Job 18

₂‘Wat een woorden! Zijn jullie nooit uitgesproken?

Gebruik je verstand, dan kunnen we praten.

₃Waarom worden wij beschouwd als onmondig vee,

waarom doen jullie alsof wij onnozel zijn?

₄Jij verscheurt jezelf in woede –

wordt om jou de wereld dan dooreengeschud,

wordt om jou één rots van zijn plaats getild?

₅Nee, het licht van de goddeloze dooft,

de gloed van zijn vuur vlamt niet meer op.

₆In zijn huis wordt alles donker,

het licht dat hem omringde dooft.

₇Van zeker wordt zijn tred krampachtig,

zijn boze opzet laat hem struikelen.

₈Zijn voeten voeren hem ten val,

een net verstrikt hem op zijn weg.

₉Een klem grijpt om zijn hiel,

een strop houdt hem gevangen.

₁₀In de grond is voor hem een touw verborgen,

over zijn pad een strik gespannen.

₁₁De verschrikking staart hem allerwegen aan

en jaagt hem voort bij elke stap.

₁₂De honger put zijn krachten uit,

de rampen wijken niet meer van zijn zijde.

₁₃Huid en leden worden aangevreten door de dood,

door zijn eerstgeborene verteerd.

₁₄Aan de veiligheid van zijn huis ontrukt,

wordt hij gevoerd naar de vorst van de verschrikking.

₁₅Verwoesting treft zijn bezit,

zijn woning wordt bedolven onder zwavel.

₁₆Zijn wortels verdrogen in de grond,

zijn takken verdorren in de lucht.

₁₇Zijn nagedachtenis op aarde zal vergaan,

niemand zal nog weten wie hij was.

₁₈Uit het licht wordt hij het duister in geworpen,

hij wordt uit de wereld weggestoten.

₁₉Hij heeft geen kinderen, niemand draagt zijn naam;

waar hij woonde zijn geen overlevenden.

₂₀Jonge mensen zijn ontzet over zijn lot,

zijn ondergang doet oude mensen huiveren.

₂₁Zo vergaat het het huis van de boosdoener,

zo vergaat het de woning van hem die God niet kent.’