De sprakeloze God
Door Bram Oudenampsen
Sommige Bijbelteksten gaan al jaren met je mee, andere lichten ineens extra op. In deze serie nemen acht voorgangers en theologen ons mee naar een Bijbeltekst die voor hen een speciale betekenis heeft. Vandaag Romeinen 8 door geestelijk verzorger Bram Oudenampsen.
De balletdanseres Isabella Duncan had de avond van haar leven en voerde een prachtige show op. De hele zaal was ervan onder de indruk en ze kreeg een staande ovatie. Na afloop liep een toeschouwer op haar af. Hij bedankte haar voor de dans en vroeg toen: ‘Kunt u mij uitleggen wat uw dans betekent?’ Hierop antwoordde Isabella scherpzinnig: ‘Als ik het je had kunnen vertellen, had ik het niet gedanst.’
Op dezelfde manier lees ik de woorden van Paulus: ‘Maar de Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten’ (Romeinen 8:26, Nieuwe Bijbelvertaling). Sinds ik als geestelijk verzorger op de corona-afdeling werk, heeft deze tekst voor mij een nieuwe betekenis gekregen. Een zucht naar God zegt soms meer dan alle woorden bij elkaar.
Want tja, hoe kan je ooit in woorden vertellen wat je is overkomen? Als je ontwaakt uit je wekenlange coma en beseft dat je de overgang van winter naar lente hebt gemist, hoe begin je daar over te vertellen? Dat er naast je bed een A4’tje gehangen moet worden waarop staat hoe je heet, wat je hobby’s zijn en hoe je kinderen heten, omdat je dat allemaal niet meer helder voor de geest hebt? Dat je je teleurgesteld voelt in je lijf, omdat die je in de steek heeft gelaten?
Bovendien is praten ook niet echt een optie als je longen net aangevallen zijn door een virus. Praten kost dan veel – héél veel – energie. Maar zuchten? Zuchten kan wel. Misschien is een zucht ook wel het enige dat de pijn, verdriet en teleurstelling van dat moment kan uitdrukken. En Paulus zegt hier in Romeinen 8 dat er voor christenen een geheim zit in die zucht.
Paulus plaatst je zucht ten eerste in een kosmisch en hoopvol perspectief: heel de schepping is in barensweeën en zucht en lijdt (Romeinen 8:22). Als je zucht, dan mag je ontdekken dat je zucht verder reikt dan de muren van je (ziekenhuis)kamer. Je bent niet alleen met je zucht. Je sluit je aan bij alle andere schepselen die getroffen worden door het lijden in deze wereld. Die verzuchtend omhoogkijken en uitzien naar het moment dat daar een einde aan komt. Dat de barensweeën overgaan in de geboorte van een nieuwe hemel en aarde.
Ten tweede heeft je zucht een goddelijk karakter. God is niet ver weg als je zucht. Sterker nog: God zucht, door zijn Geest, met je mee (8:26). Als je voorbij de woorden bent en alleen nog maar kunt zuchten, dan mag je erop vertrouwen dat die zucht niet alleen vanuit je buik komt, maar vanuit God zelf. Het is alsof God zelf ook sprakeloos is door wat jou overkomt.
En misschien, als je aan Hem vraagt: ‘Maar wat betekent dit lijden nu?’, antwoordt Hij dan: ‘Als ik het je had kunnen vertellen, had ik niet gezucht.’
Bram Oudenampsen
Geestelijk verzorger bij het VU UMC. Hiervoor werkte hij voor het Nederlands Bijbelgenootschap als medewerker Bijbelgebruik.
