Dag 251 / Jer. 4-6

₁Israël, wanneer je op je schreden terugkeert,

keer dan terug naar Mij – spreekt de HEER.

Heb je die afgodsbeelden weggedaan,

zwerf dan niet langer rond,

₂maar zweer waarachtig, eerlijk en oprecht:

“Zo waar de HEER leeft.”

Dan zullen alle volken zich gezegend noemen dankzij Hem,

ze zullen zich met Hem gelukkig prijzen.

₃Want dit zegt de HEER tegen Juda en Jeruzalem:

Ontgin nieuw land,

en zaai niet tussen de dorens.

₄Laat je besnijden voor de HEER,

ontdoe je van de voorhuid van je hart,

inwoners van Juda en Jeruzalem.

Anders slaat zijn toorn uit als een vuur,

een brand die niet te blussen is,

vanwege jullie kwalijke praktijken.

₅Maak bekend in Juda,

laat horen in Jeruzalem, beveel:

“Blaas de ramshoorn in het land!”

Roep luid: “Verzamelen!

Verschans je in je vestingsteden.

₆Wijs met de strijdvaan naar Sion!

Vlucht, blijf niet staan!”

Want Ik breng onheil uit het noorden,

en grote rampspoed!

₇Zoals een leeuw uit het struikgewas springt,

zo doemt een vernietiger van volken op,

rukt de vijand op uit zijn gebied.

Hij maakt je land tot een woestenij.

Je steden vallen in puin, worden ontvolkt.

₈Hul je daarom in het zwart,

weeklaag, barst uit in jammerklachten.

Onstuitbaar is de brandende toorn van de HEER.

₉Op die dag – spreekt de HEER –

ontzinkt de koning en de leiders alle moed.

De priesters zijn ontzet,

de profeten verbijsterd.’

₁₀Ik zei: ‘HEER, mijn God,

U hebt Jeruzalem en dit volk misleid:

wij zouden in vrede leven,

toch staat het zwaard ons op de keel!’

₁₁‘Dan zeg Ik Juda en Jeruzalem:

Vanuit de kale heuvels in de woestijn

waait een verzengende wind naar mijn volk.

Geen wind om het koren te wannen,

₁₂Ik stuur een woeste wind.

Nu, ja nú vel Ik mijn oordeel over hen.

₁₃Daar doemt de vijand op,

als een jagende wolk,

zijn wagens razen als een wervelwind,

zijn paarden gaan sneller dan adelaars.

“Wee ons! Het is met ons gedaan.”

₁₄Jeruzalem, zuiver je hart van het kwaad,

dan alleen word je gered.

Hoe lang blijf je broeden op je kwade plannen!

₁₅Hoor! Een bode uit Dan brengt slechte tijding,

uit het bergland van Efraïm komt een onheilsbericht.

₁₆Meld het de volken, maak Jeruzalem bekend:

Uit verre landen naderen belegeraars,

schreeuwend slaan ze het beleg voor Juda’s steden.

₁₇Ze omsingelen Jeruzalem

als wachters een akker,

omdat het tegen Mij in opstand kwam

– spreekt de HEER.

₁₈Je eigen wangedrag heeft dit teweeggebracht.

Het bittere kwaad dat je deed,

zette zich vast in je hart.’

₁₉O bonzend hart! O razend hart!

Ik krimp ineen van pijn!

Ik kan niet zwijgen,

tot in mijn ziel voel ik het hoorngeschal,

hoor ik het krijgsgeschreeuw.

₂₀Ramp op ramp wordt gemeld,

heel het land gaat te gronde.

Plotseling zijn mijn tenten vernield,

onverwacht mijn tentdoeken gescheurd.

₂₁Hoe lang nog moet ik de strijdvaan zien,

de ramshoorn horen schallen?

₂₂De HEER zegt: ‘Dwaas is mijn volk,

het wil van Mij niets weten.

Het zijn kinderen zonder verstand,

inzicht hebben ze niet.

Zij zijn wel wijs, maar in het kwaad;

tot het goede zijn ze niet in staat.’

₂₃Ik zag de aarde,

ze was woest en doods.

Ik keek op naar de hemel,

er was geen licht.

₂₄Ik zag de bergen, ze beefden,

de heuvels, ze huiverden.

₂₅Ik keek, er waren geen mensen,

alle vogels waren uit de lucht verdwenen.

₂₆Ik keek, elke boomgaard was een woestijn,

alle steden waren verwoest –

door toedoen van de HEER,

door zijn brandende toorn.

₂₇Want dit zegt de HEER:

‘Heel het land wordt een woestenij,

maar vernietigen zal Ik het niet.

₂₈Hierom zal de aarde rouwen,

de hemel boven zal in zwart gedompeld zijn,

omdat Ik gesproken heb en dit besloten heb.

Ik volhard in mijn besluit, Ik kom er niet op terug.’

₂₉Voor de kreten van schutters en menners

vlucht iedereen weg uit de stad.

Ze rennen de bossen in,

beklimmen de rotsen.

Heel de stad is verlaten,

niemand woont er nog.

₃₀Jij, Juda, bent tot ondergang gedoemd,

wat wil je nu nog doen?

Al ga je gekleed in scharlaken,

al ben je met goud getooid,

al maak je je ogen op,

tevergeefs maak je je mooi.

Je wordt door je minnaars verworpen,

ze staan je naar het leven.

₃₁Ik hoor een kreet van pijn,

als van een vrouw die voor het eerst baart.

Vrouwe Sion kreunt,

zij heft haar handen ten hemel:

‘Wee mij! Ik bezwijk in handen van moordenaars.’

₁‘Zwerf door de straten van Jeruzalem,

vraag na, kijk om je heen,

zoek op de pleinen of er iemand is

die rechtvaardig handelt,

die naar eerlijkheid streeft,

dan zal Ik Jeruzalem vergeven.

₂Als zij zweren: “Zo waar de HEER leeft,”

plegen ze niets dan meineed.’

₃‘HEER, U wilt toch dat ze eerlijk zijn?

U sloeg hen, maar het raakte hen niet.

U bracht hen aan de rand van de afgrond,

zij weigerden van die straf te leren.

Zij gingen onverdroten voort

en weigerden terug te keren.

₄Ik dacht: Het zijn maar eenvoudige mensen,

veel kennis hebben ze niet.

Zij weten niet wat de HEER van hen vraagt,

zijn niet bekend met het recht van hun God.

₅Ik zal me tot hun leiders richten,

zij weten beslist wat de HEER van hen vraagt,

zij zijn bekend met het recht van hun God.

Maar ook zij hebben het juk gebroken,

hoog en laag heeft zijn riemen losgerukt.

₆Daarom werden ze gedood door leeuwen uit het bos,

verscheurd door wolven uit de steppe,

daarom loerden panters op hun steden.

Ieder die zich buiten waagde, werd verscheurd.

Niet te tellen zijn hun misdaden,

hun ontrouw bleek talloze malen.’

₇‘Waarom zou Ik je vergeven, Juda?

Je kinderen hebben Mij verlaten,

zij zwoeren bij wat geen goden zijn.

Ik schonk hun overvloed,

maar zij pleegden overspel,

bij hoeren zijn ze kind aan huis.

₈Het zijn bronstige, hitsige hengsten,

ze hinniken allen naar andermans vrouw.

₉Zou Ik zo’n volk niet straffen?

– spreekt de HEER.

Zou Ik mij niet wreken

op een volk dat zoiets doet?

₁₀Bestorm de wijnterrassen, vertrap ze,

maar vernietig ze niet helemaal.

Ruk de ranken af,

ze behoren de HEER niet toe.

₁₁Want Israël en Juda hebben Mij bedrogen

– spreekt de HEER.

₁₂Ze hebben de HEER niet ernstig genomen,

ze zeiden: “Zo doet Hij niet, ons zal geen onheil treffen,

zwaard en honger blijven ons bespaard.

₁₃De profeten? Wind zijn ze,

ze spreken niet de woorden van de HEER.

Laat dat onheil hén maar treffen.”

₁₄Daarom – dit zegt de HEER, de God van de hemelse machten:

Omdat zij dit durven te zeggen,

maak Ik dit volk tot brandhout,

maak Ik mijn woorden in jouw mond

tot een vlam die hen verslindt.

₁₅Israël, Ik stuur een volk uit verre streken op je af

– spreekt de HEER.

Dat volk is taai, dat volk is eeuwenoud,

het spreekt een taal die je niet kent,

je kunt hun woorden niet verstaan.

₁₆De pijlkokers van de soldaten,

allen onverschrokken strijders,

zijn een open graf.

₁₇Dat volk verslindt je oogst en je voedsel,

je zonen en je dochters,

je geiten, schapen, koeien,

je wijnstokken en vijgenbomen.

Het verwoest je vestingsteden,

de burchten waarop je vertrouwt.

₂₀Zeg het volk van Jakob

en roep Juda toe:

₂₁Luister toch, dwaas en onverstandig volk,

dat ogen heeft, maar niet ziet,

en oren heeft, maar niet hoort.

₂₂Hebben jullie geen ontzag voor Mij?

– spreekt de HEER.

Beven jullie niet voor Mij?

Ik heb met zand de zee aan banden gelegd,

haar een vaste grens gesteld.

Haar golven donderen, maar tevergeefs,

ze bruisen onstuimig, maar worden gestuit.

₂₃Maar dit volk is koppig en opstandig,

het is zijn eigen weg gegaan.

₂₄Ze dachten niet bij zichzelf:

Wij moeten ontzag hebben voor de HEER, onze God,

die ons tijdig regen geeft,

in het najaar en het voorjaar,

die een vaste oogsttijd geeft.

₂₅Jullie zonden hebben deze orde verstoord,

welvaart bleef door jullie wandaden uit.

₂₆Ik trof schurken aan onder mijn volk,

ineengedoken als vogelvangers loeren ze rond.

Ze zetten een val, ze jagen op mensen.

₂₇Zoals een korf vol vogels is,

zo zijn hun huizen vol gestolen goed.

Daardoor zijn ze machtig en rijk.

₂₈Ze zijn vadsig en vet

en slechter dan slecht.

Ze staan het recht in de weg,

wat wezen toekomt laat hen koud,

de belangen van de armen dienen ze niet.

₂₉Zou Ik zo’n volk niet straffen?

– spreekt de HEER.

Zou Ik mij niet wreken

op een volk dat zoiets doet?

₃₀Verschrikkelijke dingen, ongehoord,

gebeuren in dit land:

₃₁de profeten profeteren leugens,

de priesters treden eigenmachtig op.

En dat bevalt mijn volk!

Wat zullen jullie doen als je einde nadert?

₁Vlucht, volk van Benjamin, vlucht uit Jeruzalem!

Blaas de ramshoorn in Tekoa,

geef vuursignalen boven Bet-Hakkerem.

Onheil dreigt uit het noorden,

en grote rampspoed!

₂Die lieflijke en tere vrouw breng Ik om,

vrouwe Sion zelf.

₃Herders met hun kudden komen op haar af,

rondom haar zetten zij hun tenten op,

ieder weidt zijn deel af.

₄Ze roepen: “Bereid je voor op de strijd!

Nog deze middag vallen we aan.

Helaas, de dag loopt ten einde,

de schaduwen lengen.

₅We vallen aan in de nacht,

dan breken we de burchten af.”

₆Dit zegt de HEER van de hemelse machten:

Hak de bomen om,

werp een dam op tegen de stad.

Jeruzalem wordt overgeleverd,

het is een stad vol uitbuiting.

₇Zoals water opwelt uit een bron,

zo welt kwaad op uit Jeruzalem.

Onderdrukking en geweld beheersen de stad.

Onder mijn ogen wordt geslagen, gemarteld,

er komt geen einde aan.

₈Laat je terechtwijzen, Jeruzalem,

dan maak Ik me niet van je los,

maak Ik je niet tot een woestenij,

een onbewoonbaar land.’

₉Dit zegt de HEER van de hemelse machten:

‘Zoek goede druiven aan de wijnstok,

zoek wat van Israël nog overbleef.

Zoek als een wijnboer de ranken na.’

₁₀‘Tegen wie moet ik spreken, HEER,

wie luistert naar mijn waarschuwing?

Hun oren zitten dicht, niets merken ze op.

De woorden van de HEER bespotten ze,

ze hebben er een afkeer van.

₁₁Ik ben vol van de toorn van de HEER,

ik kan mij niet meer bedwingen.’

‘Stort mijn woede uit over de kinderen op straat,

over alle jonge mannen.

Mannen en vrouwen worden gevangengenomen,

grijsaards en oude mensen.

₁₂Hun huizen vallen anderen toe,

ook hun akkers en hun vrouwen.

Tegen de hele bevolking treed Ik op

– spreekt de HEER.

₁₃Want iedereen, van groot tot klein,

is op eigen voordeel uit;

van profeet tot priester,

ieder pleegt bedrog.

₁₄Ze verklaren de wond van mijn volk

lichtvaardig voor genezen,

ze zeggen: “Alles gaat naar wens.”

Nee, niets gaat naar wens!

₁₅Schamen zij zich voor hun wandaden?

Integendeel, zij weten niet wat schaamte is.

Daarom komen ze ten val,

als Ik met hen afreken, gaan zij allen ten onder

– zegt de HEER.

₁₆Dit zegt de HEER:

Je staat op een kruispunt, kijk goed!

Vraag na hoe de oude wegen liepen.

Welke weg leidt naar het goede?

Sla die in, en vind rust.

Maar zij zeggen: “Dat doen wij niet.”

₁₇Ik stel wachters over jullie aan,

let op het geluid van hun ramshoorn.

Zij zeggen: “Dat doen wij niet.”

₁₈Daarom, volken, luister!

Kom samen en besef wat daar gebeurt.

₁₉Aarde, luister,

Ik breng onheil over dat volk.

Dat is de vrucht van hun bedenksels,

omdat zij niet naar mijn woorden hebben geluisterd,

mijn wet hebben verworpen.

₂₀Wat heb Ik aan wierook, uit Seba gehaald,

aan kalmoes uit een ver land?

Jullie brandoffers aanvaard Ik niet,

jullie vredeoffers behagen Mij niet.

₂₁Daarom – dit zegt de HEER:

Ik leg voor dit volk een struikelblok neer,

waarover het ten val komt.

Zowel vaders als zonen komen om,

zowel buren als vrienden.

₂₂Dit zegt de HEER:

Er nadert een volk uit het noorden,

een grote overmacht.

Ze komen van de einden der aarde,

worden aangevuurd tot de strijd.

₂₃Ze houden boog en zwaard gereed,

wreed zijn ze, meedogenloos.

Hun krijgsrumoer klinkt als een bulderende zee,

ze komen op paarden aangestormd.

Hun leger staat in slagorde,

als één man gereed voor de strijd.

Het richt zich, vrouwe Sion, tegen jou!’

₂₄‘Wij horen van hun komst,

onze handen beginnen te trillen.

Angst en paniek overweldigen ons,

zoals weeën een barende vrouw.

₂₅Waag je niet buiten de stad, ga niet op reis,

want daar heerst het zwaard van de vijand,

het zaait overal paniek!’

₂₆‘Hul je in het zwart, mijn volk,

wentel je in het stof.

Rouw als om een enig kind,

klaag met bitter rouwbeklag.

De verwoester overvalt je, onverhoeds.

₂₇Ik maak jou tot keurmeester, tot toetser,

die de handelwijze van mijn volk onderzoekt.

₂₈Zij allen zijn rebels en opstandig,

kwaadsprekers, waardeloos koper en ijzer,

zij allen zijn door en door slecht.

₂₉Het vuur verschroeit zelfs de blaasbalg,

maar het lood levert geen zilver.

Vergeefs zuivert de smelter,

het goede en het slechte worden niet gescheiden.

₃₀Verworpen zilver worden ze genoemd,

want ze zijn verworpen door de HEER.’