Job 30

₁Maar nu lachen dwaze jonge mensen mij uit!

Voor hun vaders had ik al geen respect,

die liet ik zelfs niet op mijn schapen passen.

₂Ze konden me niet helpen,

want ze hadden de kracht niet om te werken.

₃Die jonge mensen hebben altijd honger,

ze kunnen niets meer.

Ze zoeken overal in de woestijn naar eten,

zelfs ’s nachts als het donker is.

Maar alles wat ze vinden, is verdroogd.

₄Ze plukken onkruid en bladeren,

en eten de wortels van droge struiken.

₅Ze worden als dieven weggejaagd,

iedereen scheldt hen uit.

₆Ze wonen tussen de rotsen,

in donkere holen en grotten.

₇Ze kruipen bij elkaar onder de struiken,

als dieren schreeuwen ze om eten.

₈Ze zijn dom en dwaas,

niemand heeft respect voor hen.

Ze worden overal weggejaagd.

₉En die mensen spotten met mij,

ze maken grappen over mij!

₁₀Ze hebben een hekel aan mij.

Ze blijven liever op een afstand,

en ze spugen naar me.

₁₁God heeft mijn kracht weggenomen.

Nu ben ik zwak en hulpeloos,

mijn vijanden kunnen met mij doen wat ze willen.

₁₂Met z’n allen vallen ze mij aan.

Ze achtervolgen me, ze willen me vernietigen.

₁₃Ik wil vluchten, maar ze laten me niet gaan.

Ze willen me doden,

en niemand houdt ze tegen.

₁₄Ze rennen op me af, met heel veel tegelijk.

Ze lijken op soldaten die door een muur heen breken.

₁₅Ik ga bijna dood van angst.

Niemand heeft nog respect voor mij,

al mijn hoop is verdwenen.

₁₆Nu heb ik bijna geen kracht meer,

het gaat elke dag slechter met me.

₁₇’s Nachts doet mijn hele lichaam pijn,

ik krijg geen rust meer.

₁₈Met grote kracht pakt God mij vast,

hij grijpt me bij de keel.

₁₉Hij gooit me op de grond,

hij behandelt me als vuil.

₂₀God, ik roep om hulp, maar u antwoordt niet.

Ik sta hier, maar u wilt me niet zien.

₂₁U bent veranderd, u bent hard voor mij.

Met al uw kracht keert u zich tegen mij.

₂₂U tilt me op en gooit me weer neer,

u schudt me heen en weer in een storm.

₂₃Ik weet het zeker: u brengt me naar het land van de dood,

naar de plaats waar iedereen naartoe gaat.

₂₄Waarom doet u me kwaad nu ik het moeilijk heb?

En nu ik alleen nog om hulp kan roepen?

₂₅Ik heb gehuild als anderen het zwaar hadden.

Als mensen niets meer hadden, hielp ik ze altijd.

₂₆Ik hoopte op geluk,

maar er kwam alleen maar ongeluk.

Ik wachtte op licht,

maar er kwam alleen maar duisternis.

₂₇Ik ben vol onrust van binnen,

en dat wordt alleen maar erger.

₂₈Somber en bedroefd loop ik rond.

Ik ga zelfs naar de leiders van de stad,

en ik schreeuw om hulp.

₂₉Ik huil als een hond die geslagen wordt,

ik voel me in de steek gelaten.

₃₀Mijn huid is vuil en kapot,

mijn lichaam is ziek door de koorts.

₃₁Vroeger zong ik en maakte ik muziek,

nu klaag ik en huil ik van verdriet.