Inleiding 2 Petrus (NBV)

Hoewel de tweede brief van Petrus een brief genoemd wordt, heeft het niet de kenmerken van een persoonlijke brief. Het geschrift hoort veel eerder bij het genre ‘testament’. Het geschrift staat op naam van de apostel Petrus. Het is niet bekend wanneer de brief geschreven is.

Bepalend voor de inhoud van de brief zijn de traditionele elementen van een testament. De schrijver brengt openbaringsmomenten uit zijn eigen leven in herinnering en staat stil bij zijn eigen dood. Hij bemoedigt de lezers en spoort hen aan om ook na zijn heengaan vast te houden aan het geloof dat ze hebben ontvangen. Concreet moeten ze daar gestalte aan geven door een vroom leven te leiden, dat vooral in het teken staat van de liefde.
Een belangrijk thema is het uitblijven van Christus’ wederkomst. Dwaalleraren en spotters proberen verdeeldheid en twijfel te zaaien door die te ontkennen. De gelovigen worden aangemoedigd standvastig te blijven en te vertrouwen op de beloften voor de toekomst: de wederkomst en het aanbreken van een nieuwe hemel en de nieuwe aarde waar gerechtigheid woont. Met verwijzingen naar Schrift en traditie wordt de zekerheid onderstreept dat de rechtvaardigen gered zullen worden en dat degenen die zich aan God noch gebod storen, ten onder zullen gaan.

Het boek is in een verzorgde stijl geschreven; er worden relatief veel woorden gebruikt die elders in het Nieuwe Testament niet voorkomen.

Net als de eerste brief van Petrus, is 2 Petrus een rondzendbrief, niet bedoeld voor één gemeente maar voor alle christenen. Daarnaast is het geschrift ook te lezen als een apostolisch testament, een genre waarin elementen voorkomen als de dood van een leider, kerkscheuring, herinnering en het belang van Schrift en traditie.

De tweede brief van Petrus staat op naam van de apostel Petrus. Deze brief heeft veel overeenkomsten met de brief van Judas.

Het kader van de brief (2 Petrus 1:1-3 en 2 Petrus 3:17-18) biedt standaardelementen als aanhef en begroeting.
Daarnaast richt het de aandacht op twee kerngedachten: de centrale betekenis van Jezus als redder en de aansporing om standvastig in het geloof te blijven. In het centrale gedeelte van de brief wordt uitgewerkt waarom die standvastigheid nodig is, wat die standvastigheid vraagt en waartoe deze leiden zal.

De tweede brief van Petrus is waarschijnlijk geschreven door een leerling van de apostel Petrus aan het begin van de tweede eeuw na Christus.

Met het opschrift ‘De tweede brief van Petrus’ (zie ook 2 Petrus 3:1) wordt een verband gelegd met 1 Petrus. De twee brieven verschillen echter zo wat betreft inhoud en stijl, dat algemeen wordt aangenomen dat ze niet van dezelfde hand zijn. De schrijver noemt zich Simeon Petrus (2 Petrus 1:1) en benadrukt dat hij ooggetuige was van de zogenoemde ‘verheerlijking’ van Jezus op de berg.

Volgens bijbelwetenschappers is 2 Petrus aan het begin van de tweede eeuw na Christus geschreven. Het gebruik van de naam Petrus komt voort uit de wens om de traditie van de apostelen te vertegenwoordigen.

Er zijn duidelijke overeenkomsten tussen 2 Petrus en de brief van Judas. Veel bijbelwetenschappers nemen aan dat de brief van Judas de oudste is van de twee en dat deze brief door de schrijver van 2 Petrus is gebruikt.