Geen andere goden! 

₁Als de stam Efraïm zich liet horen, beefde iedereen; hij had veel aanzien in Israël. Toen maakte hij zich schuldig aan Baälverering, en daarmee tekende hij zijn doodvonnis. ₂Toch bleven ze zondigen: ze maakten een godenbeeld. En met hun zilver maakten ze nog meer beelden, naar eigen inzicht, werk van ambachtslieden. Men zegt van hen: Mensen die offeren, kussen kalveren! ₃Daarom zullen ze worden als een ochtendnevel, als dauw die ’s morgens vroeg verdwijnt, als kaf dat wordt weggeblazen van de dorsvloer of als rook uit een trekgat.

₄Maar Ik, de HEER, ben je God al sinds Egypte, en met andere goden mag je je niet inlaten; buiten Mij is er niemand die je redt. ₅Ik heb naar je omgezien in de woestijn, in de dorre woestenij. ₆Ik heb hen op weidegrond gebracht en ze raakten verzadigd. Maar toen ze eenmaal verzadigd waren, werden ze hoogmoedig en vergaten ze Mij. ₇Daarom ben Ik naar hen op jacht gegaan als een leeuw, als een panter lig Ik langs de weg op de loer. ₈Ik val hen aan als een berin die van haar jongen beroofd is. Ik rijt hun borstkas open, als een leeuwin verslind Ik hen. Wilde dieren zullen hen verscheuren.

₉Het wordt je noodlottig, Israël, dat je op Mij aangewezen bent! ₁₀Waar is die koning van je nu? Hij zou je toch redden, je steden beschermen? En je vorsten? Je hebt toch om een koning en om leiders gevraagd? ₁₁Ik heb je een koning gegeven in mijn woede – en in mijn toorn nam Ik hem weer weg.