Heiligheid in het Nieuwe Testament

Terwijl ‘heiligheid' in het Oude Testament vaak betrekking heeft op de cultus (de verering van God met de vaste rituelen die daarbij horen), wordt het begrip in het Nieuwe Testament steeds meer betrokken op het geestelijke en morele vlak. Christenen worden ‘de heiligen’ genoemd, en het is inherent aan hun geloof om een heilig leven te leiden: een leven in overeenstemming met de morele en ethische normen van het hellenistische jodendom. De heiligheid van God, die in het Oude Testament zo’n belangrijke rol speelt, blijft ook in het Nieuwe Testament op de voorgrond treden.

Het woord voor ‘heilig’ in het Nieuwe Testament is hagios. In de Septuaginta is hagios de vertaling van het Hebreeuwse woord qodesj (‘heilig’). Van hagios zijn verschillende woorden afgeleid, zoals hagiazein (‘heilig maken’) en hagiasmos (‘heiligheid’).

Omdat heiligheid in de afzonderlijke delen van het Nieuwe Testament op een eigen manier belicht wordt, behandelen we het onderwerp uitgebreider in drie verschillende artikels: