Wysheid fan Salomo 11

₁Sij liet, mei help fan in hillich profeet, alles slagje, wat se ûndernamen.

₂Se teagen troch de iensumheid fan ’e woestyn,

sloegen har tinten op yn ûntagonklike oarden,

₃stienen har fijannen en sloegen har tsjinstanners tebek.

₄Se hienen toarst en rôpen doe om Jo, Hear,

en krigen wetter út in steile rots,

in hurd stik stien fersloech har toarst.

₅Sa waard, wat tsjinst dien hie om har fijannen te straffen,

foar har in útkomst yn ’e need.

₆Wylst de fijân ivich siet mei in rivier dy’t smoarch wie fan bloed en slyk

₇– as straf foar it befel ta bernemoard –

joegen Jo jo folk tsjin alle ferwachting yn wetter yn oerfloed.

₈Troch de toarst dy’t se doe hienen, lieten Jo útkomme,

mei wat foar in straf Jo har tsjinstanners troffen hienen,

₉want troch dizze besikings, dy’t net oars wienen as in te plak setten út goederbêst,

begriepen se, hoe slim de goddeleazen lije moasten, dy’t ûnder it oardiel fan Gods grime foelen.

₁₀Ommers, as in fermoanjende heit lieten Jojo folk besikings trochstean,

mar de oaren, dy hawwe Jo straft sa’t in strange kening docht, as er feroardielet.

₁₁Oft it no fan fierrens kaam of fan tichteby, se waarden likegoed pleage.

₁₂Dûbel wie it fertriet dat harren oangriep,

dûbel it suchtsjen, as se neitochten oer wat bard wie;

₁₃want doe’t se gewaar waarden, dat wat foar harsels in straf west hie,

foar de Israeliten krekt in gelok betsjutte, fielden se de hân fan de Hear.

₁₄En de man dy’t se earst fersmiten hienen en húnjend oan kant skoud,

dêr hienen se bewûndering foar, doe’t alles ôfrûn wie.

De toarst dy’t se hân hienen, wie wat oars as dy fan ’e deugdsumen.

₁₅As straf foar har healwize en sûndige opfettings,

dy’t har alhiel op ’e doele brochten en makken, dat se stom krûpend guod en smoarge krobben ferearen,

hawwe Jo in macht stomme bisten op har ôfstjoerd.

₁₆Dan koenen se mar leare, dat men straft wurdt mei ’t kwea dêr’t men jin oan besûndige hat.

₁₇Ommers, foar jo almachtige hân – de hân dy’t de wrâld út foarmleaze stof makke hat – wie it de muoite net om in keppel bearen en ferskuorrende liuwen op har ôf te stjoeren,

₁₈of oars nijmakke, ûnbekende wylde bisten, sa grimmitich as ’t mar kin,

bisten dy’t in flamjende azem útblaze,

dy’t in gromjende reekwalm foar har útjeie

of yslike fûnken út har eagen sjitte litte,

₁₉bisten dy’t harren net allinne mei biten ferdylgje koenen,

mar ek al deadzje troch neat oars as har ôfgryslik oansjen.

₂₀Ek sûnder dy bisten hienen Jo harren mei ien sike beswike litte kinnen,

Jo hienen har yn har flecht foar de straffende gerjochtichheid mei jo machtige azem fuortblaze kinnen;

mar nee, alles hawwe Jo oardere neffens mjitte, tal en gewicht.

₂₁Jo grutte macht stiet altiten ta jo foldwaan.

Wa kin it hâlde tsjin jo machtige earm?

₂₂Och, de hiele wrâld is foar Jo mar in kerreltsje op ’e skealjes,

in drip moarnsdauwe dy’t op ’e grûn falt,

₂₃mar alles giet Jo oan ’t hert – krekt om’t Jo alles kinne.

Jo sjogge de sûnden fan ’e minsken troch de fingers, krekt om har ta ynkear te bringen.

₂₄Al wat bestiet, hawwe Jo leaf,

neat fan wat Jo makke hawwe, wearzet Jo.

Hienen Jo der wat fan hate, Jo soenen it net makke hawwe.

₂₅Hoe soe in ding bestean bleaun wêze, as Jo it net woenen?

Wat soe it úthâlden hawwe, as Jo it net ta libben roppen hienen?

₂₆Jo ûntsjogge alles, want alles is jowes, master en freon fan wat libbet,