Hannelingen 16

₁Sa kaam er ek yn Derbe en Lystra. Dêr wenne in gemeentelid, dy hiet Timóteüs; syn mem wie in Joadine dy’t kristen wurden wie, syn heit in Gryk; ₂hy lei by de kristenen yn Lystra en Ikonium op in goede namme. ₃Omdat Paulus him graach meihawwe woe op reis, liet er Timóteüs besnije, om de Joaden dy’t yn dy oarden wennen; want dy wisten allegearre dat syn heit in Gryk wie.

₄Op har reis by de stêden lâns brochten se de lju de besluten oer, dy’t de apostels en de âldsten te Jeruzalem nommen hienen, en seinen dat se har dêr oan hâlde moasten. ₅Sa waarden de gemeenten aloan sterker yn it leauwen en alle dagen kamen der mear leden by.

₆Se reizgen troch Frigië en Galatië, mar de Geast kearde it op, dat se yn Asia it evangeelje brochten. ₇Doe’t se oan Misië ta kommen wienen, besochten se wakker nei Bitinië te slagjen, mar de Geast fan Jezus woe it net lije. ₈Sadwaande lieten se Misië lizze en kamen by Troäs oan ’e kust. ₉Dêr krige Paulus de nachts in fizioen: der stie in Masedoaniër foar him, dy’t in berop op him die mei de wurden: Stek oer nei Masedoanië om ús te helpen. ₁₀Doe’t er dat fizioen hân hie, dienen wy fuortynienen war om yn Masedoanië te kommen, want wy makken derút op, dat God ús roppen hie om dêr it bliid boadskip te bringen.

₁₁Wy sylden dus út Troäs wei lyk op Samotrace oan, en de oare deis nei Neapolis; ₁₂dêrwei wer nei Filippy, de belangrykste stêd fan dat part fan Masedoanië en in Romeinske delsetting. Yn dy stêd hâlden wy in deimannich ta. ₁₃Doe’t it sabbat wie, gongen wy troch de poarte de stêd út, by in rivier lâns, omdat wy ornearren dat dêr in plak om te bidden wêze moast; wy joegen ús del en sprieken de froulju ta dy’t dêr byinoar kommen wienen. ₁₄Der siet ek in frou te harkjen, dy hiet Lydia, in poarperferkeapster út de stêd Tiatíra, dy’t God al fereare; de Hear brocht har derta om mei ynmoed nei Paulus’ wurden te harkjen. ₁₅Se waard, mei har hiele húshâlding, doopt. Doe noege se ús tige: As jimme fan betinken binne, dat ik in echte kristinne bin, kom dan by my útfanhûs; en se twong it ús suver oan.

₁₆Op in kear wienen wy ûnderweis nei it gebedsplak, doe kaam ús in slavinne temjitte, dy’t in wiersizzende geast hie en har eigeners gâns fertsjinst ynbrocht mei har wiersizzerij. ₁₇Dy rûn Paulus en ús hieltyd achternei mei lûd gerop: Dy minsken binne feinten fan ’e allerheechste God, se sizze jimme oan, hoe’t jimme ta behâld komme kinne. ₁₈Dat die se dagenlang. Mar Paulus krige der syn nocht fan; hy draaide him om en sei tsjin de geast: Ik sis dy yn ’e namme fan Jezus Kristus: Gean út har wei. En op datselde stuit gong er út har wei.

₁₉Mar doe’t har eigeners seagen dat se gjin kâns op fertsjinst mear hienen, grypten se Paulus en Silas en sleepten dy nei de merk, foar it stedsbestjoer. ₂₀En doe’t se harren dêr foar de stedsbestjoerders brocht hienen, seinen se: Dy minsken bringe ús stêd yn ûntstjoer. It binne Joaden ₂₁en se besykje ús in libbenswize oan te praten, dy’t wy as Romeinen net oernimme of oanhâlde meie. ₂₂Doe kaam ek it hiele folk tsjin harren yn opstân, en de stedsbestjoerders lieten harren de klean fan it liif skuorre en har giselje. ₂₃Nei’t se harren gâns stokslaggen jûn hienen, smieten se har yn it wachthûs, en droegen de sipier op om har sekuer yn ’e gaten te hâlden. ₂₄Om’t dy dy opdracht krige hie, smiet er harren yn ’e binnenste sel en sette har fuotten fêst yn it blok.

₂₅Mar om middernacht hinne wienen Paulus en Silas oan it bidden en songen loflieten ta God, wylst de oaren dy’t dêr sieten, nei har harken. ₂₆Doe kaam der ynienen sa’n swiere ierdskodding, dat de fûneminten fan ’e gefangenis trillen derfan; op ’t selde stuit fleagen alle doarren iepen, en alle minsken foelen de keattingen ôf. ₂₇De sipier waard wekker en doe’t er seach dat de doarren fan it wachthûs iepen stienen, luts er syn swurd, en hy hie himsels omtrint tekoart dien, omdat er miende dat de gefangenen útnaaid wienen. ₂₈Mar Paulus rôp lûd: Doch josels neat, want wy binne hjir allegearre noch! ₂₉Doe frege er om ljocht, stode nei binnen en triljend oer syn lea, foel er foar Paulus en Silas del. ₃₀Hy liet har derút en sei: Hearen, wat moat ik dwaan om behâlden te wurden? ₃₁Sij seinen; Leau yn ’e Heare Jezus, en jo sille mei jo hiele húshâlding behâlden wurde. ₃₂Sa ferkundigen se him, en alle oaren yn syn hûs, it wurd fan God. ₃₃En op itselde stuit, midden yn ’e nacht, naam er harren mei en wosk har wûnen út; doe liet er him fuortynienen dope, mei syn hiele húshâlding. ₃₄Hy naam harren mei nei boppen, nei syn hûs, en sette harren iten foar; hy wie och sa bliid, dat er no mei syn hiele húshâlding yn God leaude. ₃₅Doe’t it dei wurden wie, stjoerden de stedsbestjoerders har boaden derop ôf mei it boadskip: Lit dy minsken los. ₃₆De sipier brocht dy wurden oan Paulus oer: de stedsbestjoerders hawwe boadskip stjoerd, dat jimme loslitten wurde moatte. Kom der dus mar út, ik winskje jim goereis. ₃₇Mar Paulus sei tsjin harren: Se hawwe ús sûnder foarm fan proses yn ’t iepenbier giselje litten, – en wy binne noch wol Romeinske boargers! – en ús yn it wachthûs smiten; en no sille se ús der stikem wer út sette! Gjin sprake fan! Se moatte sels mar komme om ús derút te heljen. ₃₈De boaden brochten dy wurden oan ’e stedsbestjoerders oer. Dy waarden deabenaud, doe’t se hearden dat it Romeinske boargers wienen, ₃₉dat se kamen sels en praten moai mei harren om; doe lieten se harren derút en stienen der by har op oan om út ’e stêd te gean. ₄₀Mar doe’t se út it wachthûs wei wienen, gongen se earst noch nei it hûs fan Lydia: Dêr troffen se de gemeente, praten har moed yn en reizgen doe ôf.