Op de drempel

Durven we bij de overgang van 2023 naar 2024 te hopen dat er in 2024 iets meer vrede op aarde zal zijn? De beelden uit Israël en Gaza, de felheid èn de wanhoop uit Oekraïne, het voortgaande geweld in Jemen, alle gevolgen van klimaatverandering: ze kunnen ons zomaar het gevoel geven dat hoop op een betere wereld naïef en onzinnig is.

Bij deze jaarwisseling is het misschien gemakkelijker om over het leven in de eigen kleine kring na te denken. Zelfs waar het je persoonlijk leven betreft heb je uiteraard niet alles zelf in de hand, maar op die schaal lijkt het zinnig om stil te staan bij het goede dat in dankbaarheid gekoesterd kan worden en bij het kwade waarin verbetering mogelijk is. Waar halen we echter de moed vandaan om ons te blijven richten op het land waar het goed is voor ieder, wereldwijd?

Ik blijf, juist op de drempel naar 2024, dankbaar voor diegenen die de zaadjes van geloof in mij gezaaid hebben. Dat kinderliedje: ‘Er gaat door alle landen een trouwe kindervriend’ dat mij geleerd is. Die predikant die me de Tien Woorden liet verstaan als ‘Blijf bij je Bevrijder.’ De prachtige Oosterhuis-liederen die ik in mijn studententijd leerde kennen: ‘Wat in stilte bloeit, in de luwte van tuinen, heeft Hij bestemd voor de tafel der armen.’ Stukje bij beetje verankerde zich in mij de overtuiging dat het hoe dan ook zin heeft om gericht te blijven op het goede, op God. Ook al lijken we er soms maar weinig van terug te zien. Ook al weten we niet wat er op korte termijn van terecht komt.

De schrijver van de Hebreeënbrief schrijft in een tijd dat het maatschappelijk leven er niet rooskleuriger uitzag. Het is juist tegen dreiging en verdrukking in dat hij zijn brief aan de Hebreeën schrijft. Hartstochtelijk schetst hij de weg van Jezus als een weg die moed geeft en moed vraagt. Jezus’ weg van de radicale liefde eindigde niet aan het kruis. God zelf hield vast aan het goede.

Aan ons wordt eenvoudigweg de vraag gesteld of wij vast willen houden aan het geloof dat in ons gewekt is, aan de hoop die in ons gevestigd is. Omdat de gerichtheid van God op het goede ook om een antwoord van de mens vraagt. Daar waar het op handelen aankomt, kunnen we blijven bij onze Bevrijder. Daar waar we ons machteloos voelen in het grote, kunnen we kijken naar wat er in stilte bloeit. Er is veel op aarde dat ons tot somberheid kan stemmen.

De schrijver van de Hebreeënbrief wijst als weg voorwaarts simpelweg aan: vasthouden aan het aanvankelijk vertrouwen. Deelgenoot blijven van Christus, in het vertrouwen dat God zelf ons vast zal houden. Dit jaar zing ik rond de jaarwisseling dat oude kinderliedje nog maar eens: ‘Geen oog kan Hem aanschouwen, maar Hij ziet ieder kind.’ Het geloof dat in de luwte gewekt werd blijft zo moed geven.

Karin van den Broeke, bestuursvoorzitter van het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap