Wat hebben jongeren aan de Bijbel tijdens een pandemie?

Door Wilke Stuij

Ook al zijn de scholen deels weer open: het valt niet mee om hoop te houden tijdens een pandemie waarvan niemand weet wanneer hij voorbij is. Als redacteur bij BEAM, het jongerenmerk van de Evangelische Omroep, zie ik dagelijks berichtjes binnenkomen van christelijke jongeren die niet meer weten wat ze met zichzelf aan moeten: (bijna) niet naar school, bij elke afspraak rekening houden met allerlei regeltjes, niets om naar uit te kijken… Je kunt als ouder of jongerenwerker een goedbedoelde poging doen ze op te vrolijken door af en toe een bemoedigende Bijbeltekst te delen: Je bent een kostbare schat, Gods plan met jou staat vast, niets kan ons scheiden van Gods liefde… maar wat heb je daar als tiener aan als je ’s ochtends wakker wordt en weer de hele dag uitzichtloos naar je laptop moet staren? Zijn bemoedigende teksten, hoe goed bedoeld ook, dan voldoende? Ik denk het niet, en daarom pleit ik voor een andere benadering.

De Bijbel is een waanzinnig bijzondere verzameling van verschillende soorten boeken: geschiedenis, poëzie, profetie, alles komt voorbij. In al die verschillende genres laat God zichzelf door de ogen van verschillende auteurs in al zijn veelkleurigheid zien. In zijn ‘majesteit en luister’, zoals dat vroeger in de kerk van mijn ouders werd gezegd, maar ook in zijn kwetsbaarheid en pijn. Dit laatste vinden we soms wat ongemakkelijk, zowel volwassenen als tieners.

Kwetsbaarheid en pijn. Dat kennen wij. Kwetsbaarheid, omdat niemand weet waar deze coronapandemie in gaat eindigen, en pijn omdat dingen die het leven mooi maken al heel lang niet meer kunnen. Waar is die almachtige God uit de Bijbel dan, hè? Dat is best ingewikkeld. Helemaal als je altijd wordt overladen door positieve teksten over hoe sterk God is, hoe mooi jij bent, hoe liefdevol Jezus is. Tieners voelen haarfijn aan dat deze teksten in deze situatie niet genoeg zijn, dat God meer móét zijn dan alleen dat. En dat is Hij ook.

Jezus aarzelde niet om naast mensen zonder perspectief te zitten en te luisteren naar hun verhaal. Hij huilde over de dood van zijn vriend, Hij kwam bij mensen thuis die uitgekotst werden door de maatschappij en praatte op de avond voor zijn sterven over zijn moeite met Gods plan. Hij noemde in dit soort situaties niet alleen maar positieve teksten op over God en geloof, maar was eerlijk naar zichzelf en naar anderen. Jezus laat zien dat God juist ook op de donkere plaatsen is. Er is ruimte bij God voor onbegrip, boosheid, verdriet en teleurstelling, en het is ontzettend belangrijk dat tieners dat weten.

Ik daag je uit om jouw tiener(s) aan te moedigen om écht eerlijk te zijn naar God, net als David is in zijn psalmen, Job in zijn onbegrip, Jezus in Getsemane. Schreeuwen, klagen, huilen, boos zijn: God keurt het niet af. Pak die teksten er eens bij aan de eettafel of tijdens een online jeugdavond. Het voelt misschien wat zwaar of heftig, maar het is bovenal eerlijk. Deel wat je zelf moeilijk vindt aan deze tijd, wie of wat je het meeste mist en ook op welke manier God daar een plek in heeft. Het hoeft geen perfect gepolijst verhaal te zijn, kom gewoon met jezelf. Het perspectief dat de Bijbel biedt is niet dat alles altijd goedkomt zolang je gelooft in God, maar het perspectief is dat we een liefdevolle God hebben die naast je wil staan juist ook als het eventjes, of zelfs heel lang, niet goedkomt.

Wilke Stuij
Crossmediaal redacteur bij jongerenorganisatie BEAM