De betekenis van de woorden zoon en dochter

De woorden voor ‘zoon’ en ‘dochter’ in het Hebreeuws wijzen in de eerste plaats op een directe familieverwantschap, net als in het Nederlands. 

De woorden kunnen ook gebruikt worden in bredere zin: voor de inwoner van een stad of land, voor iemand die deel uitmaakt van een bepaalde groep of voor afstammelingen van dezelfde stamvader.

Zonen waren in de patriarchale samenleving in de tijd van de Bijbel belangrijker dan dochters. Alles liep namelijk via de mannelijke lijn. Zo bleven zonen ook na hun huwelijk bij hun familie wonen. Zij konden dus de zorg voor hun ouders op zich nemen. Dochters gingen wonen bij de familie van hun man. 
Dat dochters minder belangrijk gevonden werden dan zonen blijkt ook uit het feit dat dochters alleen konden erven als er geen zonen waren. De allerbelangrijkste in een familie was de eerstgeboren zoon. Hij kreeg een dubbel deel van de erfenis: het eerstgeboorterecht.

In het Oude en Nieuwe Testament wordt ook gesproken over ‘de zoon van God’. In het Oude Testament wordt de titel Zoon van God bijvoorbeeld gebruikt voor verschillende koningen. Een duidelijk voorbeeld is te vinden in 2 Samuel 7:14. Maar ook het volk van Israël wordt vaak vergeleken met een kind van God, bijvoorbeeld in Deuteronomium 14:1.
In het Nieuwe Testament wordt met Zoon van God altijd Jezus bedoeld.