Genesis 27

₁Doe’t Izaäk âld wurden wie en syn eagen safolle minder wurden wienen, dat er neat mear seach, rôp er Ezau, syn âldste soan, en sei tsjin him: Myn soan! En dy sei: Hjir bin ik al. ₂Hy sei: Sjoch, ik bin al âld, en ik wit de dei fan myn dea net. ₃Dat nim no dyn ark, dyn pylkkoker en dyn bôge, gean it fjild yn en sjit my wat wyld. ₄Meitsje my dan in smaaksum miel klear, sa’t ik it graach mei, en bring my dat, dan sil ik ite en dy segenje, ear’t ik stjer.

₅No hearde Rebekka dat Izaäk dat tsjin syn soan Ezau sei. Ezau gong it fjild yn om wat wyld te sjitten en dat mei nei hûs te nimmen. ₆Mar Rebekka sei tsjin har soan Jakob: Sjoch, ik haw jim heit mei dyn broer Ezau praten heard. Hy sei: ₇Bring my wat wyld en meitsje my dêr in smaaksum miel fan klear. Dan sil ik ite en sil ik dy foar myn dea ûnder it each fan de Heare segenje. ₈No dan myn soan, harkje nei my, nei wat ik dy opdraach: ₉Gean nei de keppel en helje my dêr twa bêste geitebokjes wei, dan sil ik dêr in smaaksum miel fan meitsje foar jim heit, sa’t er dat graach mei. ₁₀Bring dat by jim heit, dan sil er ite en dy segenje foar syn dea.

₁₁Mar Jakob sei tsjin syn mem Rebekka: Ja, mar myn broer Ezau is in tichtbehierre man en ik bin glêd. ₁₂Faaks dat heit my betaast en dan sil ik foar him as in bedrager stean. Ynpleats fan in segen soe ik dan in flok oer my helje. ₁₃Mar syn mem sei tsjin him: Dy flok oer dy komt dan op my del, myn jonge. Harkje do mar nei wat ik sis, gean hinne en helje se my. ₁₄Doe gong er hinne, helle se en brocht se syn mem. En syn mem makke dêr in smaaksum miel fan, sa’t syn heit it graach mocht. ₁₅Dêrop krige Rebekka de bêste klean fan har âldste soan Ezau, dy’t se by har yn ’e hûs hie, en dy liet se har jongste soan Jakob oandwaan. ₁₆De hûd fan ’e geitebokjes die se him oer de hannen en oer de glêde plakken fan ’e hals. ₁₇Doe joech se har soan Jakob it smaaksum miel en it brea dat se klearmakke hie, yn ’e hân.

₁₈Dy kaam by syn heit en sei: Heit! Dy sei: Ja? Wa bisto, myn soan? ₁₉Jakob sei tsjin syn heit: Ik bin Ezau, jo âldste soan. Ik haw dien sa’t jo my sein hawwe. Kom oerein, gean sitten en yt fan myn wyld. Dan kinne jo my segenje. ₂₀Mar Izaäk sei tsjin syn soan: Hoe komt it datsto sa gau al wat fûn hast, myn soan? Hy sei: Omdat de Heare, jo God, it nei my tastjoerd hat. ₂₁Izaäk sei tsjin Jakob: Kom ris tichterby, myn soan, dat ik dy betaaste kin oftsto myn soan Ezau bist of net. ₂₂Doe kaam Jakob tichter by syn heit Izaäk en dy betaaste him. It lûd is Jakob syn lûd, sei er, mar de hannen binne Ezau syn hannen. ₂₃En hy koe him net, want syn hannen wienen tichtbehierre, lykas de hannen fan syn broer Ezau. Dat doe woed er him segenje. ₂₄Hy sei: Do bist dochs myn soan Ezau? Hy sei: Ja. ₂₅Doe sei er: Set it mar by my del, dan sil ik ite fan it wyld fan myn soan en dan sil ik dy segenje. Doe sette er it by him del en hy iet. Dêrnei brocht er him wyn en hy dronk. ₂₆Dêrop sei syn heit Izaäk tsjin him: Kom dochs wat tichterby, myn soan, en tútsje my. ₂₇En hy kaam tichterby en joech him in tút. Doe rûkte er de rook fan syn klean, dat hy segene him en sei:

₃₀Krekt doe’t Izaäk klear wie mei Jakob te segenjen en doe’t dy noch mar amper by syn heit Izaäk wei wie, kaam syn broer Ezau thús fan ’e jacht. ₃₁Hy makke ek in smaaksum miel klear en brocht dat by syn heit. Hy sei tsjin syn heit: As heit him no wat oerein jaan wol en ite fan it wyld fan syn soan, dan kin heit my segenje. ₃₂Mar syn heit Izaäk sei tsjin him: Wa bisto? Hy sei: Ik bin heit syn âldste soan, Ezau. ₃₃Doe begûn Izaäk oer syn hiele lea te triljen en hy sei: Wa wie it dan dy’t dat wyld sketten hat en it my brocht? Ik haw fan alles al iten, earsto kaamst en ik haw him segene. En dy segen, dy hat er no ienkear. ₃₄Doe’t Ezau dy wurden fan syn heit hearde, joech er in ferheftige en bittere skreau en hy sei tsjin syn heit: Toe heit, segenje my ek noch! ₃₅Mar hy sei: Dyn broer is mei bedroch kommen en hat dy de segen ûntnadere. ₃₆Hy sei: Grif hat er dêrom de namme Jakob krige, dat er my twaris bedrage soe, myn rjocht fan ’e âldste hat er nommen en no wer de segen dy’t foar my wie. Hat heit foar my noch net in segen oer? ₃₇Mar Izaäk antwurde Ezau: Sjoch, ik haw him baas oer dy makke en al syn bruorren haw ik him ta slaven jûn; nôt en druvesop haw ik him taskikt. Wat soe ik dan noch foar dij dwaan kinne, myn jonge? ₃₈Ezau lykwols sei tsjin syn heit: Hat heit dan oars net as dy iene segen mar? Segenje my, ek my noch, heit! En Ezau begûn lûdop te gûlen. ₃₉Doe antwurde syn heit Izaäk him:

Sjoch, fier fan it fette fan ’e ierde sil dyn wenplak wêze,

en fier fan ’e dauwe út ’e loft dêrboppe.

₄₀Fan dyn swurd silst libje

en dyn broer silst tsjinje.

Mar ast dan letter omdoarmest

dan silst dij syn jok fan ’e nekke smite.

₄₁Ezau hate Jakob om ’e segen dy’t dy fan syn heit krige hie, en Ezau tocht by himsels: De routiid oer heit komt neier en dan sil ik myn broer Jakob fermoardzje. ₄₂Doe’t Rebekka dy wurden fan har âldste soan Ezau oerbrocht waarden, stjoerde se om har jongste soan Jakob te roppen. Hja sei tsjin him: Tink derom, dyn broer Ezau treastet him dêrmei, dat er dy fermoardzje sil. ₄₃No dan myn soan, harkje nei wat ik sis: Meitsje dy klear en nim de wyk nei Charan, nei myn broer Laban. ₄₄Bliuw dan in skoft by him, oant dyn broer syn opsternatens wer wat saksearre is. ₄₅As dan dyn broer syn lilkens tsjin dy wer bekommen is en it him út it sin gien is watsto him oandien hast, dan sil ik berjocht stjoere en dy dêrwei helje. Wêrom soe ik op ien dei jim allebeide kwytreitsje? ₄₆En tsjin Izaäk sei Rebekka: It libben is my ta in lêst wurden fanwegen dy Hetityske froulju. As Jakob no ek noch sa’n frommes nimme soe, fan ’e Hetityske fammen, fan ’e fammen fan it lân, dan is it libben my langer neat mear.