Dag 44 / Ex. 7-9, Ps. 70

₆Mozes en Aäron deden alles wat de HEER hun opdroeg. ₇Mozes was tachtig jaar en Aäron drieëntachtig toen zij zich tot de farao richtten.

₈De HEER zei tegen Mozes en Aäron: ₉‘Als de farao jullie om een wonder vraagt, moet jij, Mozes, Aäron opdragen zijn staf voor de ogen van de farao op de grond te gooien; die staf zal dan een grote slang worden.’ ₁₀Mozes en Aäron gingen naar de farao en deden wat de HEER hun had opgedragen. Voor de ogen van de farao en zijn hovelingen gooide Aäron zijn staf op de grond, en de staf veranderde in een slang. ₁₁De farao liet op zijn beurt de geleerden en tovenaars komen, en deze Egyptische magiërs bereikten met hun toverformules hetzelfde. ₁₂Ieder gooide zijn staf neer, en elke staf veranderde in een slang. Maar de staf van Aäron verslond alle andere staven. ₁₃Toch bleef de farao onverzettelijk, hij wilde niet naar Mozes en Aäron luisteren, zoals de HEER gezegd had.

₁₄De HEER zei tegen Mozes: ‘De farao blijft hardnekkig weigeren het volk te laten gaan. ₁₅Ga morgenochtend naar hem toe, wanneer hij naar de rivier gaat. Wacht hem daar op, aan de oever van de Nijl, met in je hand de staf die in een slang veranderde. ₁₆Je moet het volgende tegen de farao zeggen: “De HEER, de God van de Hebreeën, heeft mij naar u toe gestuurd om te zeggen: ‘Laat mijn volk gaan om Mij in de woestijn te vereren.’ Tot nu toe hebt u niet willen luisteren. ₁₇Daarom – zo zegt de HEER – zal Hij u doen beseffen dat Hij de HEER is. Ik zal met deze staf op het water van de Nijl slaan, en dat zal dan in bloed veranderen. ₁₈De vissen gaan dood en de rivier zal gaan stinken. Dan zullen de Egyptenaren het wel laten om nog water uit de Nijl te drinken.”’

₁₉Toen zei de HEER tegen Mozes: ‘Zeg tegen Aäron dat hij zijn staf geheven houdt boven het water van Egypte, boven rivieren, kanalen en moerassen, boven elke plaats waar water is. Overal in Egypte zal het water dan in bloed veranderen, tot in de houten en stenen waterbakken toe.’ ₂₀Mozes en Aäron deden wat de HEER hun opdroeg. Voor de ogen van de farao en zijn hovelingen hield Aäron zijn staf geheven boven de Nijl en sloeg ermee op het water, en toen veranderde het Nijlwater in bloed. ₂₁De vissen gingen dood en de rivier stonk zo dat de Egyptenaren er niet meer uit konden drinken. Overal in Egypte was bloed. ₂₂Maar de Egyptische magiërs bereikten met hun toverformules hetzelfde. Daarom bleef de farao onverzettelijk, hij wilde niet naar Mozes en Aäron luisteren, zoals de HEER gezegd had. ₂₃Ook dit teken bracht hem niet tot andere gedachten, hij keerde zich om en ging terug naar zijn paleis. ₂₄Omdat de Egyptenaren het water uit de Nijl niet meer konden drinken, moesten ze in de omgeving van de Nijl naar drinkwater graven. ₂₅Zeven dagen duurde de plaag waarmee de HEER de Nijl had getroffen.

₂₆De HEER zei tegen Mozes: ‘Ga naar de farao en zeg tegen hem: “Dit zegt de HEER: Laat mijn volk gaan om Mij te vereren. ₂₇Weiger je dat, dan straf Ik je hele rijk met een kikkerplaag. ₂₈De Nijl zal wemelen van de kikkers; ze zullen uit het water komen en je paleis binnendringen, tot in je slaapkamer en je bed toe, en ze komen in de huizen van je hovelingen en van je hele volk, zelfs in je ovens en baktroggen. ₂₉Ze zullen ook op jou en op je volk en je hovelingen springen.”’

₁Toen zei de HEER tegen Mozes: ‘Zeg tegen Aäron dat hij zijn staf geheven houdt boven de rivieren, kanalen en moerassen om overal in Egypte kikkers tevoorschijn te laten komen.’ ₂Toen Aäron zijn arm boven het water hield, kwamen er kikkers uit; heel Egypte werd eronder bedolven. ₃Maar de magiërs bereikten met hun toverformules hetzelfde: ook zij lieten overal in het land kikkers tevoorschijn komen.

₄Toen ontbood de farao Mozes en Aäron. ‘Bid tot de HEER dat Hij mij en mijn volk van die kikkers verlost,’ zei hij, ‘dan zal ik het volk laten gaan om de HEER offers te brengen.’ ₅Mozes antwoordde: ‘Het is aan u te bepalen wanneer ik de HEER moet vragen om u, uw hovelingen en uw volk van de kikkers te bevrijden en ze uit de huizen te laten verdwijnen, zodat er alleen in de Nijl nog kikkers overblijven.’ ₆‘Morgen,’ zei de farao. ‘Zoals u wilt,’ antwoordde Mozes. ‘Dan zult u beseffen dat er niemand is als de HEER, onze God, ₇want de kikkers zullen uit uw paleis en uit de huizen van uw hovelingen en uw volk verdwijnen, en er zullen alleen in de Nijl nog kikkers overblijven.’ ₈Hierop verlieten Mozes en Aäron het paleis. Mozes riep de HEER aan en smeekte Hem de farao van de kikkerplaag te verlossen. ₉En de HEER deed wat Mozes vroeg: overal in de huizen, op de binnenplaatsen en op de akkers gingen de kikkers dood. ₁₀Ze werden bijeengeraapt en op hopen gegooid, het hele land stonk ervan. ₁₁Toen de farao merkte dat het onheil geweken was, weigerde hij weer hardnekkig naar Mozes en Aäron te luisteren, zoals de HEER gezegd had.

₁₂De HEER zei tegen Mozes: ‘Zeg tegen Aäron dat hij met zijn staf op de grond moet slaan, dan zal in heel Egypte het stof veranderen in muggen.’ ₁₃Zo gebeurde het. Aäron sloeg met zijn staf op de grond, en meteen zaten er muggen op mens en dier; in heel Egypte veranderde het stof in muggen. ₁₄De magiërs probeerden met hun toverformules ook muggen tevoorschijn te brengen, maar zij slaagden daar niet in. Omdat alle mensen en dieren onder de muggen zaten, ₁₅zeiden de magiërs tegen de farao: ‘Hier moet God de hand in hebben!’ Maar de farao bleef onverzettelijk, hij wilde niet naar Mozes en Aäron luisteren, zoals de HEER gezegd had.

₁₆De HEER zei tegen Mozes: ‘Wacht de farao morgen in alle vroegte op wanneer hij naar de rivier gaat, en zeg tegen hem: “Dit zegt de HEER: Laat mijn volk gaan om Mij te vereren. ₁₇Wil je mijn volk niet laten gaan, dan stuur Ik allerlei ongedierte af op jou en op je hovelingen, je volk en je huizen. In de huizen van de Egyptenaren en waar ze maar gaan of staan, zal het wemelen van het ongedierte. ₁₈Maar Ik zal die dag een uitzondering maken voor Gosen, het gebied waar mijn volk woont, daar zal het ongedierte niet komen. Zo zal Ik jou doen beseffen dat Ik, de HEER, aanwezig ben in je land. ₁₉Ik zal mijn volk vrijwaren van de plaag die jouw volk te wachten staat. Dit wonder zal morgen gebeuren.”’ ₂₀De HEER deed wat Hij had gezegd: in groten getale drong het ongedierte het paleis van de farao en de huizen van zijn hovelingen binnen, en overal in het land richtte het zware schade aan.

₂₁Toen ontbood de farao Mozes en Aäron. ‘Goed,’ zei hij, ‘ga uw God maar offers brengen, maar blijf in mijn land.’ ₂₂‘Dat is onmogelijk,’ zei Mozes. ‘De offers die wij de HEER, onze God, moeten brengen, zullen de Egyptenaren weerzinwekkend vinden. Als we in hun bijzijn dergelijke offers brengen, stenigen ze ons nog! ₂₃Sta ons toe om drie dagreizen ver de woestijn in te trekken om daar aan de HEER, onze God, offers te brengen, zoals Hij ons heeft opgedragen.’ ₂₄‘Ik laat u gaan,’ zei de farao, ‘dan kunt u de HEER, uw God, in de woestijn offers brengen. Alleen, u mag niet te ver weg gaan. En bid voor mij.’ ₂₅Mozes antwoordde: ‘Zodra ik bij u weg ben zal ik tot de HEER bidden, en morgen zal het ongedierte dan bij u, uw hovelingen en uw volk verdwenen zijn. Maar bedriegt u ons niet nog een keer en weiger niet het volk te laten gaan om de HEER offers te brengen.’ ₂₆Zodra Mozes het paleis uit was, bad hij tot de HEER. ₂₇En de HEER deed wat Mozes vroeg: het ongedierte verdween bij de farao, zijn hovelingen en zijn volk; er bleef niets van over. ₂₈Toch weigerde de farao ook dit keer hardnekkig het volk te laten gaan.

₁De HEER zei tegen Mozes: ‘Ga naar de farao en zeg tegen hem: “Dit zegt de HEER, de God van de Hebreeën: Laat mijn volk gaan om Mij te vereren. ₂Weiger je dat en houd je hen nog langer vast, ₃dan zal de HEER in alle hevigheid de pest laten uitbreken onder je vee, onder de paarden, ezels, kamelen, runderen, schapen en geiten. ₄De HEER zal onderscheid maken tussen het vee van de Israëlieten en dat van de Egyptenaren: de Israëlieten zullen geen enkel dier verliezen. ₅De HEER heeft het tijdstip al vastgesteld: morgen zal Hij Egypte met deze plaag treffen.”’ ₆De volgende dag deed de HEER wat Hij had gezegd. Al het vee van de Egyptenaren stierf, maar de Israëlieten verloren geen enkel dier. ₇De farao liet navraag doen en kreeg te horen dat er bij de Israëlieten niet één dier gestorven was. Toch bleef hij hardnekkig weigeren het volk te laten gaan.

₈De HEER zei tegen Mozes en Aäron: ‘Neem allebei een handvol as uit een oven, en laat Mozes dat dan voor de ogen van de farao in de lucht gooien. ₉Overal in Egypte zal het als fijn stof neerdwarrelen en bij mens en dier ontstekingen veroorzaken waardoor ze etterende puisten krijgen.’ ₁₀Dus haalden ze as uit een oven en dienden zich bij de farao aan. Toen Mozes de as in de lucht wierp, kregen mens en dier overal etterende puisten. ₁₁De magiërs konden zich tegenover Mozes niet staande houden, want ook zij kregen ontstekingen, net als de andere Egyptenaren. ₁₂Maar de HEER zorgde ervoor dat de farao hardnekkig bleef weigeren naar Mozes en Aäron te luisteren, zoals Hij tegen Mozes gezegd had.

₁₃De HEER zei tegen Mozes: ‘Wacht de farao morgen in alle vroegte op en zeg tegen hem: “Dit zegt de HEER, de God van de Hebreeën: Laat mijn volk gaan om Mij te vereren. ₁₄Dit keer tref Ik jouzelf, je hovelingen en je volk met mijn zwaarste plaag, dan zul je beseffen dat er op de hele aarde niemand is als Ik. ₁₅Ik had mijn hand allang naar jou en je volk kunnen uitstrekken en jou met de pest kunnen treffen, dan was je al van de aarde weggevaagd. ₁₆Maar Ik heb je alleen in leven gelaten om jou mijn macht te tonen en om mijn naam op heel de aarde bekend te maken. ₁₇Als jij mijn volk nog langer dwarsboomt en het niet laat gaan, ₁₈zal Ik het morgen om deze tijd in Egypte zo zwaar laten hagelen als het nooit eerder heeft gedaan, vanaf de dag dat Egypte ontstaan is tot nu toe. ₁₉Laat daarom je vee en alles wat er verder nog buiten is in veiligheid brengen, want alle mensen en dieren in het open veld die niet naar binnen gaan, zullen door de hagel getroffen worden en omkomen.”’ ₂₀Sommige hovelingen van de farao namen de woorden van de HEER ernstig en brachten hun slaven en vee binnen in veiligheid. ₂₁Anderen sloegen er geen acht op en lieten hun slaven en vee buiten.

₂₂Toen zei de HEER tegen Mozes: ‘Strek je arm uit naar de hemel, dan gaat het in heel Egypte hagelen, op mensen, dieren en planten.’ ₂₃Mozes hief zijn staf naar de hemel, en toen liet de HEER het donderen en hagelen. Er schoot vuur naar de aarde, en de HEER liet de hagel op Egypte neerkletteren. ₂₄Zo’n zware hagelbui, waarbij onophoudelijk de bliksem flitste, was er in Egypte nooit eerder gevallen, zolang het volk bestond. ₂₅Overal in Egypte sloeg de hagel neer op alles wat buiten was, op mensen, dieren en planten; zelfs de bomen werden vernield. ₂₆Alleen in Gosen, het gebied waar de Israëlieten woonden, hagelde het niet.

₂₇Toen ontbood de farao Mozes en Aäron en zei: ‘Ditmaal erken ik dat ik gezondigd heb. De HEER staat in zijn recht, de schuld ligt bij mij en mijn volk. ₂₈Bid tot de HEER dat Hij een eind maakt aan die vreselijke donder en hagel. Dan laat ik jullie gaan en hoeven jullie hier niet langer te blijven.’ ₂₉Mozes antwoordde: ‘Zodra ik de stad uit ben, zal ik mijn handen opheffen naar de HEER. De donder en de hagel zullen ophouden, zodat u beseft dat de aarde aan de HEER toebehoort. ₃₀Maar ik weet dat u en uw hovelingen nog steeds geen ontzag hebben voor de HEER God.’ ₃₁(Het vlas en de gerst waren kapotgeslagen, want de gerst stond al in de aar en het vlas in de knop. ₃₂Maar de tarwe en de spelt werden niet vernield, want die rijpen later.) ₃₃Mozes verliet het paleis en zodra hij de stad uit was, hief hij zijn handen op naar de HEER, en toen hielden de donder en de hagel op, en stortte de regen niet langer neer. ₃₄Toen de farao merkte dat de regen, de hagel en de donder voorbij waren, viel hij terug in zijn zondige houding; hij was onverzettelijk, net als zijn hovelingen. ₃₅Hardnekkig bleef hij weigeren de Israëlieten te laten gaan, zoals de HEER bij monde van Mozes had aangekondigd.