Vreemdelingen in de Bijbel

In het oude Nabije Oosten waren er in elke samenleving vreemdelingen. Het aantal vreemdelingen nam toe in de Grieks-Romeinse tijd (vanaf de vierde eeuw voor Christus) omdat het gemakkelijker werd voor mensen om te reizen. In de grote steden rond de Middellandse Zee woonden dan ook veel verschillende bevolkingsgroepen door elkaar heen.

Vreemdelingen hadden verschillende achtergronden:

In het Oude Testament zijn verschillende wetten te vinden die over vreemdelingen gaan. In deze wetten is gastvrijheid erg belangrijk, maar er worden ook grenzen aangegeven. Zo mogen vreemdelingen niet helemaal meedoen aan de cultus in de tempel. En Israëlieten mogen niet met vreemdelingen trouwen.
Als er in de Bijbel gesproken wordt over gastvrijheid, dan worden de Israëlieten regelmatig herinnerd aan hun eigen geschiedenis. Het verhaal over het verblijf in Egypte, de deportaties door de Assyriërs en de ballingschap in Babylonië hebben een duidelijke invloed gehad op het denken over vreemdelingschap. Bijvoorbeeld in Exodus 22:20:

Het Hebreeuws heeft verschillende woorden voor verschillende soorten vreemdelingen. De ene vreemdeling is de andere niet. Sommige staan dicht bij het volk Israël en zijn echt onderdeel van de sociale en religieuze gemeenschap, maar andere horen niet bij deze gemeenschap.
Ook in het Grieks van het Nieuwe Testament worden er voor vreemdelingen verschillende woorden met verschillende nuances gebruikt.

Een van de bekendste  vreemdelingen uit de Bijbel is Ruth. Zij emigreert met haar schoonmoeder uit Moab. Ze wordt een vreemdeling in Juda, het Joodse land.