Job 27

₂Sa wier as God libbet, dy’t my it rjocht ûntkeart,

de Almachtige, dy’t myn siele sa bitter makket,

₃salang ’t der noch in bytsje siken yn my binne

en Gods azem yn myn noas is,

₄salang sil der my uterstee gjin ûnrjocht oer de lippen komme

en de tonge my gjin falskens opjaan.

₅Gjin sprake fan, dat ik jimme gelyk jaan soe,

oant de lêste sike sil ik úthâlde dat ik suver bin.

₆Dat ik gelyk haw, dat hâld ik fêst en ik lit myn ein net slûpe,

gjin dei dêr’t ik my ynwindich foar skamje moat.

₇Mei it myn fijân fergean as in goddeleaze,

en myn tsjinstanner as in ferkearden-ien.

₈Want wat hat ien te ferwachtsjen, dy’t fan God neat witte wol,

as God him ôfsnijt, as Hy him it libben ôfnimt?

₉Sil God syn skriemen hearre as er yn ’e lytse loege sit?

₁₀Kin er syn wille fine yn de Almachtige,

kin er God aloan mar oanroppe?

₁₁Ik sil jim bybringe hoe’t God docht.

It doel fan de Almachtige hâld ik my net oer stil.

₁₂Jim hawwe it ommers allegearre mei eigen eagen sjoen,

mar hoe kinne jimme jim dan sa healwiis fersinne?

₁₃Dit hat God foar mei de goddeleaze,

dit lit de Almachtige takomme oan wa’t in oar fertrapet:

₁₄as er in heap bern krijt, dan leit it swurd foar har ree,

syn neiteam hat noait sêd iten;

₁₅dy’t it der ôfrêde, reitsje nei in slimme dea yn it grêf

en har widdowen sille der gjin trien om litte.

_16-17Al hat er jild by de rûs,

in suveren-ien sil it ferpartsje;

al hat er in berch klean oantúgd,

in rjochtfeardigen-ien sil der him mei klaaie.

₁₈It hûs dat er bout is net mear as it húltsje fan in larve,

in foech hutte, sa’t in wachter himsels makket.

₁₉Ryk leit er him del, mar it is foar it lêst.

Hy slacht de eagen op: der is neat mear.

₂₀De skrik krijt him te pakken as in wetterfloed,

yn ’e nacht skuort in stoarmwyn him mei.

₂₁De eastewyn tilt him op, fuort is er.

Dy reaget him út it stee

₂₂en stoart op him del en sparret him net,

al hoe’t er wrakselt om oan it geweld te ûntkommen.

₂₃De lju wriuwe har yn ’e hannen, dat it him sà fergiet,

en yn syn wenplak fluitsje se him út.