1 Makkabeeërs 4

₁Doe naam Gorgias 5000 man fuotfolk en 1000 fan syn bêste ruters. Dat leger briek yn ’e nacht op ₂om it kamp fan ’e Judeeërs oer it mad te kommen en se sa te ferslaan. Bewenners fan ’e stins gongen mei om it paad te wizen. ₃Judas fernaam dat en briek op, hy mei syn soldaten, om it leger fan ’e kening by Emmaüs te ferslaan, ₄no’t dat fan Gorgias noch net yn it kamp werom wie. ₅Dy nachts kaam Gorgias by it kamp fan Judas, mar dêr wie gjinien mear te bekennen. Doe gong er de bergen yn om har op te spoaren, want, sa sei er: Se binne foar ús útnaaid. ₆Doe’t it de moarns ljocht waard, wie Judas yn ’e flakte mei trijetûzen man. Mar se sieten sa goed net yn ’e skylden en pânsers en swurden as se wol woenen. ₇Se seagen it legerkamp fan ’e heidenen, bêst fersterke mei bolwurken, mei dêromhinne hynstefolk, mannen, yn it sâlt bebiten.

₈Doe sei Judas tsjin de mannen dy’t by him wienen: Wês net bang om’t se sa machtich binne en wurd net benaud as se op ús oanstoarmjen komme. ₉Betink hoe’t ús foarâlden by de Reade See ferlost binne, doe’t Farao har mei de mannichte achternei siet. ₁₀Lit ús dan de Himel oanroppe oft Er ús goedgeunstich wêze wol, oft Er tinke wol oan it ferbûn mei ús foarâlden en dat leger hjoed foar ús eagen wei dwaan. ₁₁Dat alle heidenen witte sille dat der Ien is dy’t Israel ferlost en rêdt.

₁₂Doe’t de heidenen om har hinne seagen en fernamen dat de Israeliten op har ôfkamen, ₁₃trieken se it kamp út om slach te leverjen. Judas syn mannen bliezen de trompet ₁₄en pakten har oan. De heidenen waarden ferslein en naaiden dat út nei de flakte. ₁₅Har hiele achterhoede waard delhoud. De Israeliten setten har achternei oan Gazara ta en oan ’e lege geaen fan Iduméa, Azotus en Jamnia. Der foelen fan ’e fijân sa’n 3000 man.

₁₆Doe hâlden Judas en syn leger op mei achterfolgjen en gongen werom. ₁₇Hy sei tsjin syn folk: Lit de bút foarearst gewurde, want wy hawwe noch net dien. ₁₈Gorgias is mei syn leger yn ’e bergen, hjir fuortby. Stel jimme no op en gryp de fijân oan. Neitiid hawwe jimme frij plonderjen.

₁₉Wylst Judas noch oan it wurd wie, kaam in ôfdieling fijannen de bergen út om te ferkennen. ₂₀Dy seagen har leger op ’e flecht en it kamp yn ’e brân. De reek sei harren mar al te klear, wat der bard wie. ₂₁Doe’t se seagen hoe’t it der foar stie, fleach it har oan. En doe’t se yn ’e flakte ek noch it leger fan Judas opmurken, klear foar de slach, ₂₂naaiden se allegearre út nei it lân fan ’e Filistinen ta.

₂₃Doe gong Judas werom nei it kamp om it út te plonderjen; sa krigen se gâns goud en sulver, skarlekken en poarper, ja, ien en al rykdom. ₂₄Op ’e weromreis songen en loven se de Himel: Want Hy is goed, want syn barmhertigens is foar ivich. ₂₅Sa waard it dy deis foar Israel in geweldige ferlossing.

₂₆Alle heidenen dy’t it libben der ôfrêden hienen, kamen by Lysias en fertelden him, wat har oerkommen wie. ₂₇Doe’t dy dat hearde, wied er alhiel ferslein, om’t it mei Israel net gien wie sa’t er woe, en it oars beteard wie as dat de kening him opdroegen hie.

₂₈It oare jiers brocht er 60.000 man earste-klas fuotfolk tsjin ’e Joaden gear en 5.000 man hynstefolk. ₂₉Hy triek Iduméa yn en sloech syn kamp op yn Bet-Sûr. Doe kaam Judas op him ta mei in 10.000 man. ₃₀Doe’t dy seach hoe sterk dat leger wie, bidde er: Heech te priizjen binne Jo, Israels Ferlosser! Jo lieten troch jo feint David de oanfal fan ’e reus mislearje. Jo joegen it leger fan ’e Filistinen yn ’e macht fan Jonatan, de soan fan Saul, en fan syn wapendrager. ₃₁Jou no dit leger krektsa yn ’e macht fan jo folk Israel. Lit se smoarch weikomme mei har grutte macht en har hynstefolk. ₃₂Meitsje se stjerrende bang, lit der fan har grutske heechmoed neat oerbliuwe en jou se sa’n reis, dat se der glêd mei oan reitsje. ₃₃Hou se del troch it swurd fan ús dy’t Jo leafhawwe, en lit alle minsken dy’t jo namme kenne, Jo priizje mei loflieten.

₃₄Doe gong de slach oan en der foelen yn in striid fan man tsjin man fan Lysias syn leger sa’n 5000. ₃₅Doe’t Lysias seach dat syn leger alle kanten útstode en Judas sines aloan moediger waard en klear wie foar in striid op libben en dea, sette er ôf nei Antiochië. Dêr wûn er in noch grutter leger mei it doel om wer nei Juda ta.

₃₆Mar Judas en syn bruorren seinen: Sjoch, ús fijannen binne ferdien. Lit ús no nei Jeruzalem ta gean, de timpel suverje en dy wer ynwije.

₃₇It hiele leger waard no byinoar roppen en doe trieken se fuort nei de berch Sion. ₃₈Dêr seagen se de timpel foar wyld lizzen, it brânofferalter ûntwijd, de poarten ferbrând, de foarhôven oergroeid mei ûntúch – net oars as yn in bosk of op in berch –, en de fertrekken fan ’e prysters ien en al pún. ₃₉Doe skuorden se de klean, weeklagen lûd, dienen jiske op ’e holle ₄₀en lieten har foaroer delfalle. Se bliezen de trompetten en rôpen wit-hoe lûd de Himel oan.

₄₁Doe wiisde Judas troepen oan om de mannen op ’e stins oan te gripen; hy soe dan wilens it hillichdom suverje. ₄₂Hy socht prysters út sûnder wryt of slyt, mannen mei liif en siel foar de wet. ₄₃Dy suveren de timpel en brochten de stiennen dêr’t er mei ûntwijd wie, fuort nei in ûnrein plak. ₄₄Se rieplachten hoe’t se mei it brânofferalter, dat ûntwijd wie, oan moasten, ₄₅en wienen doe sa wiis te besletten it te slopen, dat har letter fan datoangeande neat neijûn wurde koe, om’t de heidenen it ûnrein makke hienen. ₄₆Se brieken it alter dan ek ôf en leinen de stiennen oan ’e kant op in gaadlik plak op ’e timpelberch, oant der in profeet komme soe, dy’t dêr útslútsel oer jaan koe. ₄₇Se namen net-bekappe stiennen, sa’t de wet dat foarskriuwt, bouden dêr in nij alter fan, alhiel neffens it bestek fan it foarige. ₄₈Se bouden de timpel wer op, ek fan binnen wer krekt en gelyk sa’t er foarhinne west hie en wijden de foarhôven. ₄₉Nei’t se it reau foar it hillichdom op ’en nij makke hienen, setten se de steande lampe, it wijreekalter en de tafel yn ’e timpel te plak. ₅₀Se offeren wijreek op it alter en stieken de lampkes fan ’e steande lampe op, dat it yn ’e timpel ljocht wêze soe. ₅₁Doe’t se op ’e tafel de breaën te plak set hienen en de kleden ophongen, hienen se dien wurk makke.

₅₂De moarns ier-en-betiid fan ’e fiifentweintichste fan ’e njoggende moanne – dat is de moanne Kislew – yn it jier 148, ₅₃brochten se in offer, sa’t de wet dat foarskriuwt op it brânofferalter dat se nijboud hienen. ₅₄Op ’e eigenste tiid, de eigenste deis dat de heidenen it ûntwijd hienen, wijden se it wer feestlik yn, mei lofsangen, siters, harpen en simbalen. ₅₅It hiele folk liet him foaroer delfalle en prize de Himel, dy’t har sa fuortholpen hie.

₅₆Acht dagen lang duorre dy feestlike ynwijing fan it alter; mei grutte blidens brochten se har brânoffers, har frede- en har lofoffers. ₅₇Se fersierden de foarkant fan ’e timpel mei gouden krânsen en sierskylden, se fernijden de poarten en de fertrekken fan ’e prysters en setten der doarren yn. ₅₈It folk tilde op fan blidens, no’t de skande dy’t de heidenen oer har brocht hienen, fuort wie. ₅₉Judas, syn bruorren en hiele Israel, sa’t dat no byinoar wie, kamen ta it beslút, hja soenen it op ’en nij ynwijen fan it alter, alle jierren weroan, op ’e eigenste tiid, acht dagen lang, fan ’e fiifentweintichste Kislew ôf, mei blidens en freugde betinke.

₆₀Dyselde tiid bouden se om ’e berch Sion hinne hege muorren mei sterke tuorren dat de heidenen net wer komme soenen en it allegearre ferwâdzje, sa’t se dat earder dien hienen. ₆₁Judas lei der soldatefolk op om wacht te hâlden oer de berch Sion. Hy fersterke ek Bet-Sûr, dat it folk in festing ha soe nei de kant fan Iduméa.