Een les in vertrouwen aan de Marowijnerivier

Door Rieuwerd Buitenwerf

Terwijl de Russische tanks Oekraïne inreden, was ik in het binnenland van Suriname, in het dorp Loka Loka. Vijf uur rijden van Paramaribo, over onverharde wegen vol kuilen, en dan nog bijna twee uur varen. De regentijd houdt dit jaar te lang aan in Suriname, waardoor het water in de Marowijne angstaanjagend hoog stond. Het werd een onvergetelijk bezoek.

We waren in het gebied van de Aukaners en Paramaccaners. Die zijn daar in vroegere eeuwen gaan wonen toen ze vluchtten voor de Nederlandse plantage-eigenaren. Hoewel de kinderen op school Nederlands leren om hun opleiding te kunnen afronden, spreken de mensen thuis geen Nederlands, maar Aukaans. Wij bezochten scholen in dorpen langs de rivier om kinderen hun eigen PrentenBijbel (van Marijke ten Cate) te geven: in het Aukaans. Voor de meesten was dit het eerste boek dat ze zagen in hun moedertaal. Sommigen mochten er even uit voorlezen. Je kon zien hoe bijzonder het was voor de kinderen om de verhalen te horen in de taal van hun hart.

Ik sprak met Nathalie Sinteli, hoofd van een van de scholen. Ze vertelde hoe moeilijk het was om in het binnenland zo’n school te runnen. Leerkrachten moeten uit de stad komen. Ze had zelf haar gezin in Paramaribo achtergelaten. Ze ziet haar man en kinderen maar een paar keer per jaar, een enorm persoonlijk offer. De overheid heeft weinig oog voor de scholen – en dat was te merken. Er is nauwelijks lesmateriaal en voor de kleuters is er geen speelgoed. En dan de rivier… Vorig jaar was de school door een overstroming vier maanden onbruikbaar. Tel daar de lockdown bij op, plus het feit dat kinderen les krijgen in een taal die ze thuis niet leren, en je begrijpt dat de leerachterstanden groot zijn.

Nathalie Sinteli vertelde dat ze door haar stages in het binnenland een roeping voelde om de kinderen daar te helpen. Haar droom is om deze kinderen later tegen te komen als advocaat, dokter of misschien wel president. Ik denk dat je er zelf geweest moet zijn om écht te voelen hoe ver die droom verwijderd is van de realiteit van de kinderen die daar wonen. Het geloof en de Bijbel houden het schoolhoofd op de been en zorgen dat ze gepassioneerd blijft voor haar werk. Daarom was ze ook zo blij dat de kinderen dankzij het Bijbelgenootschap een PrentenBijbel kregen met 25 belangrijke Bijbelverhalen in de taal die ze echt begrijpen.

Samen met het schoolhoofd tuurde ik over de rivier. In de paar dagen dat wij er waren zagen we het water stijgen en met grote kracht langs de oevers kolken. Alle leerkrachten maakten zich grote zorgen om de school, om hun huizen en om hun leerlingen uit de omringende dorpen. Maar ze durfden het in Gods hand te leggen, en Hem om bescherming te vragen en om kracht, mocht het toch mislopen.

Terug in Paramaribo hoorde ik het nieuws over Oekraïne. Ook hier, duizenden kilometers van Nederland vandaan, voelt iedereen de dreiging – en we kunnen zo weinig beginnen, zeker niet als individuen. Bij het lezen van het nieuws dacht ik terug aan het schoolhoofd van Loka Loka, en de les die ze mij, zittend aan de rivier, leerde over vertrouwen en overgave.

Rieuwerd Buitenwerf
Directeur van het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap