Tomaten en Gods goedheid
Het is geen wereldschokkend nieuws als ik vertel dat wij zomaar een heleboel tomaten in onze achtertuin hebben. Nou ja, zomaar … Vorig jaar hebben we zelf twee kleine tomatenplantjes in de grond gezet. In de winter zagen we er niets meer van. Toch kwamen ze warempel weer op, zelfs nog veel uitbundiger dan vorig jaar. En nu komt er geen eind aan de kleine tomaatjes, die zo heerlijk zoet smaken.
Geen wereldschokkend nieuws en toch raakt het me. Ik had nog nooit in mijn leven iets eetbaars geplant. En dan is het er zomaar … Natuurlijk, je zorgt voor de juiste omgeving en zo, maar voor de rest moet je het maar afwachten. Je hebt niet in de hand of er echt iets gaat groeien of niet.
Afgelopen zondag vierden we oogstdankdienst in onze kerk. Mensen brachten allerlei etenswaren mee die naar de voedselbank gaan. We bekeken een video over een landbouwproject in Tanzania, waarvoor ook geld werd ingezameld. Uitdelen van wat je ontvangt – dichtbij en veraf. Ik ga hier niet verder in op de wereldwijde problemen als het gaat om voedsel en klimaat, ik beperk me in deze blog tot iets op veel kleiner niveau.
Een psalm vol goedheid
Ik verwonder me nog altijd over wat ‘zomaar’ groeit, zoals die tomaten in eigen tuin. Deze verwondering deel ik met de schrijver van Psalm 104:
Dit zijn enkele verzen uit deze lange psalm. Het is de moeite waard de hele psalm te lezen. Het is één lang loflied op de schepping, op Gods scheppende hand. Het mooie hierin vind ik het ritme, zoals het in de verzen hierboven wordt uitgedrukt. De zon, de maan, de dag, de nacht, de dieren weten waar ze aan toe zijn, de mensen gaan naar hun werk … Daarin zit iets troostrijks, zoals dat ook in de seizoenen van het jaar zit. Elk jaar komen weer de lente, de zomer, de herfst, de winter. En bij elk seizoen horen bepaalde vruchten en een bepaalde oogst.
Mensen in ons deel van de wereld krijgen daar tegenwoordig weer meer oog voor, lijkt het. Eten wat het seizoen je brengt en actief aan de gang gaan met wat er groeit in je omgeving …
Troost door de schepping
Dit ritme vond ik tijdens de coronacrisis en de lockdowns zo troostvol: alles in de maatschappij stond stil, maar de natuur ging door. Het sociale verkeer ging helemaal op slot, maar toch werd het lente. De schepping hield niet op te bestaan.
De Utrechtse professor Van Ruler schreef ooit naar aanleiding van een andere psalm over de schepping, Psalm 19:
In de geschiedenis kan het ons soms te spannend en te benauwd worden. … Daar is ook zoveel lawaai. … Die stille natuur, die haar eeuwige regelmaat volbrengt, dient ook tot ontspanning van de menselijke geest. Daar vinden wij het evenwicht terug, bij de grazende koeien en te midden van de vallende en ontkiemende bladeren.
Maar daarna, zegt Van Ruler, ga je ook weer terug naar de gewone wereld die vol is met mensen en dingen, en ga je weer aan het werk.
Halleluja!
Dit ritme, deze rust, maar dan ook de dankbaarheid voor alles wat God heeft geschapen – ze geven het leven kleur, ook als het nieuws van elke dag alles grijs of zwart lijkt te kleuren.
In onze vaak chaotische wereld is er het ritme van Gods schepping en de geschapen natuur. De dichter van Psalm 104 eindigt met:
Prijs de HEER, mijn ziel.
Halleluja!
Psalmen 104:35
Dat is het passende antwoord op zoveel goeds dat we van God mogen ontvangen. Ik ga nog even een paar tomaten plukken in de tuin. Met dank aan de Schepper!
Dr. Hetty Lalleman is theoloog, schrijver en buurtpastor in een dorp in Surrey, Engeland.
