1 Makkabeeërs 7

₁Yn it jier 151 gong Demétrius, de soan fan Seleukus, út Rome wei en kaam mei in hantsjefol mannen yn in seestêd oan lân. Dêr liet er him ta kening útroppe. ₂Doe’t er ûnderweis wie nei it keninklik paleis, dat fan syn foarâlden, waarden Antíochus en Lysias troch it leger fêsthâlden mei it doel om dy beide mannen oan him oer te leverjen. ₃Doe’t him dat ferteld waard, sei er: Ik wol se net sjen. ₄De soldaten makken har doe dea en Demétrius kaam op ’e troan.

₅Alle goddeleazen en ôffalligen yn Israel kamen no by him mei Alkimus, dy’t derop longere hegepryster te wurden, as lieder. ₆Se klagen it eigen folk by de kening oan mei de wurden: Judas en syn bruorren hawwe al jo freonen ombrocht en ús it lân útjage. ₇Stjoer dan no in man dêr’t jo op oan kinne en lit dy hinnegean en ris sjen hoe slim de skea is, dy’t Judas ús en de kening syn gerjochtichheid dien hat. Lit dy man har straffe en allegearre dy’t har dêrby holpen hawwe.

₈Doe naam de kening Bakchides foar kar, ien fan syn freonen, dy’t it bestjoer hie oer de provinsje bewesten de rivier, in man heech yn oansjen en de kening tige tagedien. ₉Dy stjoerde er mei de goddeleaze Alkimus, dy’t er as hegepryster oanstelde, nei Israel ta en lei him op om de Israeliten ôf te straffen.

₁₀De beide mannen setten ôf en kamen mei in grut leger yn Judéa oan. Dêr stjoerden se boaden nei Judas en syn bruorren sabeare om frede te sluten. ₁₁Dy pasten wol op dat se dat net leauden, want se seagen dat se mei in grut leger kommen wienen. ₁₂In mannich skriftgelearden kamen lykwols al by Alkimus en Bakchides om geunstige betingsten te bepleitsjen. ₁₃De Chasideeërs wienen de earsten yn Israel dy’t om frede fersochten. ₁₄Want se seinen: By dat leger is in pryster út it hûs fan Aäron en sa’n ien docht ús neat.

₁₅Alkimus wie sa freonlik as ien, ja, hy swarde: Wy binne der hoegenamt net op út om jimme en jim freonen wat te dwaan. ₁₆Se leauden him. Hy lykwols liet sechstich fan harren oppakke en dy fermoarde er op ien inkelde dei. It wie sa’t beskreaun stiet:

₁₈It hiele folk waard no stjerrende benaud foar harren. En se seinen: Der is by harren gjin earlikens en gjin gefoel foar rjocht. Want se hawwe tasizzings dien en dy mei in eed besegele en har der net oan hâlden. ₁₉Bakchides triek no by Jeruzalem wei en sloech syn kamp op by Bezet. Dêr joech er befel hiel wat soldatefolk dat nei him oerrûn wie en ek guon fan it folk op te pakken. Dy liet er deameitsje en de liken yn ’e grutte put smite.

₂₀It bestjoer fan it lân liet er doe fierder oan Alkimus oer. Dy krige in leger ta syn foldwaan. Doe reizge Bakchides werom, wer nei de kening ta. ₂₁Alkimus woe mei alle geweld hegepryster wêze. ₂₂Alle reboeljemakkers joegen har by him; se krigen it yn Judéa te sizzen en dienen Israel in bulte skea.

₂₃Doe’t Judas al de ellinde seach, dy’t Alkimus en syn mannen oer de Israeliten brochten, slimmer as dat de heidenen oait dien hienen, ₂₄triek er hiele Judéa en de omkriten dêrfan troch, strafte de oerrinders ûnmeilydsum ôf, dat it waard dyën langer ûnmooglik har yn it lân frij te bewegen.

₂₅Doe’t Alkimus seach dat Judas en syn mannen al mar sterker waarden, en hy foar it ferstân krige dat er it net tsjin har hâlde koe, gong er nei de kening werom, klage har oan en kaam mei swiere beskuldigings.

₂₆Dat sadwaande stjoerde de kening Nikánor der hinne, ien fan syn ferneamde oanfierders, in slimmen fijân fan Israel, mei it befel de Israeliten út te roegjen. ₂₇Nikánor kaam mei in grut leger yn Jeruzalem oan en stjoerde doe boaden nei Judas en syn bruorren mei útstellen fan frede; sabeare, want hy miende der neat fan. ₂₈Wy moatte sjen it sûnder fjochtsjen mei-inoar te rêden, sa sei er. Ik slaan foar mei in man of wat by jimme te kommen om yn alle frede de saak ris út te praten.

₂₉Sa kaam er by Judas en it wie freonskip en gjin ein. De fijannen stienen lykwols klear om Judas te oerfallen en fuort te fieren. ₃₀Doe’t Judas yn ’e rekken krige, dat dat hiele kommen fan Nikánor trochstutsen spul wie, wie er foargoed op syn iepenst en woe net wer mei him prate. ₃₁Nikánor fernaam, dat er him yn ’e kaart sjen litten hie; dat no triek er tsjin Judas op nei Kafarsalama ta. En dêr kaam it ta in slach. ₃₂Fan Nikánor foelen dêr sa’n 500 man en de oaren naaiden dat út nei de Davidsstêd. ₃₃Nei al dy wederwarichheden gong Nikánor de berch Sion op. Guon fan ’e prysters en fan ’e âldsten fan it folk kamen de timpel út om him freonlik wolkom te hjitten en him opmerksum te meitsjen op it brânoffer foar de kening, dêr’t se op dat stuit mei dwaande wienen. ₃₄Mar hy stiek har de gek oan, gniisde har út, besmodze har en smiet der fan alles út. ₃₅Ja, hy swarde yn syn mâlens: As Judas en syn leger no fuort net oan my oerlevere wurde, dan stek ik, sa gau’t ik goed en wol weromkom, dizze timpel yn ’e brân. Doe sette er mei de lilke holle ôf.

₃₆De prysters gongen no de timpel wer yn, oant foar it alter en it hillige en skriemend klagen se: ₃₇Dit hûs hawwe Jo foar kar nommen om jo namme te dragen. Dat it wêze soe it plak om te oanbidden en om te pleitsjen foar jo folk. ₃₈Straf dizze man en syn leger dan ôf. Lit se omkomme troch it swurd. Ferjit de smeulske wurden net, dêr’t se Jo mei húnje. Doch it dochs!

₃₉Nikánor gong út Jeruzalem wei en hy sloech syn kamp op by Bet-Choaron, dêr’t in leger út Syrië him by him joech. ₄₀Judas sloech syn kamp op by Adaza; in 3.000 man hie er by him. Syn gebed wie sa: ₄₁Doe’t de boaden fan ’e kening Jo ferhúnden, is jo ingel kommen en sloech fan harren 185.000 man dea. ₄₂Ferdoch dit leger hjoed foar ús eagen ek, dat dy’t der oerbliuwe it goed witte sille, dat Nikánor jo hillichdom ferhúnd hat. Straf him neffens it kwea dat er dien hat.

₄₃De trettjinde fan ’e moanne Adar kaam it tusken de beide legers ta in slach. Dat fan Nikánor waard ferslein. Hysels wie de earste dy’t sneuvele. ₄₄Doe’t syn leger seach dat Nikánor fallen wie, smieten se de wapens fuort en naaiden út. ₄₅De Israeliten bliezen de synjaaltrompetten en sieten har achternei oan Gezer ta, in dei reizgjen fan Adaza ôf. ₄₆Fan alle kanten kamen doe de doarpslju út dy kontreien opsetten om de flechtlingen te kearen. Dat dy moasten fanneed werom, wer nei har achterfolgers ta. Sa die it swurd harren allegearre de ûndergong; der wie net ien dy’t ûntkaam. ₄₇De Joaden plonderen har út en de bút namen se mei. Nikánor sloegen se de holle ôf en de rjochterhân, dy’t er yn syn domdrystens omheech stutsen hie om te swarren. Dy namen se mei nei Jeruzalem, dat elkenien dêr se mar sjen koe. ₄₈Doe tilde de stêd op fan blidens en it wie dy deis ien en al feest.

₄₉Se praten ôf, dy dei soe alle jierren weroan op ’e trettjinde Adar betocht wurde. ₅₀Doe krige it lân Judéa in koart skoftke rêst.