2 Makkabeeërs 8

₁Judas, dy’t ek de Makkabeeër neamd wurdt, en syn maten reizgen temûk de doarpen bylâns; dêr rôpen se de manlju út har famylje op om mei te kommen en namen boppedat elkenien oan, dy’t it Joadendom trou bleaun wie. Sa brochten se tsjin de 6.000 man byinoar. ₂Se smeekten de Hear, oft Er dochs goedgeunstich delsjen woe op it folk dat fan alle kanten fertrape waard, Him ûntfermje oer de timpel, dy’t de goddeleazen besmodzen, en ₃meilijen hawwe woe mei de stêd dy’t ferlern gean soe en aansens mei de grûn lyk makke wurde. Se smeekten Him om dochs te hearren nei it bloed dat in berop op Him die om wraak te nimmen ₄en it misdiedich fermoardzjen fan ûnskuldige bern en de lasterings tsjin syn namme net te ferjitten, mar it kwea te straffen. ₅Judas krige in knap leger byinoar en wie de heidens no oermânsk. Gods grime wie omslein yn barmhertichheid. ₆Unferwachts foel er stêden en doarpen oan en sette de brân deryn. Hy krige gaadlike punten yn hannen en jage net sa’n bytsje fijannen op ’e flecht. ₇Hy naam graach de nacht te baat foar sokke oanfallen. De rop fan syn moed gong it hiele lân oer.

₈Doe’t Filippus ynseach, dat Judas iderkear fierder kaam en dat er it gelok hoe langer hoe faker mei hie, skreau er Ptoleméus, de steedhâlder fan Coelesyrië en Fenisië en frege dy om help foar de saak fan de kening. ₉Ptoleméus wiisde der fuortdaliks Nikánor foar oan, de soan fan Patroklos, ien fan ’e fernaamste freonen fan ’e kening en stjoerde dy op slach mei net minder as 20.000 man út allerhande stammen om it hiele folk fan Judéa út te roegjen. As help joech er Gorgias mei, in legerkommandant mei gâns ûnderfining op it stik fan oarlogjen. ₁₀Nikánor rekkene derop, dat er de skatting fan 2.000 talinten, dy’t de kening de Romeinen skuldich wie, ôfbetelje koe mei de Joadske kriichsgefangenen te ferkeapjen. ₁₁Dêrom stjoerde er dan ek daliks boaden nei de kuststêden en bea harren Joadske slaven te keap oan. Hy naam op him dy te leverjen tsjin ien talint de njoggentich en hie gjin aan fan ’e straf dy’t him fan ’e kant fan de Almachtige te wachtsjen stie.

₁₂Judas kaam it nijs fan Nikánor syn fjildtocht ek te witten. Doe’t er syn mannen fertelde, dat it leger fan ’e fijân op kommende wei wie, ₁₃naaiden de mismoedigen, dy’t gjin betrouwen hienen yn Gods gerjochtichheid, derút en namen de wyk. ₁₄De oaren ferkochten alles wat se oer hienen, en smeekten de Hear, oft Er harren rêde woe út ’e hannen fan de goddeleaze Nikánor, dy’t harren foar de slach al ferkocht hie. ₁₅En as de Hear it om harren sels net dwaan woe, dan hopen se dat Er harren dochs helpe soe fanwegen it ferbûn mei har foarâlden en syn hillige en hege namme, dy’t se meikrige hienen. ₁₆De Makkabeeër brocht syn 6.000 man byinoar. Hy fitere harren oan en sei, se hoefden net bang te wêzen foar de fijannen, net yn noed te sitten oer dy grutte mannichte fan heidens, dy’t harren ommers oanfoelen tsjin alle rjocht yn. Se moasten manmoedich stride ₁₇en harsels foarhâlde, hoe’n smaad de heidens tsjin alle rjocht yn oer it hillige stee brocht hienen, hoe ferskriklik dy húshâlden hienen yn ’e stêd en benammen, hoe’t se de Joaden twongen de libbenswize fan har foarâlden op te jaan. ₁₈Us fijannen, sei er, fertrouwe op wapens en dryste dieden, mar wy stelle ús betrouwen op de almachtige God, dy’t mei ien wink ús folk en ek de hiele wrâld delslaan kin. ₁₉Doe neamde er harren de gefallen op, dat God har foarâlden holpen hie, hoe’t ûnder Sanherib 185.000 man omkommen wienen, ₂₀en ek hoe’t se yn ’e slach tsjin de Galatiërs yn Babyloanië, dêr’t se mar mei achttûzen man meifochten – de 4.000 Masedoaniërs, dy’t by har wienen, koenen al neat mear – mei 6.000 man troch de help fan de himel de 120.000 fijannen ferslein hienen en gâns bút meinommen. ₂₁Mei’t er harren sa oantreaste hie en reemakke om foar de wetten en it heitelân te stjerren, ferdielde er syn leger yn fjouweren. ₂₂Hy joech oer trije dielen ien fan syn bruorren it kommando, Simon, Joazef en Jonatan. Elk hie 1.500 man ûnder him. ₂₃Sels naam er it kommando oer it earste fjirdepart. Earst liet er Elazar út it hillige boek foarlêze en doe joech er de striidrop ‘God helpt’ en pakte Nikánor oan. ₂₄De Almachtige joech syn help en sa brochten se oer de 9.000 fijannen om hals. It grutste part fan Nikánor syn mannen rekke ferwûne en krige mankeminten en it hiele leger waard útinoar jage. ₂₅It jild fan ’e mannen dy’t kommen wienen om harren te keapjen, krigen se no sels yn hannen. Se setten de fijannen noch in moai ein achternei, mar doe moasten se dermei ophâlde, want se hienen it net langer oan tiid. ₂₆It wie de deis foar de sabbat en dêrom koenen se der net fierder achteroan.

₂₇Se brochten de wapens fan ’e fijannen byinoar en namen mei, wat dy op en oan har hienen. Doe hâlden se sabbat. Se prizen en ferhearliken de Hear noch folle mear as oars, omdat Hy harren dy deis bewarre en harren in earste teken fan syn barmhertichheid jûn hie. ₂₈Nei de sabbat joegen se in part fan ’e bút oan de mannen dy’t der min oan ta wienen, oan de widdowen en de wezen. It oare ferparten se ûnderinoar en ûnder har bern. ₂₉Doe’t se dêr klear mei wienen, bidden se mei-inoar, dat de barmhertige Hear wer hielendal goed mei syn tsjinners wêze woe.

₃₀Doe’t se it opnamen tsjin ’e troepen fan Timóteüs en Bakchides, sloegen se dêr oer de 20.000 man fan dea en krigen in stikmannich fan har berchforten stevich yn hannen. De geweldige bút ferdielden se earlik yn twaën. De earste heite ferparten se ûnderinoar en de oare ûnder dy’t der min oan ta wienen, en ûnder de widdowen en wezen. De âlde minsken waarden ek net fergetten. ₃₁De wapens fan ’e fijannen sochten se flitich byinoar en brochten dy op plakken dêr’t se fan pas kamen. Wat der fierder noch oan bút wie, brochten se nei Jeruzalem. ₃₂De kommandant fan Timóteüs syn liifwacht sloegen se dea. It wie in tige minnenien, dy’t de Joaden slim pleage hie. ₃₃Doe’t se it feest fan ’e oerwinning fierden, ferbaarnden se de mannen dy’t de hillige poarten yn ’e brân stutsen hienen; dêr wie Kallistenes ek by. Dy hie him ferskûle yn ien fan de gewoane huzen, mar hy krige no syn trekken thús foar syn goddeleazens.

₃₄Sa wie de trijedûbele skurk Nikánor, de man dy’t de tûzen keaplju komme litten hie om de Joaden te keapjen, ₃₅mei help fan de Hear lytsman makke troch de lju dy’t by him net yn tel wienen. Hy die syn pronk út en as in fuortrûne slaaf besocht er te ûntkommen oer binnenpaden. Hy mocht bliid wêze, dat it him nei de ûndergong fan syn leger noch slagge om yn Antiochië te kommen. ₃₆Dat wie no de man dy’t de Romeinen tasein hie, dat se de oarlochsskatting krije soenen út ’e opbringst fan ’e kriichsgefangenen yn Jeruzalem. Oan him koe de hiele wrâld sjen, dat de Joaden in helper hienen en dan ek net te ferslaan wienen, om’t se har trou hâlden oan de wetten dy’t Hy har jûn hie.