2 Samuël 22

₂Heare, myn rots, myn berchfêsting, ferlosser fan my,

God is myn rots; ik sykje myn taflecht by Him.

₃Myn skyld, myn sterke befrijing, myn hege stins,

út geweld wei ferlosse Jo my.

₄Oan Him dy’t te loovjen is, de Heare, haw ik roppen

en ik bin fan myn fijannen ferlost.

₅Ja, deadlike weagen foelen oer my hinne,

floeden fan ferdjer kamen my oer ’t mad,

₆strûpen fan it deaderyk hie ik om my hinne,

strikken fan ’e dea hâlden my fêst.

₇Doe’t it my oanfleach, rôp ik oan de Heare,

oan myn God rôp ik.

Hy hearde út ’e timpel myn stim.

Myn helpgerop berikte syn earen.

₈Doe skokte en skodde de ierde,

de grûnfêsten fan ’e himel beven.

Dy skokten want Hy waard lilk.

₉Omheech fleach Him reek út ’e noas,

frettend fjoer ta syn mûle út,

gleone stikken stoden baarnend by Him wei.

₁₀De himel twong Er del, dat dy omleech kaam,

tsjustere wolken ûnder syn fuotten.

₁₁Hy klom op in kearûb-ingel en fleach,

Hy saaide op ’e wjukken fan ’e wyn.

₁₂Tsjusternis sette Er as in tinte om Him hinne,

in skerm wie it fan dûnkere wolken.

₁₃De glâns foar Him út

sette koalen fjoer yn ’e brân.

₁₄De Heare liet it út ’e himel wei tongerje

de Heechste joech (dêrwei) syn lûd.

₁₅Hy skeat pylken ôf en fersille har,

wjerljocht en ferbjustere har.

₁₆De djipten fan ’e see kamen foar it ljocht,

de grûnfêsten fan ’e ierde leinen bleat

fanwegen it driigjen fan de Heare,

fan it ferwoedene blazen út syn noas.

₁₇Hy rikte fan boppen del en griep my,

Hy skuorde my út ’e wetterfloed.

₁₈Hy ferloste my fan myn sterke fijân,

fan haters, dy’t my oermânsk wienen.

₁₉Hja sieten my dwers op myn ûnheilsdei,

mar de Heare waard myn stipe.

₂₀Hy fierde mij frij yn ’e romte,

Hy rêde my út, om’t Er my tagedien wie.

₂₁De Heare leanne my neffens myn frommens,

neffens myn skjinne hannen fergoede Er my,

₂₂want ik hâlde my oan ’e wegen fan de Heare,

ik wie net yn goddeleazens fan myn God ferfrjemde.

₂₃Al syn rjochtsregels hâlde ik ommers foar eagen

en syn foarskriften wykte ik net fan ôf.

₂₄Ik wie oprjocht foar Him

en paste wol op foar de sûnde.

₂₅De Heare fergoedet my neffens myn frommens,

neffens myn ûnskuld foar syn eagen.

₂₆Foar de trouwe binne Jo trou,

foar de oprjochte keardel binne Jo oprjocht,

₂₇by de reine hâlde Jo Jo rein,

foar de falske lykwols binne Jo ûnberekkenber.

₂₈It folk yn ellinde rêde Jo,

mar jo eagen binne tsjin ’e heechmoedigen;

Jo fernederje har.

₂₉Jo ommers, Heare, binne myn lampe.

De Heare ferljochtet myn tsjuster.

₃₀Mei Jo ommers berin ik in binde,

mei myn God bespring ik in skâns.

₃₁Dizze God syn wei is folslein,

it wurd fan ’e Heare is suver,

in skyld is Hy foar dy’t by Him skûlje.

₃₂Want wa is God, behalven de Heare, en wa is in rots?

₃₃Dizze God is myn sterke taflecht.

Hy sljochtet my it paad,

₃₄Hy makket my sa fluch as in hart,

en hâlde my oerein op myn hichten.

₃₅Myn hannen learde Er de kriich,

dat myn earmen de koperen bôge spanne koenen.

₃₆Jo joegen my jo heil as in skyld.

Dat Jo my ferhearden, makke my grut.

₃₇Jo joegen my romte om te gean,

myn ankels swikten net.

₃₈Ik ferfolge myn fijannen en ferdylge har,

ik kearde net om, ear’t ik se ferdien hie.

₃₉Ik ferdie, ik ferplettere har en se kamen net wer oerein.

Hja foelen ûnder myn fuotten.

₄₀Jo gurden my mei krêft ta de kriich.

Dy’t tsjin my opstienen, ûnderwurpen Jo oan my.

₄₁Jo jagen myn fijannen op ’e flecht

en myn haters – ik roege se út.

₄₂Hja rôpen om help – mar gjin helper;

om de Heare – mar Hy antwurde har net.

₄₃Ik ferpolvere har as moude op ’e grûn,

as slyk op ’e strjitten fergriemde ik se, ik tewâde har.

₄₄Jo rêden my út ’e reboelje fan myn folk,

Jo hawwe my bewarre foar it gif fan ’e folken.

In naasje dy’t ik net koe, waard my tsjinstber.

₄₅Frjemden hawwe har oan my ûnderwurpen,

amper hienen se fan my heard, of hja harken nei my.

₄₆Frjemden beloeken alhiel

en kamen bang út har stinzen.

₄₇Heil de Heare! Hulde oan myn Rots!

Heech (ús) God, de rots fan myn rêding!

₄₈Dy God jout my wrake,

Hy ûnderwerpt naasjes oan my.

₄₉Hy lit my oan myn fijannen ûntkomme.

Jo tille my boppe myn tsjinstanners út,

Jo rêde my fan ’e man fan grut geweld.

₅₀Dêrom loovje ik Jo, o Heare, mids de folken,

en foar jo namme sjong ik psalmen,

₅₁dy’t grut makket de útrêding fan syn kening

en geunst ferlient oan syn salvling,

oan David en syn neigeslacht, foar altyd.