Weduwen en wezen in het Oude Testament

In het Oude Testament worden weduwen en wezen vaak samen genoemd als een groep die bijzondere maatschappelijke zorg nodig heeft, zie bijvoorbeeld Jesaja 10:2. Verder komen ze vaak voor in opsommingen met andere sociaal minderbedeelden, zoals buitenlanders, dagloners en armen, zie bijvoorbeeld Job 31:16. Je was al een wees als je vader gestorven was, ongeacht of je moeder nog leefde.

In het Oude Testament zijn wetten te vinden die weduwen en wezen beschermen. Zo mocht bijvoorbeeld hun jas niet als onderpand afgepakt worden.
De zorg voor weduwen en wezen was een religieuze plicht. De koning zou in navolging van God speciale aandacht voor hen moeten hebben. En een gebrek aan zorg voor wezen en weduwen werd door profeten vaak bekritiseerd.