wat is de sabbat?

De sabbat is de wekelijkse rustdag van de joden. Op deze zevende dag (de zaterdag) mag er niet gewerkt worden. Het is een dag speciaal aan God gewijd. Vanaf de tijd van de Babylonische ballingschap is de sabbat, samen met de besnijdenis, het teken van het verbond tussen Israël en God. Het onderscheidt Israël van de andere volken.

Op verschillende plekken in het Oude Testament wordt uitgelegd wat het sabbatsgebod inhoudt. Een bekende formulering van het sabbatsgebod is te vinden in Deuteronomium 5:14:

Voorbeelden van activiteiten die verboden worden zijn:

Een Israëliet die zich niet aan de sabbatsvoorschriften houdt moet ter dood gebracht worden volgens Exodus 31:14 en Numeri 15:32-36.

Over de interpretatie van de joodse wet is veel gediscussieerd, in het bijzonder ook over het sabbatsgebod: wat is wel toegestaan, wat niet?

In de tijd van het Nieuwe Testament werd er voortdurend nagedacht en gediscussieerd over wat ‘leven volgens de wet’ in de praktijk zou moeten inhouden. Essenen dachten bijvoorbeeld veel strikter over de sabbat dan de farizeeën.

In het Nieuwe Testament discussieert Jezus met religieuze leiders over de sabbat. Volgens hem kunnen strikte regels ervoor zorgen dat de sabbat een last wordt, in plaats van een gave van God.