₁₅Verschrikkingen storten zich over me uit,

mijn eer wordt weggevaagd als door de wind,

als een wolk vervliegt mijn aanzien.

₁₆Nu stroomt het leven uit mij weg,

ik ontsnap niet meer aan mijn ellende.

₁₇’s Nachts jaagt Hij helse pijnen door mijn botten,

het bloed in mijn aderen komt niet tot rust.

₁₈Hij rukt met geweld aan mijn kleed,

omklemt mij met de kraag van mijn mantel.

₁₉Hij heeft me neergesmeten in het slijk

en ik ben als stof, als as geworden.

₂₀Ik roep U om hulp, maar U antwoordt niet;

ik sta voor U, maar U wilt mij niet zien.

₂₁U bent wreed voor mij geworden,

met al uw kracht hebt U zich tegen mij gekeerd.

₂₂U tilt me op en voert me mee op de wind,

uw woedende storm schudt mij heen en weer.

₂₃Ja, ik weet dat U mij naar de dood drijft,

naar het huis van samenkomst voor alle levenden.

₂₄Maar keert men zich tegen een mens in nood,

wanneer hij, de ondergang nabij, om hulp roept?

₂₅Heb ik niet gehuild om wie in nood verkeerde?

Had ik geen medelijden met de behoeftige?

₂₆Ik hoopte op het goede, maar het kwade kwam,

het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan.