Hemelvaart van Jezus

Het verhaal van Jezus’ hemelvaart maakt duidelijk dat Jezus na zijn opstanding door God tot Heer en rechter verheven wordt. Daarmee onderstreept dit verhaal de gelovige opvatting dat de opgestane Heer door God is opgenomen in majesteit.

Er zijn in de Bijbel maar twee plaatsen waar de hemelvaart van Jezus wordt beschreven: aan het eind van het Lucas-evangelie (Lucas 24:50-53) en aan het begin van het boek Handelingen (Handelingen 1:1-11). In de andere boeken van het Nieuwe Testament ontbreekt het verhaal van Jezus’ hemelvaart. In die boeken staat alleen dat Jezus is opgestegen naar de Vader (Johannes 20:17), dat de opgestane Heer aan de rechterhand van God in de hemel zit (Romeinen 8:34), en dat hij vandaar zal terugkomen om recht te spreken over levenden en doden (1 Petrus 4:5).
In deze teksten wordt er geen ruimtelijke hemel ergens boven onze hoofden voorgesteld. Er wordt met beeldende taal beschreven wat het opstandingsgeloof inhoudt. De opstanding betekent dat Jezus als opgestane Heer een totaal nieuwe werkelijkheid binnengegaan is: die van Gods heerlijkheid.

Lucas is de enige die het verhaal over de hemelvaart vertelt, en die de hemelvaart als een fysiek gebeuren voorstelt. Hij beschrijft de hemelvaart van Jezus op twee plaatsen, waarbij hij verschillende accenten legt.
Aan het eind van zijn evangelie vertelt Lucas dat Jezus naar de hemel gaat op de late avond of in de nacht van de opstanding zelf (Lucas 24:13). Aan het begin van het boek Handelingen schrijft Lucas dat Jezus eerst nog bij de leerlingen blijft. Pas na veertig dagen wordt hij vanaf de Olijfberg in de hemel opgenomen. Volgens Handelingen 1:9 gebeurt dat overdag.
De twee beschrijvingen van de hemelvaart hebben verschillende functies:

De hemelvaart van Jezus zoals die door Lucas wordt beschreven, maakt de gelovige opvatting dat Jezus na zijn opstanding door God verheerlijkt is, heel concreet. De hemelvaart laat zien dat Jezus door God verheven is tot Heer en rechter. Daarmee bevestigt God dat Jezus de beloofde messias is.