Het is volbracht!

‘Wat geef jij op voor "Lent"?’ Deze vraag heb ik heel vaak gehoord in de jaren dat ik in Engeland woon. ‘Lent’ is het Engelse woord voor de vastentijd, de Veertigdagentijd. En meestal is het antwoord: chocolade.

Ik heb hier altijd mijn bedenkingen bij gehad. Je geeft iets op in de Veertigdagentijd, maar waarom eigenlijk? Ik neem aan om je beter te concentreren op het lijden en sterven van Jezus. Maar in de praktijk lijkt het eerder op: Kijk eens wat ik kan laten staan, hoe gedisciplineerd ik ben. Het krijgt iets van een prestatie.

En dat is nu juist waarom het niet gaat in de lijdenstijd. Wat Jezus Christus heeft gedaan voor ons en in plaats van ons kunnen wij nooit beseffen of nadoen. We kunnen het niet eens echt bevatten, ook al bezoeken we The Passion of kijken we naar een film over het leven van Jezus.

Wat er toen gebeurde, aan dat kruis – de discipelen (althans, de paar die dat aandurven)  staan erbij en kijken ernaar. Maar echt begrijpen doen ze het niet. En in de laatste uren van Jezus’ leven op aarde was het aardedonker en konden mensen niets zien van het allerergste.

Wij kunnen ons en hoeven ons nooit helemaal in te denken hoe groot Jezus’ lijden was. ‘Het is volbracht!’ riep Jezus (Johannes 19:30).

Het oordeel op onze zonden is weggedragen door Hem, die zich uit liefde voor ons heeft laten kruisigen. Onze zonden opruimen, dat konden en kunnen wij niet zelf, maar Jezus Christus heeft alles volbracht wat nodig was om ons vrede met God te geven.

Voor wie in Christus gelooft, geldt dan ook: ‘Nu wij rechtvaardig verklaard zijn op grond van geloof, leven we in vrede met God, door onze Heer Jezus Christus’ (Romeinen 5:1).

En: ‘Dus wie in Christus Jezus zijn, worden niet meer veroordeeld’ (Romeinen 8:1).

We worden niet meer veroordeeld door God en zullen dat ook nooit meer worden.

Maar intussen valt het mij op hoeveel we van onszelf of van anderen nog moeten. Veel mensen voelen zich enorm opgejaagd. Er ‘moet’ heel veel in onze maatschappij. We moeten bijblijven in ons vakgebied, op de hoogte zijn van wat er in de wereld gebeurt (en dat is een heleboel), er goed uitzien. Sociale media bijhouden om verbonden te blijven met de halve wereld, we hebben honderden Facebook-‘vrienden’, die ons allemaal ‘leuk’ kunnen vinden, of niet ...

We moeten ook gezond leven: genoeg bewegen, gezond eten, dit niet en dat wel. En dit laatste verandert dan ook nog eens elke paar jaar. Het laat je voelen: als je ziek wordt, heb je dat vast aan jezelf te danken.

En dan je kinderen, als je die hebt: ze moeten goed meekomen op school, ze moeten sporten en het liefst ook nog een muziekinstrument bespelen, ze moeten dit en ze moeten dat, want niemand wil achterblijven.

Deze tijd doet me denken aan wat Paulus schrijft aan de gemeente in Kolosse, waar blijkbaar mensen waren die elkaar van alles en nog wat oplegden: ‘Niet aanraken! Niet proeven! Afblijven!’ (Kolossenzen 2:21).

Via dingen als mindfulness proberen mensen wat rust te krijgen in een hectische wereld. Daar kun je dan weer cursussen in doen en dat komt ook in je agenda te staan. Weer iets erbij wat ‘moet’ ...

En dan denk ik terug aan de woorden van Jezus: ‘Het is volbracht!’

Hoeveel rust zit er in deze woorden wanneer je ze goed tot je laat doordringen! Hoeveel er ook ‘moet’ – en veel dingen zijn natuurlijk belangrijk – het wezenlijke is al gebeurd: Jezus heeft mij in een relatie met God gebracht, een relatie die niet meer stuk kan. Ik ben zijn kind – het is allemaal volbracht, zonder mij en voor mij.

Dat stuk chocolade wil ik best laten staan in de Veertigdagentijd (ik houd trouwens toch niet erg van chocolade), maar het heeft niets te maken met waar het op aankomt. Ik bereik er niets mee. Laat mij maar ‘gewoon’ de verhalen in de evangeliën lezen over Jezus’ leven en lijden en daarop ‘amen’ zeggen, in grote dankbaarheid: ‘Het is volbracht!’

Hetty Lalleman is theoloog, schrijver en buurtpastor in een dorp in Surrey, Engeland.