Sacharja 1

₁Yn ’e achtste moanne fan it twadde jier fan Darius liet de Heare profeet Sacharja, de soan fan Berekja, de soan fan Iddo, dit wurd takomme: ₂‘De Heare hat slim fergrime west op jimme foarâlden, ₃mar sis dit folk no: Dit hat de Heare Almachtich te sizzen: Kom wer by My – is de godsspraak fan de Heare Almachtich – dan sil Ik wer by jimme komme, seit de Heare Almachtich. ₄Wês net as jimme foarâlden; de eardere profeten hawwe harren taroppen: Dit hat de Heare Almachtich te sizzen: Kear jim dochs ôf fan jim ferkearde hâlden en dragen! Mar hja hawwe net harke en My gjin acht slein, is de godsspraak fan de Heare. ₅Jimme foarâlden, wêr binne dy keard? En de profeten? Libje dy noch altiten? ₆Mar hawwe myn warskôgings en besluten, dy’t Ik myn tsjinners, de profeten, as in opdracht meijûn hie, jimme foarâlden dan net rekke?’

Doe kamen de lju ta ynkear en seinen: De Heare Almachtich hat krekt sa mei ús dien as Er op grûn fan ús hâlden en dragen mei ús fan doel wie.

₇It twadde jier fan Darius, op ’e fjouwerentweintichste dei fan ’e alfte moanne, de moanne Sjebat, liet de Heare profeet Sacharja, de soan fan Berekja, de soan fan Iddo, syn wurd takomme yn fizioenen.

₈Fannacht haw ik in fizioen hân. Dêr wie in ruter op in read hynder. Hy stie tusken de mirtebeammen yn ’e lichte en achter him wienen reade, brune en wite hynders. ₉Doe frege ik: Wat moatte dy, mynhear? De ingel dy’t my útlis die, sei: Ik sil dy sjen litte, wat dat binne. ₁₀De man dy’t tusken de mirtebeammen stie, antwurde: Dat binne de ruters dy’t de Heare útstjoerd hat om de ierde oer te krusen. ₁₁En dy gongen yn op ’e wurden fan ’e ingel dy’t tusken de mirtebeammen stie, en seinen: Wy hawwe de ierde oer west en it is op ’e hiele ierde sa rêstich as ’t mar kin. ₁₂Doe naam de ingel fan de Heare it wurd en sei: Heare Almachtich, hoe lang sil it noch duorje, ear’t Jo meilijen krije mei Jeruzalem en de stêden fan Juda, dy’t Jo no al santich jier lang jo grime fiele litten hawwe?

₁₃Doe spriek de Heare freonlike wurden, wurden fan treast, tsjin de ingel dy’t my útlis die. ₁₄En de ingel dy’t my útlis die, sei tsjin my: Kundigje oan: Dit hat de Heare Almachtich te sizzen: Ik fiel in brânende leafde foar Jeruzalem en foar Sion ₁₅en in fûleinige lilkens tsjin dy selsfoldiene heidenfolken. Want doe’t Ik mar amper lilk wie op myn folk, hawwe sij har yn it ûngelok brocht. ₁₆Dêrom seit de Heare: Fol meilijen kom Ik wer nei Jeruzalem; dêr sil myn hûs boud wurde – is de godsspraak fan de Heare Almachtich – en de mjitline oer Jeruzalem spand wurde. ₁₇Kundigje ek oan: Dit hat de Heare Almachtich te sizzen: Op ’e nij sille myn stêden goede jeften yn oerfloed krije en op ’e nij sil de Heare Sion treaste en op ’e nij sil Er Jeruzalem útkieze.