Dag 37 / Job 29-31

₂‘Was alles maar als in de dagen van weleer,

als in de dagen dat God over mij waakte,

₃in de tijd dat zijn lamp boven mij scheen

en mijn weg door het donker verlichtte,

₄in de tijd dat ik de kracht van de jeugd bezat,

met het vertrouwde gezelschap van God in mijn huis,

₅toen de Ontzagwekkende met mij verkeerde

en mijn kinderen bij mij waren,

₆toen ik mijn voeten in room liet baden

en een stroom van olie voor mij opwelde uit de rots.

₇Wanneer ik naar de stadspoort ging

om mijn plaats op het plein in te nemen,

₈trokken de jongeren zich terug zodra ze me zagen,

en stonden de ouderen op om mij te begroeten.

₉De aanzienlijken staakten hun gesprekken

en legden eerbiedig een hand op hun mond,

₁₀de stemmen van de edelen verstomden

en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

₁₁Ieder die mij hoorde prees mijn woorden,

ieder die mij zag had niets dan lof,

₁₂omdat ik de arme redde die om hulp riep,

en de wees die in de steek gelaten was.

₁₃Ik werd gezegend door de stervende,

in het hart van de weduwe bracht ik de vreugde terug.

₁₄Ik kleedde mij in gerechtigheid en deze kleedde mij,

het recht was mij een mantel en een tulband.

₁₅Ogen was ik voor de blinde,

voeten was ik voor de lamme.

₁₆Voor de behoeftigen was ik een vader,

ik verdedigde de zaak van vreemdelingen.

₁₇Ik brak de kaken van de boosdoener

en ontrukte de prooi aan zijn tanden.

₁₈En ik zei bij mezelf: Ik zal sterven in mijn nest,

als een feniks zal ik mijn dagen vermenigvuldigen,

₁₉met mijn wortels gestrekt naar het water

en de dauw van de nacht op mijn takken,

₂₀met mijn eer die nooit zal verbleken,

de boog in mijn hand steeds weer gespannen.

₂₁Zij luisterden vol verwachting naar mij,

ze zwegen om te horen wat ik hun zou raden.

₂₂Wanneer ik had gesproken waren ze stil,

mijn woorden daalden zacht op hen neer.

₂₃En ze keken naar mij uit als naar de regen,

ze openden hun mond als voor de lentedruppels.

₂₄Ik lachte hun toe – zij waren verrast,

en deden alles om mij niet te misnoegen.

₂₅Ik wees hun de weg en nam plaats als hun leider,

zoals een koning bij zijn legers woont,

ik was de trooster van de treurenden.

₁Maar nu bespotten ze mij,

mannen die minder jaren tellen dan ik, zonen van vaders

die zelfs de honden van mijn kudden onwaardig waren!

₂Wat baat mij de kracht van hun handen,

als al hun levenskracht is weggevloeid?

₃Onmachtig door gebrek en honger

stropen ze de woestijn af,

in een donker vol onheil en troosteloosheid.

₄Ze plukken melde en bladeren van struiken,

de wortels van de brem zijn hun voedsel.

₅Ze worden uit de gemeenschap gestoten,

nagejouwd als dieven,

₆en moeten wonen op de hellingen van het dal,

in holen in de grond en tussen de rotsen.

₇Ze kermen in het struikgewas,

kruipen onder de distels bij elkaar,

₈mannen zonder verstand en zonder aanzien,

weggeslagen uit het land.

₉En nu ben ik het onderwerp van hun spotlied,

het mikpunt van hun lasterpraat.

₁₀Van afschuw deinzen ze terug voor mij

en niets weerhoudt hen mij in het gezicht te spuwen.

₁₁God rukt mijn tentkoord los, Hij vernedert mij,

en zij overschrijden alle grenzen.

₁₂Het gespuis aan mijn rechterhand dringt op,

ze dwingen mij te vluchten,

zetten de aanval in, tot mijn vernietiging.

₁₃Mijn weg is versperd – de ondergang komt nader,

en er is niemand die te hulp schiet.

₁₄Aanstormend in een woeste golf

slaan ze een brede bres in mij.

₁₅Verschrikkingen storten zich over me uit,

mijn eer wordt weggevaagd als door de wind,

als een wolk vervliegt mijn aanzien.

₁₆Nu stroomt het leven uit mij weg,

ik ontsnap niet meer aan mijn ellende.

₁₇’s Nachts jaagt Hij helse pijnen door mijn botten,

het bloed in mijn aderen komt niet tot rust.

₁₈Hij rukt met geweld aan mijn kleed,

omklemt mij met de kraag van mijn mantel.

₁₉Hij heeft me neergesmeten in het slijk

en ik ben als stof, als as geworden.

₂₀Ik roep U om hulp, maar U antwoordt niet;

ik sta voor U, maar U wilt mij niet zien.

₂₁U bent wreed voor mij geworden,

met al uw kracht hebt U zich tegen mij gekeerd.

₂₂U tilt me op en voert me mee op de wind,

uw woedende storm schudt mij heen en weer.

₂₃Ja, ik weet dat U mij naar de dood drijft,

naar het huis van samenkomst voor alle levenden.

₂₄Maar keert men zich tegen een mens in nood,

wanneer hij, de ondergang nabij, om hulp roept?

₂₅Heb ik niet gehuild om wie in nood verkeerde?

Had ik geen medelijden met de behoeftige?

₂₆Ik hoopte op het goede, maar het kwade kwam,

het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan.

₂₇Heel mijn binnenste is in beroering, ik ken geen rust;

ik zie slechts dagen van ellende naderen.

₂₈In het zwart gehuld dool ik rond, van licht verstoken,

ik sta op in de vergadering en roep om hulp.

₂₉Een broeder van de jakhals ben ik geworden,

een metgezel van de struisvogels.

₃₀Mijn huid is verschroeid en schilfert,

koorts verteert mijn gebeente.

₃₁Mijn lier is geworden tot rouwinstrument,

mijn fluit tot de stem van de treurenden.

₁Ik heb een verbond gesloten met mijn ogen:

nooit zal ik naar jonge vrouwen kijken.

₂Wat heb ik van God in de hemel te verwachten,

wat valt mij ten deel van de Ontzagwekkende daarboven?

₃Wacht de boosdoener geen rampspoed,

treft het ongeluk niet hen die onrecht doen?

₄Ziet Hij niet de wegen die ik ga,

telt Hij niet al mijn stappen?

₅Heb ik het pad van het bedrog bewandeld,

vluchtte ik ooit in de leugen?

₆Laat Hij mij op een eerlijke weegschaal wegen,

dan zal Hij zien dat ik onschuldig ben.

₇Als mijn voet is afgeweken van de goede weg,

als mijn hart heeft toegegeven aan mijn oog,

als er aan mijn hand een smet is blijven kleven,

₈dan zal ik zaaien, maar anderen zullen eten,

en wat ik voortbreng zal verdelgd worden.

₉Als mijn hart zich door een vrouw heeft laten lokken

en ik geloerd heb bij mijn buurmans deur,

₁₀laat mijn vrouw dan koren malen voor een vreemde,

laat anderen maar bij haar liggen,

₁₁want het zou een schanddaad zijn,

een misdrijf dat bestraft moet worden,

₁₂een vuur dat een mens de afgrond in drijft,

dat de oogst verdelgt tot aan de wortels.

₁₃Als ik mijn slaaf of slavin ooit hun recht ontzegd heb

wanneer wij van mening verschilden,

₁₄wat zal ik dan beginnen als God opstaat

en mij ondervraagt – wat kan ik dan antwoorden?

₁₅Maakte Hij hen in de moederschoot niet net als mij,

vormde een en dezelfde ons niet eender in de moederbuik?

₁₆Onthield ik aan de armen ooit waar ze om vroegen,

liet ik de ogen van weduwen versmachten?

₁₇At ik mijn brood alleen,

deelde ik het niet met wezen?

₁₈Hadden zij van kindsbeen geen vader in mij,

stond ik weduwen niet van jongs af bij?

₁₉Als ik een zwerver zag die geen kleren had,

een verschoppeling die zich met niets kon bedekken,

₂₀zegende hij mij dan niet met heel zijn hart,

wanneer hij zich warmde met de wol van mijn schapen?

₂₁Als ik mijn vuisten tegen wezen heb gebald,

omdat de rechters in de poort mijn vrienden waren,

₂₂mogen mijn schouders dan ontwricht worden

en mijn arm doormidden breken bij de elleboog –

₂₃want één ding vrees ik: een door God gezonden ramp –

tegen zijn oppermacht ben ik niet opgewassen.

₂₄Heb ik mijn hoop gevestigd op goud,

van het fijnste goud gezegd: “Daarop vertrouw ik”?

₂₅Heb ik mij verheugd over mijn vermogen,

omdat ik eigenhandig zoveel had verworven?

₂₆Keek ik ooit naar de zon, haar stralende licht,

naar de maan in haar wassende pracht,

₂₇terwijl mijn hart zich heimelijk liet lokken

en ik in verering mijn mond op mijn hand drukte?

₂₈Ook dat zou een misdrijf zijn dat bestraft moet worden,

want dan zou ik God daarboven verloochend hebben.

₂₉Verheugde ik mij over de ondergang van mijn vijand,

juichte ik wanneer hij door het kwaad getroffen werd?

₃₀Nooit heb ik mijn mond laten zondigen

door met een vloek zijn leven te verlangen.

₃₁Zullen mijn verwanten niet getuigen:

“Ieder deed zich tegoed aan het vlees van zijn kudden”?

₃₂Geen vreemdeling liet ik buiten overnachten,

voor elke reiziger opende ik mijn deuren.

₃₃Heb ik als anderen mijn overtredingen verhuld

en mijn zonden weggeborgen in mijn binnenste,

₃₄omdat ik in angst en beven voor de menigte verkeerde

en de verachting van anderen mij angst aanjoeg,

zodat ik mij stilhield en geen stap naar buiten deed?

₃₅O, wilde er maar iemand luisteren!

Ik sta in voor wat ik heb gezegd.

Laat nu de Ontzagwekkende antwoord geven,

laat mijn tegenstander zijn klacht boekstaven!

₃₆Dan zou ik die op mijn schouders dragen,

als een krans zou ik hem om mijn hoofd vlechten.

₃₇Ik kan van al mijn gangen rekenschap afleggen,

fier als een vorst treed ik Hem tegemoet.

₃₈Als mijn akkers ooit geroepen hebben om vergelding,

als uit hun voren een jammerklacht is opgestegen,

₃₉als ik hun vruchten heb verteerd zonder te betalen

en de boeren tot wanhoop heb gebracht –

₄₀mogen er dan dorens opschieten in plaats van tarwe

en woekerkruid in plaats van gerst.’