Job 19

₂‘Hoe lang blijven jullie mij nog pijnigen,

hoe lang nog martelen met woorden?

₃Keer op keer beschimpen jullie mij,

is het geen schande mij zo te vernederen?

₄Als ik werkelijk gedwaald heb,

dan is het toch míjn dwaling?

₅Als jullie werkelijk jezelf zoveel beter wanen

en mijn vernedering terecht vinden,

₆weet dan dat God zich tegen mij gekeerd heeft,

dat hij zijn netten om mij samentrekt.

₇Ik schreeuw: “Onrecht!” – maar krijg geen antwoord.

Ik roep om hulp – maar vind geen recht.

₈Mijn weg verspert hij met een muur,

de paden die ik ga hult hij in duisternis.

₉Hij heeft me van mijn eer beroofd,

de kroon is van mijn hoofd genomen.

₁₀Hij heeft mij omvergehaald, ik lig terneer;

mijn hoop heeft hij ontworteld als een boom.

₁₁Hij is in woede tegen mij ontstoken

en heeft mij tot zijn aartsvijand gemaakt.

₁₂Zijn troepen hebben zich verzameld

en banen zich een weg naar mij,

ze slaan hun kampen op rondom mijn tent.

₁₃Mijn verwanten heeft hij van mij verwijderd,

ik word verloochend door mijn vrienden.

₁₄Mijn familie ziet mij onverschillig aan,

mijn vertrouwelingen kennen mij niet meer.

₁₅Ik ben een gast voor mijn bedienden en slavinnen,

een vreemdeling ben ik voor hen geworden.

₁₆Ik roep mijn slaaf, hij antwoordt niet,

ik moet hem smeken.

₁₇Mijn vrouw walgt van mijn adem,

mijn eigen broers deinzen terug omdat ik stink.

₁₈Zelfs jongeren verachten mij,

ze spreken smalend als ik opsta.

₁₉Ik word verafschuwd door mijn naaste vrienden,

ieder die ik liefheb keert zich tegen me.

₂₀Mijn botten steken door mijn magere vel,

alleen het vege lijf heb ik behouden.

₂₁Heb medelijden, vrienden, heb medelijden met mij,

want de hand van God heeft mij getroffen.

₂₂Waarom vervolgen jullie mij, zoals God?

Waarom houden jullie nooit op mij te belasteren?

₂₃O, mochten mijn woorden worden opgeschreven,

vastgelegd in een inscriptie,

₂₄met een ijzeren stift gegrift, met lood gevuld,

voor altijd in de rotsen uitgehouwen!

₂₅Ik weet: mijn redder leeft,

en hij zal ten slotte hier op aarde ingrijpen.

₂₆Hoezeer mijn huid ook is geschonden,

toch zal ik in dit lichaam God aanschouwen.

₂₇Ik zal hem aanschouwen,

ik zal hem met eigen ogen zien, ik, geen ander,

heel mijn binnenste smacht van verlangen.

₂₈Als jullie zeggen: “Hoe zullen we hem vervolgen?”

omdat ik de wortel van het kwaad zou zijn –

₂₉vrees dan zelf het zwaard,

want jullie woede is een wandaad die het zwaard verdient.

Weet dat er recht gesproken wordt.’