Dag 310 / Ezech. 20-21, Ps. 50

₁In het zevende jaar, op de tiende dag van de vijfde maand, kwam een aantal van de oudsten uit Israël bij mij om de HEER te raadplegen. Toen ze tegenover me hadden plaatsgenomen, ₂richtte de HEER zich tot mij: ₃‘Mensenkind, zeg tegen de oudsten van Israël: “Dit zegt God, de HEER: Komen jullie Mij raadplegen? Zo waar Ik leef: Ik zal me beslist niet door jullie laten raadplegen! – spreekt God, de HEER.” ₄Oordeel over hen, mensenkind! Laat hen beseffen welke gruweldaden hun voorouders hebben begaan. ₅Zeg tegen de oudsten: “Dit zegt God, de HEER: Op de dag dat Ik Israël uitkoos, heb Ik de nakomelingen van Jakob een plechtige eed gezworen en maakte Ik me in Egypte aan hen bekend met deze woorden: ‘Ik ben de HEER, jullie God.’ ₆Op die dag zwoer Ik hun dat Ik hen uit Egypte weg zou leiden naar het land dat Ik voor hen had uitgezocht, een land dat overvloeit van melk en honing, de parel onder de landen van de wereld. ₇Ik zei tegen hen: ‘Ontdoe je van de afschuwelijke goden die jullie aanbidden, en verontreinig je niet langer door je in te laten met de afgoden van Egypte. Ik, de HEER, ben jullie God.’

₈Maar zij waren opstandig en wilden niet naar Mij luisteren, ze ontdeden zich niet van de afschuwelijke goden die ze aanbaden, ze verlieten de afgoden van Egypte niet. Dus wilde Ik mijn toorn over hen uitstorten, daar in Egypte, en mijn woede op hen koelen. ₉Maar om mijn naam niet te ontwijden bij de volken waartussen ze leefden, leidde Ik hen onder de ogen van die volken weg uit Egypte en maakte me zo aan hen bekend. ₁₀Ik leidde hen weg uit Egypte en bracht hen naar de woestijn. ₁₁Daar gaf Ik hun mijn bepalingen, daar maakte Ik hun mijn regels bekend, die leven schenken aan wie ze volgt. ₁₂Verder gaf Ik hun mijn sabbat als een teken voor Mij en voor hen dat eraan herinnert dat Ik, de HEER, hen geheiligd heb.

₁₃Maar ook in de woestijn was het volk van Israël opstandig. Ze hielden zich niet aan mijn bepalingen en verwierpen mijn regels, die leven schenken aan wie ze volgt. Ze ontwijdden mijn sabbat en daarom wilde Ik daar in de woestijn mijn toorn over hen uitstorten en hen vernietigen. ₁₄Toch deed Ik het niet, want Ik wilde mijn naam niet ontwijden bij de volken die hadden gezien hoe Ik hen had weggeleid. ₁₅Wel zwoer Ik in de woestijn de eed dat Ik hen niet naar het land zou brengen dat Ik hun geven wilde, een land dat overvloeit van melk en honing, de parel onder de landen van de wereld. ₁₆Ze verwierpen immers mijn regels, hielden zich niet aan mijn bepalingen en ontwijdden mijn sabbat: hun hart ging uit naar hun afgoden. ₁₇Toch toonde Ik medelijden met hen; Ik richtte hen niet te gronde, daar in de woestijn, Ik vernietigde hen niet. ₁₈Ik zei daar tegen hun kinderen dat ze niet moesten leven volgens de bepalingen en regels van hun ouders, en zich niet moesten verontreinigen door zich in te laten met hun afgoden: ₁₉‘Ik, de HEER, ben jullie God: houd je aan mijn bepalingen en regels, en leef ze na. ₂₀Vier mijn sabbat als een heilige dag; dat zal voor jullie en Mij het teken zijn waaraan te zien is dat Ik, de HEER, jullie God ben.’

₂₁Maar ook hun kinderen gedroegen zich opstandig. Ze kwamen mijn bepalingen niet na en hielden zich niet aan mijn regels, die leven schenken aan wie ze volgt. Ze ontwijdden mijn sabbat, en daarom wilde Ik daar in de woestijn mijn toorn over hen uitstorten en mijn woede op hen koelen. ₂₂Toch trok Ik mijn straffende hand weer terug, want Ik wilde mijn naam niet ontwijden bij de volken die hadden gezien hoe Ik hen had weggeleid. ₂₃Wel zwoer Ik in de woestijn dat Ik hen zou verstrooien onder vreemde volken en verspreiden over verre landen, ₂₄omdat ze mijn regels en bepalingen verwierpen en mijn sabbat ontwijdden, en de afgoden van hun ouders aanbaden. ₂₅Ik gaf hun zelfs slechte bepalingen, en regels die leidden tot de dood. ₂₆Met hun eigen offergaven maakte Ik hen onrein, hun eerstgeboren kinderen liet Ik hen offeren, opdat ze in ontzetting zouden beseffen dat Ik de HEER ben.”

₂₇Spreek daarom opnieuw tegen het volk van Israël, mensenkind, zeg hun: “Dit zegt God, de HEER: Jullie voorouders hebben Mij ook verder nog met hun ontrouw bespot. ₂₈Ik bracht hen naar het land dat Ik hun onder ede beloofd had, maar bij elke heuvel en bij iedere schaduwrijke boom die ze zagen, offerden ze hun vee en krenkten ze Mij met hun offers. Daar brachten ze hun geurige gaven en daar plengden ze hun wijnoffers. ₂₉Ik vroeg: ‘Wat is dat toch voor plek waar jullie heen gaan om te offeren?’ Sinds die tijd wordt zo’n plek offerhoogte genoemd.”

₃₀Zeg daarom tegen het volk van Israël: “Dit zegt God, de HEER: Is het niet zo dat jullie jezelf nog altijd onrein maken, net zoals jullie voorouders deden? En plegen jullie niet tot op de dag van vandaag overspel met hun afschuwelijke goden? ₃₁Maken jullie jezelf niet nog altijd onrein met jullie offergaven, door je eigen kinderen als offer te verbranden en afgoden te vereren? En moet Ik me dan door jullie laten raadplegen, volk van Israël? Zo waar Ik leef – spreekt God, de HEER –, Ik zal me beslist niet door jullie laten raadplegen! ₃₂Wat jullie willen, zal zeker niet gebeuren. Jullie denken dat je kunt worden als de volken die in andere landen wonen en goden van hout en steen vereren! ₃₃Zo waar Ik leef – spreekt God, de HEER –, Ik zal jullie koning zijn, een koning die met sterke hand en opgeheven arm zijn toorn over jullie uitstort. ₃₄Uit de landen waarover jullie verstrooid zijn, uit de volken waartussen jullie wonen, zal Ik je bijeenbrengen en wegvoeren, met sterke hand en opgeheven arm. Ik zal mijn toorn over jullie uitstorten ₃₅en je de woestijn van de volken in jagen. Daar zullen jullie oog in oog met Mij komen te staan en zal Ik jullie aanklagen. ₃₆Zoals Ik jullie voorouders in de woestijn van Egypte heb aangeklaagd, zo zal Ik ook jullie aanklagen – spreekt God, de HEER. ₃₇Ik zal je onder mijn herdersstaf dwingen en je houden aan de verplichtingen van ons verbond. ₃₈Wie tegen Mij in opstand komen en rebelleren, zal Ik scheiden van de anderen: Ik zal hen wegleiden uit het land waar ze als vreemdeling verblijven, maar het land van Israël zullen ze niet binnengaan. Dan zullen jullie beseffen dat Ik de HEER ben.

₃₉Luister, volk van Israël! Dit zegt God, de HEER: Loop maar achter je afgoden aan, ga daar rustig mee door als jullie niet naar Mij willen luisteren, maar mijn heilige naam zullen jullie niet langer met je offers en afgoden ontwijden. ₄₀Want alleen op mijn heilige berg, op de verheven berg van Israël – spreekt God, de HEER – mag het volk van Israël Mij dienen, iedereen, uit het hele land. Daar zal Ik jullie met vreugde aanvaarden. De kostbaarste offers, het beste wat jullie te geven hebben, moeten aan Mij worden gewijd. ₄₁Wanneer Ik jullie heb weggeleid bij de volken waartussen jullie nu wonen, zal Ik jullie als een geurige gave aanvaarden. Ik zal jullie bij elkaar brengen vanuit de landen waarover jullie nu verstrooid zijn, en zo de volken laten zien dat Ik heilig ben. ₄₂Als Ik jullie naar je land breng, het land dat Ik onder ede aan je voorouders beloofd had, zullen jullie beseffen dat Ik de HEER ben. ₄₃Daar zullen jullie denken aan de daden waarmee je jezelf onrein hebt gemaakt. Jullie zullen van jezelf walgen vanwege al het kwaad dat jullie hebben gedaan. ₄₄En dan, volk van Israël, als Ik met jullie doe wat past bij mijn naam en niet wat bij jullie slechte en verderfelijke daden past, zullen jullie beseffen dat Ik de HEER ben – zo spreekt God, de HEER.”’

₁Weer richtte de HEER zich tot mij: ₂‘Mensenkind, richt je blik naar het zuiden, klaag het aan en profeteer tegen het struikgewas daar. ₃Zeg: “Luister naar de woorden van de HEER! Dit zegt God, de HEER: Ik steek je in brand, en het vuur zal al het levende en dorre hout verteren. De laaiende vlam zal niet doven, alle gezichten, van noord tot zuid, zullen erdoor worden verschroeid, ₄en alles wat leeft zal inzien dat Ik, de HEER, die vlam heb aangestoken. Het vuur zal niet doven!”’ ₅Ik antwoordde: ‘Ach HEER, mijn God, dan zeggen ze vast: “Hij spreekt in raadsels, die man!”’

₆De HEER richtte zich tot mij: ₇‘Mensenkind, richt je blik op Jeruzalem en klaag de heiligdommen aan, profeteer tegen het land van Israël. ₈Zeg: “Dit zegt de HEER: Ik keer me tegen je, Ik trek mijn zwaard uit de schede en Ik zal je inwoners uitroeien, de rechtvaardigen evengoed als de goddelozen. ₉Van het noorden tot het zuiden roei Ik iedereen uit, de rechtvaardigen evengoed als de goddelozen. Daarom laat Ik mijn zwaard uit de schede komen, ₁₀en alles wat leeft zal weten dat Ik, de HEER, mijn zwaard getrokken heb! Het keert niet meer in de schede terug.” ₁₁En jij, mensenkind, kerm! Kerm van verdriet waar zij bij zijn, kerm als een gebroken man. ₁₂Als ze je dan vragen: “Waarom kerm je zo?”, zeg dan: “Er gaat een onheilsboodschap rond! De angst zal alle mensen om het hart slaan, hun armen zullen slap langs hun lichaam hangen, ze worden wanhopig, het water loopt hun langs de benen. Het komt, het zal gebeuren! – zo spreekt God, de HEER.”’

₁₃De HEER richtte zich tot mij: ₁₄‘Mensenkind, profeteer, zeg: “Dit zegt de Heer:

₂₃De HEER richtte zich opnieuw tot mij: ₂₄‘Mensenkind, teken twee wegen waarlangs het zwaard van de koning van Babylonië kan gaan. Beide wegen komen uit hetzelfde land. Maak aan het begin van de twee wegen, die beide naar een stad leiden, een open plek. ₂₅Langs de ene weg gaat het zwaard naar Rabba in Ammon, langs de andere naar het versterkte Jeruzalem in Juda. ₂₆Op de splitsing van de weg, aan het begin van de twee wegen, staat de koning van Babylonië, en hij vraagt om een teken. Hij schudt de pijlen, hij raadpleegt zijn godenbeeldjes, hij bekijkt de lever. ₂₇Rechts ligt het lot van Jeruzalem. Hij zal de stad met stormrammen aanvallen, hij zal zijn mond openen in een strijdkreet, hij zal zijn stem in krijgsgeschreeuw verheffen. Hij laat de stormrammen tegen de poorten beuken, hij maakt een bestormingsdam, hij werpt een belegeringswal op. ₂₈De Judeeërs zullen denken dat dit een valse voorspelling is, ze hebben immers eden van trouw gezworen! Maar hun schuld komt aan het licht, ze zullen gegrepen worden. ₂₉Dit zegt God, de HEER: Omdat jullie Mij zelf aan je schuld hebben herinnerd, omdat jullie misdaden aan het licht zijn gekomen en al jullie zonden en wandaden zichtbaar zijn, omdat jullie Mij aan je gedrag hebben herinnerd – daarom zullen jullie in handen van de vijand vallen.

₃₀En wat jou betreft, goddeloze, ontaarde vorst van Israël: voor jou is de dag van de afrekening gekomen. ₃₁Dit zegt God, de HEER: Weg met je tulband, zet af die kroon! Niets blijft hetzelfde, wat laag is wordt hoog, wat hoog is wordt laag. ₃₂Puin, puin, niets dan puin blijft er over, maar eerst moet hij nog komen aan wie Ik het oordeel toevertrouw.

₃₃Jij, mensenkind, moet profeteren. Zeg: “Dit zegt God, de HEER, over de Ammonieten en over hun schande,” zeg: “Zwaard, om te slachten ben je getrokken, om te verwoesten ben je geslepen, bliksemen zul je, zwaard! ₃₄Hun visioenen over jou zijn bedrieglijk, hun voorspellingen vals. Je zult die goddeloze en ontaarde mensen de hals doorsnijden! Voor hen is de dag van de afrekening gekomen.

₃₅Terug in je schede! Daar waar je gemaakt bent, in het land waar je vandaan komt, zal Ik je straffen. ₃₆Mijn toorn zal Ik over je uitstorten, het vuur van mijn woede zal Ik over je heen blazen, en Ik zal je aan barbaren overleveren, aan mannen die dood en verderf zaaien. ₃₇Je zult aan het vuur ten prooi vallen, overal in het land zal bloed vloeien en je naam zal niet meer worden genoemd – Ik, de HEER, heb gesproken.”’