Dag 266 / Jer. 47-49, Ob.

₂‘Dit zegt de HEER:

Kijk! Het water zwelt aan uit het noorden,

het wordt een allesverwoestende stortvloed.

Het overstroomt het land en al wat er leeft,

elke stad en allen die daar wonen.

Alle mensen jammeren,

de bevolking schreeuwt het uit.

₃Daar klinken de stampende hoeven van machtige paarden,

daar klinkt het gedreun van de strijdwagens

en het ratelen van hun wielen.

Ouders letten niet meer op hun kinderen,

ze staan verlamd van angst.

₄Want de dag is aangebroken

om alle Filistijnen uit te roeien,

om Tyrus en om Sidon te beroven

van hun laatste bondgenoot.

De HEER vernietigt alle Filistijnen,

het volk dat ooit van Kreta kwam.

₅Gaza heeft zich kaalgeschoren,

Askelon is tot zwijgen gebracht.

Overlevenden van de vlakte,

hoe lang nog kerven jullie je lichaam?

₆Hoe lang nog, zwaard van de HEER, blijf je razen?

Kom tot rust, keer naar je schede terug,

wees stil, bedaar.

₇Maar hoe zou je kunnen rusten?

De HEER heeft je naar Askelon en de kust gestuurd,

op zijn bevel ben je daarheen gegaan.

Wee Nebo! Het wordt verwoest.

Kirjataïm wordt veroverd en met schande overladen.

Misgab staat te schande en is radeloos.

₂Het is met Moabs roem gedaan.

In Chesbon wordt over zijn ondergang beslist,

ze besluiten Moab uit te roeien tot de laatste man.

Ook jij, Madmen, zult worden vernietigd,

het zwaard zal je achterhalen.

₃Hoor, uit Choronaïm klinkt gejammer!

Onheil treft het, en grote rampspoed.

₄Moab ligt in puin,

de kinderen jammeren luid.

₅Klacht op klacht klinkt op de weg omhoog naar Luchit,

noodkreten op de weg omlaag naar Choronaïm.

₆Vlucht, inwoners van Moab! Red het vege lijf!

Zie te overleven als een struik in de woestijn!

₇Jullie vertrouwden op je prestaties en rijkdom,

daarom wordt het land veroverd.

Kemos gaat in ballingschap,

zijn priesters en de leiders volgen hem.

₈De vijand plundert alle steden,

geen stad ontgaat dat lot.

De Jordaanvallei is reddeloos verloren,

vernietigd wordt de hoogvlakte

– de HEER heeft het gezegd.

₉Geef Moab toch vleugels,

dan kan het wegvluchten!

Zijn steden worden een woestenij,

geen mens kan er meer wonen.

₁₀Vervloekt is wie de opdracht van de HEER halfslachtig uitvoert,

vervloekt is wie zijn zwaard het bloed ontzegt.

₁₁Moab had vanaf zijn jeugd geen zorgen,

het was als wijn die op zijn droesem rustte.

Nooit werd het van het ene in het andere vat gegoten,

nooit ging het in ballingschap.

Daarom is zijn smaak zo goed gebleven,

is zijn geur zo onbedorven.

₁₂Maar de dag zal komen – spreekt de HEER –

dat Ik wijnmeesters zal sturen

die de wijn gaan overgieten,

de vaten zullen legen,

de kruiken zullen stukslaan.

₁₃Dan wordt Moab door Kemos teleurgesteld,

zoals Israël door Betel werd teleurgesteld,

die god waarin het zijn vertrouwen stelde.

₁₄Mannen uit Moab, hoe durven jullie te beweren:

“Wij zijn eersteklas soldaten, heldhaftig en strijdlustig”?

₁₅Moab zal zijn verwoesting niet ontlopen.

De vijand voert een stormloop op de steden uit,

de keurtroepen van Moab worden afgeslacht

– spreekt de koning wiens naam is HEER van de hemelse machten.

₁₆De ondergang van Moab is nabij,

onheil treft het nu zeer snel.

₁₇Buurlanden, klaag om Moab.

Allen die het zo bewonderden, hef dit klaaglied aan:

“Ach, nu is hij gebroken,

die schitterende staf, die luisterrijke scepter.”

₁₈Kom van je verheven zetel af, vrouwe Dibon,

en je zult van dorst versmachten.

Moabs vernietiger trekt tegen je op

en zal je vestingen verwoesten.

₁₉Ga bij de weg op de uitkijk staan,

inwoners van Aroër.

Vraag de vluchtelingen: “Wat is er gebeurd?”

₂₀“Moab is met schande overladen, het is radeloos.

Barst uit in gejammer, schreeuw het uit!

Vertel het in het Arnondal: Moab is verwoest.”

₂₁Het vonnis is geveld over de hoogvlakte,

over Cholon, Jahas en Mefaät,

₂₂over Dibon, Nebo en Bet-Diblataïm,

₂₃over Kirjataïm, Bet-Gamul en Bet-Meon,

₂₄over Keriot en Bosra,

over elke andere stad van Moab, ver weg of dichtbij.

₂₅Het is uit met Moabs machtsvertoon,

gebroken is zijn machtige arm – spreekt de HEER.

₂₆Voer het dronken, het heeft de HEER getart.

Het zal graaien in zijn eigen braaksel,

het wordt nu zelf bespot.

₂₇Moab, heb je Israël niet altijd uitgelachen,

gehoond als een betrapte dief?

Wees je het niet spottend na?

₂₈Ontvlucht de steden, inwoners van Moab.

Houd je schuil in grotten,

nestel je als duiven in de rotswanden.

₂₉Wij weten hoe hoogmoedig Moab is –

wat is het hooghartig.

Wij kennen zijn trots, zijn eigendunk,

zijn zelfgenoegzaamheid, zijn grenzeloze eigenwaan.

₃₀Ik weet – spreekt de HEER – hoe verwaand het is.

Maar Moabs grootspraak stoelt op niets,

zijn daden stellen niets voor.

₃₁Daarom zal Ik jammeren om Moab,

zal Ik huilen om dat hele land.

Ik zal treuren om de inwoners van Kir-Cheres.

₃₂En om jullie, wijnstokken van Sibma,

zal Ik luider huilen dan om Jazer.

Je ranken zijn zo groot,

ze reiken tot voorbij de Dode Zee.

Ze reiken zelfs tot aan het waterbekken van Jazer.

Maar je zomervruchten en je wijnoogst

vallen ten prooi aan plunderaars.

₃₃Dan zal de vreugdezang verstommen

in alle boomgaarden van Moab.

Er zal geen wijn meer in de kuipen zijn.

Ik maak een einde aan het treden van de druiven,

aan de vreugdekreten van de druiventreders.

₃₄Chesbon jammert. Men hoort het in Elale.

Tot aan Jahas klinkt zijn klagen,

van Soar tot aan Choronaïm,

tot aan Eglat-Selisia.

Want zelfs de beek van Nimrim wordt een dorre geul.

₃₅Moab zal niet meer offeren op de hoogten,

geen wierook branden voor zijn goden – spreekt de HEER.

₃₆Moabs rijkdom zal vergaan.

Daarom klaagt mijn hart als een schalmei om Moab,

ja, zo klaagt het over de inwoners van Kir-Cheres.

₃₇Ieder hoofd is kaalgeschoren,

elke baard wordt afgeknipt,

alle handen zijn gekerfd,

ieder hult zich in een rouwkleed.

₃₈Op alle daken, alle pleinen wordt gerouwd.

Want Ik verbrijzel Moab

als een kruik die nergens meer toe dient

– spreekt de HEER.

₃₉Hef een klaaglied aan:

“Ach, hoe ligt Moab daar verbrijzeld,

beschaamd wendt het zijn gezicht af.

Het is een voorwerp van spot en verbijstering

voor alle volken rondom.”

₄₀Dit zegt de HEER:

De vijand doemt op als een gier,

een gier die boven Moab cirkelt.

₄₁De steden worden ingenomen,

de vestingen veroverd.

Moabs helden sidderen en beven op die dag,

zoals een vrouw in barensnood.

₄₂Moab wordt vernietigd tot de laatste man,

want het heeft de HEER getart.

₄₃Verschrikking, valkuil en vangnet

wacht jullie daar, inwoners van Moab – spreekt de HEER.

₄₄Wie vlucht voor de verschrikking, zal vallen in de kuil,

wie uit de kuil weet te klimmen, raakt gevangen in het net.

Want Ik laat de dag komen – spreekt de HEER –

dat Ik met Moab zal afrekenen.

₄₅Vluchtelingen blijven uitgeput onder Chesbons muren staan,

want vuur verspreidt zich vanuit Chesbon,

een vlam uit de stad van Sichon.

Het verbrandt de slapen van Moab,

verteert de schedel van die snoevers.

₄₆Wee jou, Moab!

Het volk van Kemos gaat ten onder.

Je zonen worden meegevoerd,

je dochters buitgemaakt.

₄₇Maar eens zal Ik in Moabs lot een keer brengen

– spreekt de HEER.’

De god Milkom heeft Gad in bezit genomen,

zijn volk woont nu in de steden van die stam!

Heeft Israël dan geen eigen zonen?

Heeft het zelf geen erfgenamen?

₂Maar de dag zal komen – spreekt de HEER –

dat Ik Rabbat-Ammon dreunen laat van krijgsgeschreeuw.

Het valt in puin en wordt een woestenij,

de dorpen gaan in vlammen op.

Dan neemt Israël bezit van zijn bezetter

– spreekt de HEER.

₃Barst uit in gejammer, Chesbon,

want Ai wordt verwoest.

Schreeuw het uit, vrouwen van Rabba,

weeklaag, hul je in het zwart.

Ren radeloos rond in de velden,

want Milkom gaat in ballingschap.

Priesters en leiders volgen hem.

₄Ammon, waarom poch je zo op je valleien,

je velden die zo vruchtbaar zijn?

Eigenzinnig volk van Ammon,

jullie wanen je zo veilig met je voorraden

dat jullie zeggen: “Niemand kan ons aan.”

₅Ik breng verschrikking over jullie,

die je van alle kanten overvallen zal

– spreekt God, de HEER van de hemelse machten.

Jullie worden overal heen verdreven,

niemand verenigt jullie weer.

₆Maar eens zal Ik in Ammons lot een keer brengen

– spreekt de HEER.

Is er geen wijsheid meer in Teman,

gaat men daar niet langer met verstand te werk,

is elk inzicht daar verdwenen?

₈Vlucht, vlucht weg, inwoners van Dedan,

zoek een diep verborgen schuilplaats.

Ik breng onheil over Esaus nageslacht,

het tijdstip is gekomen dat Ik met hen afreken.

₉Als er druivenplukkers komen,

snijden ze niet alle trossen af.

Als er dieven komen in de nacht,

stelen ze alleen wat hun van pas komt.

₁₀Maar Ik pluk het land van Esau kaal,

elke schuilplaats leg Ik bloot.

Niemand kan zich nog verbergen,

heel het nageslacht van Esau wordt verdelgd.

Niemand overleeft, geen broers, geen buren.

₁₁Niemand zegt: “Vertrouw de wezen toe aan mij,

ik zal voor ze zorgen.

Laat de weduwen op mij vertrouwen.”

₁₄‘De HEER heeft een bode gestuurd naar alle volken,

ook ik heb zijn boodschap gehoord:

“Sluit je aaneen, trek ten strijde tegen Edom!”’

₁₅‘De HEER zegt over Edom:

Ik maak van jou een onbeduidend volk,

veracht door iedereen.

₁₆Door je hoogmoed heb je je laten verleiden,

door je ongenaakbaarheid.

Je woont daar hoog in de rotskloven,

de hoogste bergtoppen houd je bezet.

Maar al bouw je als een adelaar een hooggelegen nest,

dan nog haal Ik je neer – spreekt de HEER.

₁₉Zoals een leeuw vanuit het struikgewas bij de Jordaan

de kudden op hun weidegronden overvalt,

zo val Ik Edom binnen

en jaag het volk uiteen.

Welke held zou Ik het laten beschermen?

Wie is als Ik, wie kan Mij trotseren?

Welke herder houdt tegen Mij stand?

₂₀Luister daarom naar het besluit van de HEER

dat Hij over Edom heeft genomen.

Hoor wat Hij voor Teman in gedachten heeft.

Hij zweert dat zelfs de zwakste schapen worden weggesleurd,

op hun weidegronden klinken kreten van verbijstering.

₂₁De aarde beeft van Edoms val,

het gejammer klinkt tot aan de Rode Zee.

₂₂De vijand doemt op als een gier,

een gier die boven Bosra cirkelt.

Edoms helden sidderen en beven op die dag,

zoals een vrouw in barensnood.

Hamat en Arpad zijn ontredderd,

de bevolking heeft rampzalig nieuws gehoord.

Zoals de zee wordt opgezweept,

zo woelt de angst in hen.

Rust is ver te zoeken.

₂₄Damascus heeft de moed verloren,

zij is op de vlucht geslagen,

aangegrepen door paniek.

Wanhoop en weeën overweldigen haar,

als een vrouw in barensnood.

₂₅Ach, hoe verlaten ligt Damascus,

die schitterende stad waarin Ik vreugde vond.

₂₆De soldaten zullen sterven op de pleinen,

elke krijgsheld sneuvelt op die dag

– spreekt de HEER van de hemelse machten.

₂₇Ik zal de muren van Damascus in vlammen doen opgaan,

vuur verteert de burchten van Benhadad.

Vooruit, trek op tegen Kedar,

verdelg die stammen uit het oosten.

₂₉Roof hun tenten, geiten, schapen,

neem alles mee wat ze bezitten.

Maak hun kamelen en tentdoeken buit,

schreeuw en zaai overal paniek.

₃₀Inwoners van Chasor, vlucht,

zwerm uit naar alle kanten,

zoek een diep verborgen schuilplaats – spreekt de HEER.

Koning Nebukadnessar van Babylonië

heeft tegen jullie kwaad in de zin,

hij heeft zijn plannen tegen jullie klaar.

₃₁Vooruit, trek op tegen dat zorgeloze volk

dat zich veilig waant – spreekt de HEER –,

dat poorten noch grendels heeft,

en leeft in afgelegen streken.

₃₂Hun kamelen worden buitgemaakt,

heel hun veestapel geroofd.

Ik zal die stammen met hun kaalgeschoren slapen

in elke windrichting verstrooien.

Ik breng van alle kanten onheil

– spreekt de HEER.

₃₃Chasor wordt een oord voor jakhalzen,

het wordt voor altijd een woestenij.

Niemand zal daar wonen,

geen mens zal er nog verblijven.’

₃₅‘Dit zegt de HEER van de hemelse machten:

Ik zal Elams bogen breken,

het wapentuig waarop zijn macht berust.

₃₆Ik laat vier stormen over Elam komen,

uit alle vier de hoeken van de hemel.

Ik zal dat volk in elke windrichting verstrooien,

geen land waar men de ballingen niet ziet.

₃₇Ik jaag hun een dodelijke angst aan voor de vijand,

hun vijand die hun naar het leven staat.

In mijn brandende toorn breng Ik onheil over hen

– spreekt de HEER.

Ik achtervolg hen met het zwaard,

totdat Ik hen vernietigd heb.

₃₈Dan zal Ik mijn troon in Elam vestigen,

en koning en leiders wegvagen – spreekt de HEER.

₃₉Maar eens zal Ik in Elams lot een keer brengen

– spreekt de HEER.’

₂Ik maak van jou een onbeduidend volk,

verfoeid en veracht.

₃Door je hoogmoed heb je je laten verleiden:

hoog woon je, hoog in de rotskloven,

daar heb je je huis gebouwd,

en je denkt: Wie haalt mij naar beneden?

₄Maar al vlieg je zo hoog als een adelaar,

al bouw je je nest in de sterren,

dan nog haal Ik je neer

– spreekt de HEER.

₅Komen er dieven, rovers in de nacht –

ze stelen alleen wat hun van pas komt.

Maar Edom, jij bent leeggeroofd!

En komen er druivenplukkers –

niet alle trossen snijden ze af.

₆Maar Esaus volk is uitgeschud,

zijn schuilplaatsen geplunderd!

₇Bondgenoten verdreven je uit je eigen land,

vrienden hebben je verraden en verslagen,

tafelgenoten lokken je in de val,

en jij blijft verbijsterd achter.