God, de iennichste hope
1Foar de dirigint. Foar Jedûtûn. In psalm fan David.
2Wier, by God bin ik ta rêst kommen,
fan Him kaam myn útrêding.
3Wier, Hy is myn rots en rêder,
myn fêsting; ik sil net mear wifkje.
4Hoe lang stoarmje jim op dizze man oan,
besykje jim mei-inoar him te fernielen
as in wand dy’t al wykt,
as in muorre dy’t op omfallen stiet.
5Hja lizze it derop ta
him fan syn hichte del te stjitten;
se hawwe nocht oan ligen:
mei de mûle segenje se,
mar ynwindich ferflokke se.sela
6Wier, by God bin ik ta rêst kommen,
fan Him kaam der hope foar my.
7Wier, Hy is myn rots en rêder,
myn fêsting, ik kin net mear wifkje.
8Yn God is myn heil en myn eare wis,
myn sterke rots en taflecht is God.
9Betrou altyd op Him, o folk,
stoart jimme hert foar Him út;
God is ús in taflecht. sela
10Wier, minskebern binne mar in sucht
en grutte lju oars net as skyn.
Op ’e skealjes binne hja te licht,
allegear mei-inoar lichter as lucht.
11Sykje it net yn geweld
en ferwachtsje it net fan roverij.
As de rykdom oanwint,
set dêr dan de sinnen net op.
12Ienkear hat God sprutsen,
ja, twa dingen haw ik heard: by God is de macht
13en by Jo, Hear, is de goede geunst.
Want Jo ferjilde in man
al nei’t er dien hat.
