Abraham koopt een stuk grond

‘Vreemdelingen mag je niet uitbuiten. Jullie weten immers hoe het voelt om vreemdeling te zijn, omdat jullie zelf vreemdelingen zijn geweest in Egypte’, staat in Exodus 23:9. Dat ‘voelen’ is opvallend. Een immigrant of expat is vaak trots op zijn of haar afkomst. Maar aan de plotse gevoelens van vervreemding, het er totaal niet bij horen, word je liever niet herinnerd. Toch wil God dat Israël daar juist wel aan denkt.

Een treffend voorbeeld hiervan is de passage waarin de ontheemde Abraham bedroefd op zoek moet naar een graf voor zijn geliefde Sara. De lokale bevolking leeft mee en biedt hem een plek aan. Maar hoe oprecht is die hoffelijkheid? Het kan ook zijn dat ze nu kans zien hem als rijke nomadenvorst aan zich te binden. Er zijn voor Abraham namelijk drie mogelijkheden: een stuk land krijgen, een graf pachten, of een stuk land helemaal vrijkopen. De eerste twee zijn geen optie, omdat die ervoor zorgen dat Abraham afhankelijk wordt. En dat kan niet, want God heeft het land aan hem beloofd.

Uiteindelijk besluit Abraham zich aan elke vorm van onderhandelen te onttrekken. Hij betaalt de eerst gevraagde prijs: veertig jaarsalarissen van een gewone arbeider. Is het te veel? De tekst laat het in het midden en laat de lezer zo meevoelen met Abrahams vervreemding. Maar juist zo krijgt hij een stuk land dat voor altijd van hem is, als voorteken van de vervulling van Gods belofte.