Voluit leven

Wie wil er niet voluit leven? Veel mensen zullen het gevoel hebben dat we dat sinds maart niet meer kunnen. Want de coronacrisis heeft ons leven behoorlijk op z’n kop gezet. We leven met allerlei strenge regels en beperkingen om het virus uit te bannen.
En dat gevoel van niet voluit leven geldt misschien nog wel meer voor mensen met een kwetsbare gezondheid, of mensen die in een ‘risicogroep’ vallen.
Dat geldt ook voor mij. Mijn gezondheid is kwetsbaar en als ik besmet zou raken met het coronavirus is de kans groot dat ik daar ernstig ziek van word. Daardoor kan ik niet wat veel anderen wel kunnen.

En dan heb je ook mensen die zich nog meer vrijheden permitteren dan we met z’n allen hebben afgesproken. Eerlijk is eerlijk, ik kan me daar soms aan ergeren. Zij houden feestjes die uit de hand lopen, of vinden de maatregelen maar onzin. Dat maakt het leven soms nog ingewikkelder voor mij. Immers, hoe onzorgvuldiger anderen regels naleven, hoe strikter ik me eraan moet houden. Je kunt je veilig wanen en onttrekken aan de regels, maar als ik daar niet meer aan meedoe, is de kans groot dat ik straks nergens meer aan meedoe.

Maar de crisis duurt al lang. En het is gewoon heel moeilijk vol te houden om al die tijd niet te knuffelen, niet spontaan ergens op bezoek te gaan of je bruiloft niet te kunnen vieren zoals je gedacht had. En nog moeilijker is het als je je inkomen ziet verdampen, je baan onzeker is of je je bedrijf kapot ziet gaan. Het moet verschrikkelijk zijn als je in de afgelopen tijd niet op een normale manier afscheid kon nemen van mensen die zijn overleden. Het is onverstandig om je niet aan regels te houden, maar het is wel begrijpelijk dat we het moeilijk vinden.

Wat het coronavirus voor mij persoonlijk zo lastig maakt, is dat het me weer opnieuw confronteert met mijn kwetsbaarheid. Die kwetsbaarheid waar ik me zonder dit virus vaak niet zo bewust van ben.
Ik kan me ergeren aan anderen die doen alsof het virus er niet is, en ik hoop heel erg op hun solidariteit, maar aan mijn kwetsbaarheid kan uiteindelijk niemand iets doen. Ik moet zelf een weg vinden om met die kwetsbaarheid om te gaan.
Als ik nadenk over mijn eigen kwetsbaarheid, moet ik denken aan een tekst uit het evangelie volgens Matteüs. De evangelist vertelt hoe Jezus een lange toespraak houdt, de Bergrede. Er is in die Bergrede een stuk dat mij persoonlijk altijd erg aanspreekt. Jezus zegt daar: ‘Maak je geen zorgen over jezelf en over wat je zult eten of drinken, noch over je lichaam en over wat je zult aantrekken’ (Matteüs 6:25).

Het is een krasse uitspraak, want er zijn veel mensen die zich dagelijks zorgen maken over wat ze zullen eten of drinken. En ik maak me regelmatig, en zeker in deze tijd, wel zorgen over mijn lichaam. Zo’n uitspraak prikkelt me.
Jezus zegt nog meer. ‘Is het leven niet meer dan voedsel en het lichaam meer dan kleding?’ En vervolgens wijst Hij naar de vogels in de lucht. Zij maken zich ook geen zorgen, maar vertrouwen op Gods zorg voor hen. En dat terwijl vogels misschien nog wel kwetsbaarder zijn dan wij. Toch vliegen ze rond alsof het een lieve lust is. Ze leven hun leven als vogels. Net zo wijst Jezus op de lelies die groeien in het veld. Ze leven maar kort, maar toch zorgt God ook voor die bloemen, en bloeien ze.

Het herinnert mij eraan dat wij mensen kwetsbaar zijn, maar tegelijk zo veel meer dan dat. ‘Is het leven niet meer dan voedsel?’ zei Jezus. Soms denk ik er achteraan: is het leven niet meer dan ergernis en irritatie? Natuurlijk zijn er zorgen en is ons leven in coronatijd spannend, en natuurlijk hoop ik heel erg dat we samen kunnen optrekken om dit virus de baas te kunnen. Maar als zelfs de kwetsbare vogels vrijuit vliegen, en de bloemen die morgen zomaar weg kunnen zijn prachtig bloeien, dan durf ik vandaag, met alle beperkingen die ons leven kent, de irritaties en de zorgen niet te laten overheersen en toch voluit te leven en mens te zijn.

Henk Boter
Predikant Protestantse Wijkgemeente Apeldoorn Noordoost

Wil je meer lezen over kwetsbaarheid en vertrouwen in de Bijbel?