Leidse vertaling

Halverwege de negentiende eeuw besloot de synode dat er een nieuwe vertaling moest komen, maar door de grote kerkelijke verdeeldheid werd dat project geen succes. Toch zette een deel van de betrokkenen door, en in 1912 verscheen de Leidse Vertaling.

De Leidse vertaling was verzorgd door kritische wetenschappers en vond vooral in vrijzinnige kring ingang. Dat is ook de reden dat er geen breed draagvlak voor deze vertaling was. Ze hoorde te veel bij een bepaalde kerkelijke groep.

Een opvallend kenmerk van de Leidse vertaling is, dat in het Oude Testament vaak de oude Griekse vertaling, de Septuaginta gevolgd is en niet de Hebreeuwse Masoretische tekst.
Veel bijbelwetenschappers toen meenden dat de Septuaginta een vertaling was van een Hebreeuwse tekst die ouder en beter was dan de Masoretische tekst. Daarom maakte men voor de vertaling van het Oude Testament intensief gebruik van de Septuaginta, om zo de Masoretische tekst te ‘corrigeren’.