Begraven in de Bijbel

In de tijd van de Bijbel werden de doden in principe begraven. Onbegraven blijven of gecremeerd worden werd gezien als een zware straf.

In de verhalen over de aartsvaders wordt een dode onder een boom begraven (Genesis 35:8; 1 Samuel 31:12-13). Als men op een vaste plek woonde, begroef men de doden op een plek buiten de stad, of werden er graven in rotsen of heuvels uitgehakt.

Voor arme mensen werd er een graf in de grond gegraven. Het graf werd afgedekt met stenen. Soms werd er een soort massagraf ingericht. Rijke mensen begroef men een privé-graf, vaak in een familiegraf. Om plaats voor andere familieleden te maken werden na verloop van tijd de botten van een dode verzameld in een kuil of in een ossuarium (beenderkistje) .
Een graf werd met stenen afgedekt tegen wilde dieren. Als de familie voldoende geld had, konden ze een speciale steen laten maken om het graf af te dekken of de opening af te sluiten.

Mensen werden vaak begraven op de dag dat ze gestorven waren. Ook als iemand als straf was opgehangen, moest zijn lichaam dezelfde dag nog begraven worden (Deuteronomium 21:22-23).