Mar ek frouwe Wysheid ropt
1Hark, de Wysheid ropt,
it ynsjoch oppenearret him,
2boppe op ’e hichten njonken de wei,
op it krúspunt fan ’e paden stiet se,
3njonken de poarten by de yngong fan ’e stêd,
op ’e tagongswegen ropt se it út:
4‘Oan jimme, mannen, rop ik
en myn lûd giet út nei de minskebern.
5O, ûnferstannigen, wurd dochs wizer,
en jimme, dwazen, brûk jim ferstân.
6Harkje, want ik sis treflike dingen,
en wat my oer de lippen komt, is rjocht.
7Want myn ferwulft sprekt allinne mar wierheid
en ferkeardens hawwe myn lippen in ôfgriis fan;
8gerjochtichheid is al wat ik sis
en der is neat gjin bryks of ferkeards by;
9foar ferstannigen is it allegear rjocht,
foar dy’t kennis hawwe, is it allegear wier.
10Nim myn tucht oan yn it plak fan sulver
en kies leaver kennis as it suverste goud.
11Want wysheid is kostberder as kralen
en neat begearliks komt dêr oan ta.
12Ik, de Wysheid, bin fertroud mei it oerlis,
ik haw hoedenens en kennis ta myn foldwaan.
13Untsach foar de Heare betsjut: it kweade haatsje;
grutskens, heechmoed en de ferkearde wei;
ek in mûle fol draaierij haatsje ik.
14Ik kin jimme bystean mei rie en die,
ik bin it ynsjoch, by my is de sterkte;
15fan my hawwe de keningen har keningsmacht
en troch my bestelle de machthawwers it rjocht.
16Troch my regearje de regearders,
de eallju en alle rjochtfeardige rjochters.
17Ik haw leaf dy’t my leafhawwe
en dy’t my mei ynmoed sykje, dy fine my.
18Rykdom en oansjen binne by my,
in ûnferfrjemdber besit en in fleurich bestean.
19Myn fruchten binne better as it suverste goud,
myn opbringst is mear wurdich as sulver.
20Ik gean op ’e wei fan ’e gerjochtichheid,
midden op ’e paden fan it rjocht;
21sa bring ik har dy’t my leafhawwe, rykdom
en meitsje har skatkeamers fol.
22De Heare hat my skepen as it begjin fan syn dwaan,
as earste fan syn wurken, lang ferlyn.
23Fan ivichheid ôf haw ik foarm krigen,
yn in earste begjin, ear’t de ierde der wie.
24Ik bin berne, doe’t der noch gjin wetterdjipten wienen,
gjin fonteinen, ryk oan wetter;
25ear’t de bergen delset wienen,
fier foar de heuvels bin ik berne;
26doe’t Er it lân en de fjilden noch net makke hie,
noch it earste stofdieltsje fan ’e ierde;
27doe’t Er de himel reemakke, wie ik derby,
doe’t Er op it wetterflak in sirkel ritste;
28doe’t Er de wolken boppe fêst makke
en de boarnen fan ’e oaseänen oan bannen lei;
29doe’t Er de see har grinzen stelde,
dat it wetter syn gebod net te bûten gean soe,
doe’t Er de fûneminten fan ’e ierde útmeat –
30doe wie ik by him as syn leavlingsbern,
ik wie syn wille dei oan dei,
wylst ik boarte foar syn antlit,
31fleurich boarte op it rûn fan ’e ierde
en oan ’e minskebern myn wille hie.
32No dan, soannen, harkje nei my,
lokkich binne dy’t har hâlde oan myn wegen.
33Harkje nei tucht, dat jim wiis wurde meie
en slach dy net yn ’e wyn.
34Lokkich de minske, dy’t nei my heart,
dy’t wacht hâldt by myn doarren
en it each hâldt op ’e posten fan myn doar.
35Want dy’t my fynt, hat it libben fûn
en de geunst wûn by de Heare.
36Mar dy’t my misrint, skeint syn eigen libben;
al wa’t my hatet, dy hat de dea leaf.’
