Inleiding Romeinen

Paulus schrijft zijn brief aan de christenen in Rome rond het jaar 56 na Christus. Hij is dan in Kenchreeën, de havenstad van Korinte, in Griekenland. De brief wordt naar Rome gebracht door Febe. Zij is een belangrijke vrouw, en een van de leiders van de kerk in Kenchreeën.

De christenen in Rome zijn verspreid over verschillende huisgemeenten. Paulus kent wel een aantal mensen in Rome, maar hij is er nog niet geweest. Hij heeft deze gemeenten niet zelf gesticht. Dat maakt deze brief anders dan de andere brieven van Paulus. Want die zijn wel gericht aan gemeenten die hij zelf gesticht heeft.

Paulus vertelt het goede nieuws, sticht gemeenten, en reist weer verder. Met brieven wil hij die gemeenten onderwijs geven over God, en hen steunen. Maar met de brief aan Rome heeft Paulus een ander doel: deze brief is een voorbereiding op zijn bezoek aan Rome. Hij wil dat de christenen in Rome zich betrokken voelen bij zijn taak als apostel (Romeinen 15:30-32). Hij wil uiteindelijk naar Spanje reizen, en hij vraagt aan de christenen in Rome om hem daarbij te helpen.

In deze brief legt Paulus uit wat ‘christen-zijn’ betekent. Hij wil dat de gelovigen in Rome zijn boodschap aannemen en hem van harte steunen in zijn opdracht.

Vaak wordt ‘redding door geloof in Jezus Christus’ gezien als het belangrijkste thema van de brief aan de Romeinen. In Romeinen 1-4 gaat het vooral over Gods plan om de mensen te redden, over de beslissende rol van Jezus Christus in de geschiedenis, en over redding voor iedereen die in Jezus Christus gelooft. Daarna gaat het in Romeinen 5-8 over de zekerheid van die redding: iemand die gelooft, is een nieuwe, geestelijke mens geworden. En dus mogen we er ook zeker van zijn dat voor die nieuwe mens de definitieve redding komt: het eeuwige leven.

Maar in de tweede helft van de brief (Romeinen 9-16) gaat het nauwelijks meer om ‘redding door het geloof ’. Het lijkt er dus op dat dit niet het enige thema is in deze brief.

Er is nog een ander thema, dat je wél in de hele brief tegenkomt. Dat is de vraag: Wat maakt ons als christenen – Joden en niet-Joden – een eenheid? Het antwoord van Paulus is duidelijk: alle mensen – Joden en niet-Joden – zijn schuldig tegenover God. En voor iedereen geldt: je kunt alleen gered worden door het geloof in Jezus Christus.

Dit thema vind je ook in de tweede helft van de brief. In Romeinen 9-11 maakt Paulus duidelijk dat God betrouwbaar is: de belofte van God aan zijn volk Israël geldt nog steeds. God is niet ‘opnieuw begonnen’, maar de redding dankzij Christus is juist een deel van Gods grote plan met de mensen.

In het laatste deel van de brief roept Paulus de christenen op om anders te gaan leven. Hij zegt dat de mensen moeten leven zoals dat past bij nieuwe mensen. Ze moeten blijven zoeken naar eenheid. En ze moeten elkaar in het geloof steunen.

Het is interessant om deze brief te lezen zoals Paulus het bedoelde: als een doorgaand betoog. Dit schema helpt daarbij:

Als je goed naar dit schema kijkt, zie je dat de brief mooi is opgebouwd. Er is een begin en een slot (a). Na het begin gaat het over de situatie van Paulus en de christenen in Rome. En vr het slot gaat het ook over de situatie van Paulus en de christenen in Rome (b).

Romeinen 5-8, precies in het midden, is het belangrijkste deel van de brief. In die hoofdstukken gaat het over de overgang van de dood naar het leven (d).