Genesis 25

₁Abraham naam noch in frou, dy’t Ketûra hiet. ₂Hja krige fan him Zimram, Joksjan, Medan, Midjan, Jisjbak en Sjûach. ₃Joksjan krige Sjeba en Dedan. De soannen fan Dedan wienen de Asjûriten, de Letûsjiten en de Leûmiten. ₄De soannen fan Midjan: Efa, Efer, Chanok, Abida en Eldaä. Dat wienen allegearre soannen fan Ketûra. ₅Abraham joech lykwols alles dat er hie oan Izaäk. ₆Mar de soannen fan syn byfroulju, joech Abraham geskinken en hy hat se noch by syn libben fuortstjoerd, by syn soan Izaäk wei, it easten yn, nei it Eastlân.

₇De jierren dat Abraham libbe hat, wienen mei-inoar hûndert-fiif-en-santich jier. ₈Doe joech Abraham de geast en hy stoar yn goede âlderdom, âld en foldien en hy waard mei syn foarfaars ferienige. ₉En syn soannen Izaäk en Ismael begroeven him yn ’e grot fan Machpela yn it stik lân fan Efron de soan fan Sochar, de Hetyt, dat east fan Mamré leit. ₁₀Itselde stik lân, dat Abraham kocht hie fan de soannen fan Het. Dêr is Abraham begroeven en ek syn frou Sara. ₁₁Nei de dea fan Abraham segene God dy syn soan Izaäk. En Izaäk wenne by de put Lachai-Roï.

₁₂Dit is it neigeslacht fan Ismael, de soan fan Abraham, dy’t Hagar, de Egyptyske slavin fan Sara fan Abraham krige hie. ₁₃Dit binne de nammen fan ’e soannen fan Ismael, de nammen neffens har geslachten: Ismaels âldste Nebajot, dan Kedar, Adbeël, Mibsjan, ₁₄Misjma, Dûma, Massa, ₁₅Chadad, Tema, Jetûr, Nafisj en Kedma. ₁₆Dat binne de soannen fan Ismael en dat binne har nammen nei har doarpen en kampen, tolve foarsten oer har stammen. ₁₇De jierren dat Ismael libbe hat, wienen hûndert-en-tritich jier. Doe joech er de geast en stoar en waard ferienige mei syn foarfaars. ₁₈Hja wennen fan Chawila ôf oan Sjoer ta, dat east fan Egypte leit, de kant fan Assyrië út. Eastliker as al syn bruorren is er telâne kommen.

₁₉Dit is it neigeslacht fan Izaäk, de soan fan Abraham: Abraham krige Izaäk. ₂₀Izaäk wie fjirtich jier, doe’t er troude mei Rebekka, dy’t in dochter wie fan de Arameeër Betûel út Paddan-Aram en in suster fan Laban, de Arameeër. ₂₁No bidde Izaäk de Heare ynmoedich yn it bywêzen fan syn frou, want hja wie ûnfruchtber. En de Heare liet Him troch him ferbidde, dat syn frou Rebekka waard swier. ₂₂Doe’t de bern yn har binnenst tsjininoar oanstompten, sei se: As it sa is, wêrom bin ik sa? Dat hja gong hinne om de Heare te befreegjen. ₂₃En de Heare sei tsjin har:

₂₄Doe’t de tiid fan ’e befalling kommen wie, sjoch, doe hie se twillingen by har. ₂₅De earste kaam derút, rodzich, hielendal ûnder it hier, suver in mantel gelyk en se neamden him Ezau. ₂₆Dêrnei kaam syn broer derút en dy hâlde mei de hân de hakke fan Ezau fêst en se neamden him Jakob. Izaäk wier sechstich jier doe’t se te wrâld kamen.

₂₇Doe’t de jonges grutter waarden, waard Ezau in man, betûft yn it jeien, in echte fjildman, mar Jakob wie in húslik man, dy’t yn tinten tahâlde. ₂₈No hâlde Izaäk meast fan Ezau, want it wyld smakke him tige. Rebekka lykwols hâlde mear fan Jakob.

₂₉Jakob hie ris wat iten sean, doe’t Ezau wurch út it fjild kaam. ₃₀En Ezau sei tsjin Jakob: Lit my dochs slobberje fan dy reade brij, want ik bin wurch. Dêrom wurdt er Edom neamd. ₃₁Jakob sei: Ferkeapje my dan no daliks dyn rjocht fan ’e âldste. ₃₂Ezau sei: Man, ik stjer sawat, wat maal ik om it rjocht fan ’e âldste! ₃₃Mar Jakob sei: Doch der my dan no daliks in eed op. En hy die der him in eed op. Sa ferkocht er Jakob syn rjocht fan ’e âldste. ₃₄En doe joech Jakob Ezau brea en seane reade earte. En dy iet en dronk. Doe gong er oerein en sette ôf. Sa’n bytsje joech Ezau om it rjocht fan ’e âldste.