Inleiding 1 en 2 Korintiërs

Paulus schrijft deze brieven aan de christenen in de Griekse stad Korinte in het jaar 54 of 55 na Christus. Een paar jaar eerder heeft hij de gemeente in Korinte gesticht, tijdens zijn eerste reis naar Europa. Paulus noemt zichzelf daarom de ‘vader’ van de christenen in Korinte (1 Korintiërs 4:15).

Uit de brief die wij als eerste brief aan de christenen in Korinte kennen, blijkt dat het in Korinte niet gaat zoals Paulus wil. Hij schrijft over verschillende onderwerpen, maar er is één probleem dat steeds terugkomt: de christenen in Korinte zijn geen eenheid. Een groep rijke christenen vindt dat ze door het geloof goddelijke wijsheid gekregen hebben. En dat ze door de krachten van de heilige Geest een bijzonder contact hebben met God. Ze vinden dat ze daarom kunnen doen wat ze willen. Maar Paulus is het daar niet mee eens.

Als Paulus de gemeente later bezoekt, ontstaat er ruzie. Door een brief die niet bewaard gebleven is, zijn de Korintiërs weer naar Paulus gaan luisteren. Paulus is daar blij om, maar het is niet genoeg. Hij wil dat de Korintiërs hem ook steunen in zijn werk als apostel. Daarom stuurt Paulus opnieuw een brief. Die brief kennen wij als ‘de tweede brief aan de christenen in Korinte’.

Het belangrijkste thema in de eerste brief aan de christenen in Korinte is: de liefde voor je medechristenen. Die liefde is zelfs belangrijker dan de vreugde en de vrijheid van het nieuwe leven. Door de bijzondere relatie die je als gelovige krijgt met Christus, ga je dingen beter begrijpen, en de Geest geeft je misschien bijzondere ervaringen en krachten. Maar nog veel belangrijker is het om in liefde te leven.

Dat kun je overal in de brief lezen: Als Paulus zegt dat de gemeente een eenheid en een zuivere gemeenschap moet zijn (1 Korintiërs 1-6). Als hij regels geeft over het huwelijk en seksualiteit (1 Korintiërs 7). En in zijn toespraken: Over de christelijke vrijheid (1 Korintiërs 8-10). Over de orde die nodig is in de samenkomsten, en over het belang van samen delen (1 Korintiërs 11). Over de bijzondere krachten van de heilige Geest, en de liefde die het allerbelangrijkste is (1 Korintiërs 12-14). En waarom de mensen uit de dood zullen opstaan aan het eind van de tijd (1 Korintiërs 15).

Het belangrijkste thema van de tweede brief is: accepteer en waardeer Paulus als apostel. De christenen in Korinte houden van sprekers die mooi kunnen vertellen, mooier dan Paulus het kan. En van sprekers die deftiger zijn dan die armoedige Paulus. ‘Als christen moet je stralen zoals Christus straalt,’ vinden zij. ‘Nee, als christen moet je lijden zoals Christus geleden heeft,’ zegt Paulus. Paulus legt uit dat hij moet lijden. Dat hoort bij de opdracht die hij van God gekregen heeft: overal het goede nieuws vertellen. Toch geeft hij de Korintiërs op één punt gelijk: christen-zijn brengt ook glans met zich mee. Niet alleen in de toekomst in Gods nieuwe wereld, maar ook nu al (2 Korintiërs 3:1-18).

Paulus heeft ook een praktisch verzoek voor de Korintiërs: ze moeten meedoen met de hulpactie die Paulus heeft georganiseerd voor de christenen in Jeruzalem. Zo moeten ze Paulus helpen in zijn strijd om van alle christenen een eenheid te maken.

Paulus schrijft zijn brieven speciaal voor de situatie in Korinte. Maar in 1 Korintiërs 12 en 13 schrijft hij over het christelijke leven in het algemeen. Kijk eens hoe deze hoofdstukken verbonden zijn met de andere die Paulus aan de Korintiërs geeft.

2 Korintiërs is de persoonlijkste brief die we van Paulus kennen. Je kunt als lezer het gevoel krijgen dat Paulus erg met zichzelf bezig is. Maar als je meer weet over de situatie van Paulus, ga je de brief anders lezen. Het gaat om het goede nieuws. Hoe zwakker Paulus is, hoe groter de kracht van het goede nieuws is.

Probeer deze brief eens vanuit die gedachte te lezen.