Dag 31 / Job 11-14

₂‘Vraagt die woordenstroom niet om een tegenstem?

Zo’n zwetser krijgt toch niet zomaar gelijk?

₃Denk je dat jouw dwaasheid ons tot zwijgen brengt?

Dat je spot door niemand aan de kaak gesteld wordt?

₄Je beweert: “Zuiver zijn mijn woorden

en onschuldig ben ik in uw ogen.”

₅O, wilde God zelf toch eens spreken

en zich tot jou richten,

₆om de geheimen van zijn wijsheid te onthullen

– want ondoorgrondelijk zijn zijn werken –,

dan zou je weten: God rekent je niet al je zonden aan.

₇Kun jij Gods wijsheid ten diepste doorvorsen,

het wezen van de Ontzagwekkende geheel omvatten?

₈Van de hemelse hoogten – vermag jij daar iets? –

tot het diepst van het dodenrijk – reikt jouw kennis zo ver?

₉Langer dan de aarde is zijn maat,

Hij is breder dan de zee.

₁₀Als Hij iemand achtervolgt, gevangenzet

en over hem laat oordelen, wie zal Hem daarbij hinderen?

₁₁Hij kent de onoprechten,

moeiteloos doorziet Hij het kwaad.

₁₂Een leeghoofd komt niet tot inzicht,

zomin als een ezelsveulen als mens wordt geboren.

₁₃Keer je naar Hem toe,

hef je handen naar Hem op,

₁₄werp alle kwaad ver van je af,

laat het onrecht niet wonen in je huis.

₁₅Dan kun je je hoofd oprichten, zonder smet,

en zul je staan als een toren en niet meer vrezen.

₁₆Je zult je ongeluk vergeten,

het zal zijn als water dat is weggestroomd.

₁₇Lichter dan de middag zal het leven zijn,

als de ochtend zal het donker stralen.

₁₈Je zult vol vertrouwen zijn, er is hoop,

je zult je veilig weten, je kunt rustig slapen.

₁₉Je gaat liggen, niemand schrikt je op,

en velen zullen naar je vriendschap dingen.

₂₀Maar de ogen van de goddelozen doven,

zij vinden nergens meer een toevlucht;

hun enige vooruitzicht is de dood.’

₂‘Ja, jullie zijn werkelijk onovertroffen,

met jullie zal de wijsheid sterven!

₃Maar net als jullie heb ik mijn verstand,

ik ben niet jullie mindere.

Wie weet dit soort dingen niet?

₄Een mikpunt van spot ben ik voor mijn vrienden,

terwijl ik God aanroep en op zijn antwoord wacht!

Spot valt hem ten deel die onberispelijk en rechtvaardig is.

₅Ongeluk verdient verachting, denkt de zorgeloze,

de wankelende wordt omvergestoten.

₆De huizen van geweldplegers staan onbedreigd,

Gods beschimpers zijn volkomen veilig,

ze hebben Hem naar hun hand gezet.

₇Vraag het vee hiernaar, het zal je onderrichten,

vraag de vogels in de lucht, ze zullen het verkondigen.

₈Of spreek tot de aarde, ze zal je onderrichten,

het wordt je verteld door de vissen van de zee.

₉Wie weet van al deze dingen niet:

de HEER heeft ze tot stand gebracht.

₁₀Want in zijn macht is de ziel van al wat leeft,

in zijn macht de adem van het menselijk geslacht.

₁₁Toetst het oor de woorden niet,

zoals het gehemelte het voedsel proeft?

₁₂Valt de wijsheid aan de oudsten toe?

Groeit inzicht met het vorderen van de jaren?

₁₃Nee, God bezit de wijsheid en de kracht,

Hij heeft inzicht en verstand.

₁₄Wat God verwoest, wordt niet weer opgebouwd,

wie Hij gevangenzet, wordt niet meer bevrijd.

₁₅God bedwingt de wateren, en stromen vallen droog,

laat Hij ze gaan, dan ontwrichten ze de aarde.

₁₆Kracht en voorspoed zijn aan Hem te danken,

Hij heerst over bedrieger en bedrogene.

₁₇Raadsheren stuurt Hij barrevoets weg

en van rechters maakt Hij dwazen.

₁₈Hij rukt koningen hun mantel af

en bindt hun een lendendoek om.

₁₉Priesters stuurt Hij barrevoets weg

en heersers brengt Hij ten val.

₂₀Hij knevelt de tong van wijze mannen

en berooft de ouden van hun oordeelskracht.

₂₁Over aanzienlijken stort Hij verachting uit

en Hij maakt de gordels van edelen los.

₂₂Hij onthult het diepste van de duisternis

en brengt het zwartste donker naar het licht.

₂₃Volken maakt Hij groot, dan richt Hij ze te gronde,

volken maakt Hij machtig, dan voert Hij ze weg.

₂₄Hun aanvoerders beneemt Hij het verstand,

Hij laat hen dolen in een woestenij zonder uitweg.

₂₅Ze tasten in een lichtloos duister rond,

Hij laat hen zwalken als beschonkenen.

₁Mijn ogen hebben alles gezien,

mijn oren alles gehoord en begrepen.

₂Wat jullie weten, weet ik ook,

ik ben niet jullie mindere.

₃Nu zal ik spreken tot de Ontzagwekkende,

ik wil me verdedigen ten overstaan van God.

₄Want jullie dekken alles toe met leugens,

kwakzalvers zijn jullie, allemaal!

₅O, wilden jullie maar eens zwijgen,

dat zou wel een blijk van wijsheid zijn.

₆Luister goed naar mijn verweer,

hoor het pleidooi dat over mijn lippen komt.

₇Spreken jullie onwaarheid omwille van God?

Willen jullie God met leugens dienen?

₈Zien jullie Hem naar de ogen?

Is het zijn zaak waarvoor jullie pleiten?

₉Loopt het goed af, als Hij jullie onderzoekt?

Kun je Hem bedriegen zoals je een mens bedriegt?

₁₀Streng zal Hij je straffen,

als je heimelijk partijdig bent.

₁₁Boezemt zijn majesteit je dan geen schrik in?

Overweldigt je geen siddering van angst?

₁₂Jullie betoog is louter zand,

jullie verweer een lemen schild.

₁₃Zwijg nu, dan zal ik spreken,

wat er ook gebeuren mag.

₁₄Al moet ik mijzelf aan stukken rijten,

al moet ik mijn leven op het spel zetten

₁₅– Hij wil me zeker doden –, ik deins niet terug,

ik zal mijn daden tegenover Hem verdedigen.

₁₆Ja, dit zal zelfs mijn redding worden,

want huichelaars verschijnen niet voor Hem.

₁₇Luister dus aandachtig naar mijn woorden,

laat mijn betoog in jullie oren dringen.

₁₈Nu zal ik mijn zaak uiteenzetten;

ik weet: het recht staat aan mijn kant.

₁₉Is er iemand die mijn gelijk betwisten kan?

Dan zal ik zwijgen en te gronde gaan.

₂₀Maar ik vraag U om twee dingen,

zodat ik mij niet voor U hoef te verbergen:

₂₁haal uw handen van mij af

en laat angst voor U mij niet verlammen.

₂₂Roep mij, dan zal ik antwoorden,

of ik zal spreken en dan antwoordt U.

₂₃Hoeveel wandaden en zonden heb ik begaan?

Laat me weten wat mijn overtredingen zijn!

₂₄Waarom verbergt U uw gelaat

en behandelt U mij als uw vijand?

₂₅Wilt U een opgewaaid blad opjagen,

een verdorde strohalm achtervolgen?

₂₆Want U verordent bitterheid voor mij,

U belast mij met de zonden van mijn jeugd.

₂₇U sluit mijn voeten in het blok,

U bewaakt me waar ik ga of sta,

U merkt mijn voetzool met uw teken.

₂₈En dat terwijl ik al verga als rottend hout,

als een door motten aangetast gewaad.

₁Een mens, geboren uit een vrouw –

kort zijn zijn dagen, doordrenkt van onrust.

₂Als een bloem ontluikt hij en verwelkt,

hij vlucht als een schaduw en houdt geen stand.

₃En op zo’n mens richt U uw blik;

mij daagt U voor het gerecht?

₄Kan een mens tot reinheid brengen wat onrein is?

Nee, dat kan hij niet!

₅Als de dagen van de mens al vaststaan,

als U het aantal maanden dat hij leeft bepaalt

en de grens stelt die hij niet kan overschrijden,

₆wend uw blik dan af en gun hem rust,

zodat hij als een dagloner van zijn dag geniet.

₇Voor een boom is er altijd hoop:

als hij wordt omgehakt, loopt hij weer uit,

er blijven nieuwe loten komen.

₈Al wordt zijn wortel in de aarde oud,

al gaat zijn stronk dood in de grond,

₉zodra hij water ruikt, bot hij weer uit

en vormt twijgen, als een jonge scheut.

₁₀Maar een mens sterft en hij ligt terneer.

Hij blaast zijn laatste adem uit – waar is hij dan?

₁₁Water van de zee verdampt,

beddingen van rivieren worden dor en droog.

₁₂Een mens gaat liggen en staat niet meer op.

Zolang de hemel zal bestaan, ontwaakt hij niet,

hij wordt niet uit zijn slaap gewekt.

₁₃O, geef mij een schuilplaats in het dodenrijk

en verberg me daar totdat uw woede is geluwd,

stel een tijd vast en kijk dan weer naar mij om.

₁₄Als een mens sterft – kan hij dan herleven?

Dan zou ik heel mijn tijd uitdienen,

totdat ik werd afgelost.

₁₅U zou me roepen en ik zou antwoorden,

U zou terugverlangen naar het werk van uw handen.

₁₆U zou al mijn stappen tellen,

maar geen acht slaan op mijn zonden.

₁₇U zou mijn wandaad in een buidel weggesloten hebben,

mijn fouten hebben toegedekt.

₁₈Maar een berg stort in en wordt vernietigd,

een rots wordt van zijn plaats gesleurd,

₁₉water slijpt stenen tot stof,

aarde wordt door regens weggespoeld.

Zo doet U de hoop van de mens teniet.

₂₀U overweldigt hem, hij gaat teloor;

U vervormt zijn gezicht, U zendt hem weg.

₂₁Zijn zonen krijgen aanzien – hij weet het niet,

zijn zonen gaat het slecht – hij merkt het niet.

₂₂Zijn lichaam kent alleen maar pijn,

zijn ziel treurt om hemzelf.’